Μια δόξα που αγκαλιάζει το χωριό

 

Ύστερα από τη φθινοπωρινή μπόρα, όταν ο αέρας σαν να καθαρίζει όχι μόνο τον τόπο αλλά και τις σκέψεις, υψώνεται πάνω από το Βαλτινό ένα ουράνιο τόξο, λεπτό, τρυφερό, σχεδόν ψίθυρος φωτός. Η Μαρία-Χριστίνα Βότσιου το συνέλαβε τη στιγμή ακριβώς που γεννιόταν μέσα από τα σύννεφα, σαν μια αόρατη δόξα που απλώνει το στεφάνι της πάνω από το χωριό.

Τα δέντρα, ακόμη ντυμένα με το κιτρίνισμα του φθινοπώρου, μοιάζουν να σκύβουν για να το υποδεχτούν. Οι δρόμοι, υγροί από τη βροχή, αντανακλούν τη σιωπή πριν ξαναρχίσει ο ρυθμός της ζωής. Κι όμως, στο βάθος αυτής της εικόνας, υπάρχει κάτι περισσότερο από χρώμα: υπάρχει υπόσχεση.

Γιατί το ουράνιο τόξο δεν είναι ποτέ μόνο ένα φυσικό φαινόμενο. Είναι το πρώτο σημάδι πως ό,τι βαραίνει αργά ή γρήγορα υποχωρεί, πως κάθε μπόρα, όσο κι αν σκοτεινιάζει, κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος της. Είναι μια λεπτή ζώνη αισιοδοξίας, ένας ψίθυρος ότι το ευοίωνο δεν χάνεται, απλώς περιμένει τη στιγμή του.

Στο Βαλτινό, όπου οι εποχές κουβαλούν ακόμα τη σοφία τους με τρόπο πατροπαράδοτο, το ουράνιο τόξο στέκει σαν στεφάνι ευλογίας. Σαν να λέει πως η φύση γνωρίζει να γειώνει και να υψώνει ταυτόχρονα, να πενθεί και να ελπίζει, να σκουπίζει τη λύπη με τη βροχή για να αφήσει τον ουρανό να μιλήσει.

Και ίσως αυτό να είναι το δώρο της στιγμής: η υπενθύμιση ότι, ακόμη κι όταν ο κόσμος θολώνει, κάπου πάνω από τα σύννεφα προετοιμάζεται μια γέφυρα από φως. Μια γέφυρα που δεν ενώνει τόπους, μα καρδιές, που δεν δείχνει πορεία, αλλά διάθεση. Μια δόξα που αγκαλιάζει το χωριό, σημάδι ότι η ζωή, όπως ο ουρανός, ξέρει να ξανανοίγει.