Πέντε σακούλια βάσανα
στην πλάτη κουβαλούσε
με τον βοριά με τον χιονιά
στη στράτα σεργιανούσε...
Πέρασαν 16 χρόνια από τότε που ο αείμνηστος Αχιλλέας Ζυγογιάννης άφησε την τελευταία του πνοή και αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Ο Αχιλλέας ήταν μια γνώριμη και αξέχαστη φιγούρα που τον συναντούσες παλιότερα, με την πραμάτεια του στον ώμο να τριγυρνά στο Βαλτινό.
Είχε γεννηθεί το 1936 στο Ρίζωμα Τρικάλων και έζησε περιπλανώμενος στο Βαλτινό και στα γύρω χωριά μέχρι τον θάνατό του.
Η βασανισμένη του καρδούλα έπαψε να χτυπά ένα πρωινό του Δεκεμβρίου το 1994 και πέθανε σε ηλικία 58 ετών.
Η ενθύμηση και το αφιέρωμα στην εφημερίδα μας είναι μια αναφορά, ένα μνημόσυνο στην αδικημένη πλευρά του κόσμου μας.
Το καλοκαίρι ήταν πιο εύκολο για την επιβίωση. Ο ίσκιος κάποιου δέντρου και το ξεγύμνωμα του σώματός του βοηθούσαν στην αντιμετώπιση του καύσωνα.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, τρεις μέρες πριν από τον θάνατό του, τον βρήκαμε ξαπλωμένο στην κεντρική πλατεία να κοιμάται. Είχε περάσει τη βραδιά εκεί έξω στο κρύο και στην παγωνιά. Σε ένα τενεκεδένιο αυτοσχέδιο μαγκάλι προσπαθούσε να ζεστάνει τα χέρια του.
Τρεις ημέρες πριν από τον θάνατό του. Ίσως με τον θάνατό του να τελείωσε και το μαρτύριο της ζωής του.
Η έκφραση στο βλέμμα του αναζητώντας τα ατέλειωτα «Γιατί;;;»
Την ώρα της διευθέτησης των πραγμάτων του. Ολόκληρη η περιουσία του χωρούσε σε μια σακούλα σέα που τα κουβαλούσε στον ώμο του.
Η λιτή και απέριττη ζωή του είχε αποτυπωθεί ανάγλυφα στο πρόσωπό του.
Κάποιες φορές τον έπαιρνε το παράπονο και με το κλάμα του εξέφραζε την πίκρα της ψυχής του. Ίσως να ήταν η στιγμή που ένοιωθε την αδικία του κόσμου μας.
Οι πλατείες, τα παγκάκια και οι αλάνες ήταν συχνά το στέκι του.
Ο χορός και η μουσική ως ισχυρό αντίδοτο στα βάσανα της ζωής. Έτσι αντιμετωπίζονται ευκολότερα.
Κάποιες φορές τον χειμώνα χρισημοποιούσε για κατάλυμα κάποια αποθήκη του χωριού.
Με την πραμάτεια του απλωμένη στην πλατεία του χωριού.
Νεαρός με άλλους νέους του χωριού.
Αχιλλέα, τα βάσανα του κόσμου δεν έχουν τελειωμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου