Η
μουσική είναι η πιο άυλη από τις τέχνες, κι όμως η πιο αισθητή. Δεν τη βλέπεις,
δεν την αγγίζεις, μα σε διαπερνά. Είναι γλώσσα χωρίς λέξεις, συναίσθημα χωρίς πρόσωπο,
μνήμη χωρίς εικόνα. Όταν όλα σιωπούν, η μουσική συνεχίζει να μιλά – πιο καθαρά,
πιο ανθρώπινα.
Σε
στιγμές μοναξιάς γίνεται παρέα, σε στιγμές χαράς, ύμνος, στον πόνο, παρηγοριά. Μοιάζει
με τον εσωτερικό διάλογο της ψυχής, σαν να ήταν πάντα εκεί και απλώς περίμενε
να τη θυμηθούμε. Δεν χρειάζεται μετάφραση – μιλά την καθολική γλώσσα της
καρδιάς.
Ίσως
η δύναμή της να πηγάζει από τη σιωπή. Η μουσική δεν είναι μόνο οι νότες, αλλά
και τα κενά ανάμεσά τους. Όπως και στη ζωή, η σημασία δεν βρίσκεται μόνο στις
στιγμές που «παίζουμε», αλλά και σε αυτές που «ακούμε».
Μέσα
στον θόρυβο του κόσμου, η μουσική είναι υπενθύμιση πως ο άνθρωπος ακόμα
δημιουργεί, ακόμα αισθάνεται, ακόμα ονειρεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου