Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο
Ο ύπνος μ΄ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια
Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα
Σαν να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα
Μου ΄λεγε πως μ΄ αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά
Μού ΄λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου
Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της
Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σαν δική μου υγεία.
Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα
Τ΄αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημά της
Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της
Η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει
Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα
Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα
Και δεν την σκεφτόμουνα πια εκείνη.
Γιώργος Σαραντάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου