Οι παραλογισμοί του κράτους

 

Το κράτος παρουσιάζει από τη φύση του άπειρες ενδείξεις παραλογισμού, αναισθησίας και, δυστυχώς, πολλά φαινόμενα ύποπτων συναλλαγών και υπόπτου ανικανότητος. Διότι συντίθεται από ανθρώπους ελλιπείς, εγωπαθείς, φοβισμένους και χωρίς κοινωνική συνείδηση. Το κράτος, εκ παραδόσεως, υπηρετεί αποκλειστικά την πολιτική παράταξη που κυβερνά.

Και η κάθε παράταξη όταν κυβερνά, λειτουργεί με κομματικά κριτήρια και με αντίστοιχες επιδιώξεις. Κράτος και πολιτικές παρατάξεις ταυτίζονται με την έννοια του έθνους και ως εκ τούτου κάθε αντίδραση υγιώς σκεπτόμενου αλλά και κάθε παραταξιακή αντίθεση μη σκεπτόμενου, καταλήγει να χαρακτηριστεί ως αντεθνική.

Επιπλέον στον τόπο μας έχουμε και πλήρη σύγχυση εννοιών, λέξεων και νοημάτων, που οι επιτήδειοι, πολιτικοί και μη, γνωρίζουν να την εκμεταλλεύονται με επιτηδειότητα προς όφελός των.

Σ αυτό βοηθάνε πολύ κι οι δημοσιογράφοι με την άγνοια και ελλιπή εκπαίδευση που τους χαρακτηρίζει, εξευτελίζοντας τις έννοιες αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας. Κι ό,τι δεν προφταίνει να ολοκληρώσει ο Στρατός, το συνεχίζει η Αστυνομία, που εκ φύσεως εχθρεύεται κάθε περίπτωση ελεύθερου κι ευαίσθητου νέου.

Κι αν γλιτώσει κανείς απ ολ΄αυτά, τον περιμένει η με κάθε τρόπο κοινωνική του τοποθέτηση στον κόσμο των καταπιεσμένων και ανελεύθερων.

Κι αν μ' όλα αυτά συντηρηθούν ζωντανοί οργανισμοί, τότε το κράτος γνωρίζει την αποτελεσματική αντιβίωση. Τους βραβεύει.

Τους καθιστά επίλεκτους και "συνυπεύθυνους ". Εδώ γλυτώνουν ελάχιστοι. Πέντε, έξι. Για να τους καταλήξει κι αυτούς, όση κι αν έχουν άξια, στις περιοχές του περιθωρίου και της γραφικότητας. Μέχρι που να πεθάνουν. Τότε φροντίζει να τους κατασκευάσει μνημεία, αποδίδοντας τους όλες τις χρήσιμες ιδιότητες για τις μελλοντικές ανελεύθερες γενιές, αποσιωπώντας όμως επιμελώς την αλήθεια τους. Τη μονή άξια. Ότι υπήρξαν ζωντανοί μέχρι το θάνατο τους.

Του Μάνου Χατζιδάκι