Σαν θυμάμαι κείν΄ τα χρόνια, πως περνούσαμι παλιά,
στου χωριό, στη Παναγία κάναμε πρωτομαγιά.
Aπου βραδίς τιμάριβάμι κι έπλινάμι τουν ντουρή
ετοίμαζάμι τα χαμούρια, όλα, τς χάντρις, του λουρί.
Κι προυτού να σκάσ' η μέρα κι γκαρίσι του γουμάρι
η κυρά κι η θυγατέρα τά ΄χαν όλα στου σαμάρι,
Πού ΄νι ου Μάης στην Παναγία πώφκειανάμι έναν κιρό!
κι φαϊά; Ξηρουφαγία! δυο κουνσέρβις κι νιρό!
Που σουφλάκια; που κιφτέδις; που τυριά; μόνο μαρκάτι
με τα ψέματα μιζέδις απ' χόρτινις κι μι του μάτι…
Τα κιλίμια έστρουνάμι κι τα τσιόλια τα υφαντά
κι αράδα άδειαζάμι μπίρες τσίπουρα κρασιά.
Τα πιδιά κι τα κουρίτσια όλου γέλια κι χαρές!
κι οι τρανοί παίρναν τραγούδια και χουρεύαν σε σειρές.
Ένας-ένας τραγδούσαν «Μάη, Μάη Χρυσουμάη»…
Βαλτσινιώτης μες στη φύση ξέρει πάντα να γλεντάει.
Κι όταν ξέπιφτιν η ζέστα (κάτ' ου ήλιους μνιά αξιάλη)
τα μαζεύαμε τα σέα κι από ιδώ πήγαν κι οι άλλοι!
Μι στιφάνια, μι λουλούδια φουρτουμένοι ένα τσιασίτι,
όλου γέλια κι τραγούδια γύρζαμι πίσου στου σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου