Κυνηγώντας το Φως στο Βαλτινό, με τον φακό το Βασίλη Σταμούλη

 

Κυνηγώντας το ηλιοβασίλεμα στο Βαλτινό, ο Βασίλης Σταμούλης μοιάζει να συλλαμβάνει τη λεπτή εκείνη ώρα όπου ο κόσμος αλλάζει δέρμα. Οι φωτογραφίες του είναι σαν ανάσες φωτός, κάθε μία μια μικρή τελετουργία, ένας ψίθυρος του χωριού την ώρα που ο ήλιος χαμηλώνει και αφήνει πίσω του ίχνη από χρυσό και κεχριμπαρένιο χρώμα.

Στο Βαλτινό, το ηλιοβασίλεμα δεν είναι μια εικόνα που βλέπεις, είναι μια εμπειρία που περνά μέσα σου. Τα σύννεφα, σαν να έχουν δική τους διάθεση, φορούν ροδακινί και πορφυρές αποχρώσεις, λες και θέλουν κι αυτά να χαιρετίσουν τη μέρα που φεύγει. Τα δέντρα στέκουν σκιώδη και υπομονετικά, δεχόμενα το τελευταίο χάδι του φωτός. Ο Κόζιακας, βαρύς και γαλήνιος, κρατά τη σιωπή του, αφήνοντας μονάχα την κορυφή του να φωτίζεται σαν μια υπόσχεση ότι η νύχτα δεν είναι σκοτάδι, αλλά συνέχεια.

Οι πρασινάδες στις άκρες του δρόμου, τα μονοπάτια που χάνονται μέσα στις φυλλωσιές, τα χωράφια που λίγο πριν ήταν άχρωμα, τώρα λούζονται σε χρυσή σκόνη. Κι ο ουρανός -πάντα ο ουρανός- γίνεται ένας πίνακας που αλλάζει χίλιες φορές τη μορφή του μέσα σε λίγα λεπτά. Οι φωτογραφίες του Βασίλη Σταμούλη δεν προσπαθούν να παγώσουν αυτή την αλλαγή, την αφουγκράζονται. Σαν να ξέρουν ότι η ομορφιά της στιγμής κρύβεται ακριβώς στη φθαρτότητά της.

Κάθε εικόνα είναι και μια μικρή εξομολόγηση: πως όσο κι αν προσπαθούμε να κυνηγήσουμε το ηλιοβασίλεμα, αυτό πάντα θα μας ξεγλιστρά, αφήνοντάς μας όμως κάτι πολύτιμο. Έναν στοχασμό. Μια ανάμνηση. Μια αίσθηση ότι ο τόπος μας, όσο ταπεινός κι αν μοιάζει, έχει στιγμές που αγγίζουν το αιώνιο.

Έτσι και στο Βαλτινό: όταν ο ήλιος πέφτει πίσω από τον Κόζιακα, ο κόσμος μοιάζει να συγκρατεί για λίγο την αναπνοή του. Κι εκεί, στην άκρη ενός δρόμου, κάτω από μια λάμπα που δεν έχει προλάβει ακόμη να ανάψει, στις γραμμές του ορίζοντα που παίρνουν φωτιά, νιώθεις ότι το ηλιοβασίλεμα δεν είναι απλώς το τέλος της μέρας, αλλά ο τρόπος του χωριού να θυμάται ότι κάθε τέλος κουβαλά μέσα του ένα νέο ξεκίνημα.