Παιδικές αναμνήσεις από το χωριό

 

Οι παιδικές αναμνήσεις από το χωριό είναι γεμάτες με εικόνες φυσικής ομορφιάς, απλότητας και ζεστασιάς. Όταν σκεφτόμαστε πως περνούσαμε τα καλοκαίρια στο χωριό μας το Βαλτινό, οι εικόνες έρχονται γεμάτες ήχους, χρώματα και μυρωδιές που φαίνεται σαν να μην ξεθωριάζουν ποτέ. Το χωριό ήταν ένας τόπος μαγείας, γεμάτος ανακαλύψεις και ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού με τους φίλους και τα ξαδέλφια.

Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι η απέραντη φύση του χωριού. Οι αμέτρητες ώρες παιχνιδιού στις αλάνες, στους δρόμους στα λιβάδια στους αγρούς. Η μυρωδιά του χώματος, το γρασίδι, τα λουλούδια, το τραγούδι των πουλιών, οι ήχοι από τα οικόσιτα ζώα και το θρόισμα των φύλλων από τα δέντρα αποτελούσαν το μαγικό σκηνικό για ατελείωτα παιχνίδια και περιπέτειες.

Τα παιχνίδια του χωριού ήταν απλά, αλλά τόσο γεμάτα χαρά και ανεμελιά! Παιδιά κάθε ηλικίας έτρεχαν ξυπόλητα, στις αυλές, στους δρόμους και στα λιβάδια, παίζοντας κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα, ή το γνωστό «σκοινάκι». Για τα αγόρια, το κυνήγι και το ψάρεμα στα ποτάμια ήταν οι αγαπημένοι τους  προορισμοί για το καλοκαίρι καθώς πήγαιναν για ψάρεμα ή για μπάνιο, ενώ τα κορίτσια μάζευαν λουλούδια ή έπαιζαν με τις κούκλες τους φτιάχνοντας μικρές φάρμες ή σπίτια στην αυλή.

Η αυλή του σπιτιού ήταν ένας άλλος κόσμος γεμάτος από τις φωνές των γονιών που μαγείρευαν ή έκαναν δουλειές, και από τις ιστορίες των παππούδων και γιαγιάδων. Οι μεγάλες αυλές, με τις σκαμνιές, τις καρυδιές και τις κερασιές, τα γεωργικά εργαλεία αραδιασμένα εδώ κι εκεί, έδιναν στα παιδιά την αίσθηση ότι ζούσαν σε έναν κόσμο απολύτως φυσικό και αληθινό. Δεν υπήρχαν ούτε περιορισμοί, ούτε φόβοι -οι μικροί μπορούσαν να περνούν ώρες στον κήπο, να μαζεύουν φρούτα ή να βοηθούν στο μάζεμα του καλαμποκιού ή του σταριού.

Και φυσικά κάθε παιδική ανάμνηση από το χωριό συνδέεται με τις γεύσεις των παραδοσιακών φαγητών που έφτιαχναν οι μανάδες και οι γιαγιάδες. Ο ατμός που αναδύονταν από τη σούπα της γιαγιάς, οι τυρόπιτες και οι γαλατόπιτες που μόλις έβγαιναν από το φούρνο, οι φρέσκες ντομάτες, το τυρί, το μέλι από τα μελίσσια του χωριού -όλα αυτά έδιναν μια γεύση της παλιάς καλής ζωής.

Το σημαντικότερο όμως στοιχείο που καθόριζε την παιδική ζωή στο χωριό, ήταν η σύνδεση με την παράδοση και τον τόπο. Οι άνθρωποι στο χωριό ζούσαν πιο αργά, με λιγότερη βιασύνη και περισσότερη ουσία. Η επαφή με την γη και τα ζώα ήταν μια πηγή χαράς και μάθησης, κάτι που δύσκολα μπορούσε να βρει κανείς στην καθημερινότητα της πόλης. Και ενώ οι συνθήκες μπορεί να ήταν πιο δύσκολες, η απλότητα αυτών των στιγμών φάνταζε μαγική στα μάτια ενός παιδιού.

Πόσα πράγματα μπορούμε να μάθουμε από αυτές τις αναμνήσεις του χωριού! Μας διδάσκουν την αξία της απλότητας, της φυσικής ομορφιάς και της αληθινής επικοινωνίας με τους άλλους. Και, καθώς τα χρόνια περνάνε, αυτές οι αναμνήσεις γίνονται ακριβότερες και πιο πολύτιμες, καθώς βλέπουμε ότι στην αμεσότητα του χωριού βρίσκεται η αυθεντικότητα της ζωής.

Αυτές οι παιδικές αναμνήσεις από το χωριό δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Με το πέρασμα των χρόνων, μπορεί να αλλάξουν πολλά, αλλά το συναίσθημα που μας πλημμυρίζει κάθε φορά που θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια στο χωριό παραμένει ίδιο: μια αίσθηση ζεστασιάς, γαλήνης και αυθεντικότητας, κάτι που όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε στην πεζή μας καθημερινότητα, που συχνά είναι γεμάτη ταχύτητα και άγχη.