Ο «Χάρτης Κοινοταρχών» του Βαλτινού

 

Ο «Χάρτης Κοινοταρχών» του Βαλτινού αποτελεί ένα ιστορικό τεκμήριο μνήμης και τιμής στους ανθρώπους που υπηρέτησαν τον τόπο τους σε δύσκολες εποχές. Η αφίσα αυτή παρουσιάζει φωτογραφικά και ονομαστικά όλους τους προέδρους που διατέλεσαν τη θητεία τους στην Κοινότητα Βαλτινού από το 1930 έως το 1998 — από τότε δηλαδή που διασώζονται επίσημα στοιχεία, καθώς πριν από το 1930 μια πυρκαγιά στο Δημοτικό Σχολείο κατέστρεψε το αρχείο της Κοινότητας, στερώντας μας κάθε τεκμηριωμένη πληροφορία για τους παλαιότερους κοινοτάρχες.

Πρόκειται για μια διαδρομή σχεδόν 70 χρόνων, όπου το χωριό πέρασε από περιόδους φτώχειας, πολέμων, εμφυλίου, μετανάστευσης και σταδιακής ανάπτυξης. Μέσα σε αυτές τις μεταβαλλόμενες ιστορικές συγκυρίες, οι πρόεδροι που απεικονίζονται στον «χάρτη» υπηρέτησαν με πενιχρά μέσα, αλλά με αίσθημα ευθύνης, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στην τοπική κοινωνία.

Η σειρά των πορτρέτων ξεκινά με τον Σταμούλη Κωνσταντίνο (1930) και φτάνει μέχρι τον Σταμούλη Δημήτριο (1991-1995), ενώ το 1998 σημειώνεται η τελευταία αναφορά ως «Δήμαρχος», δηλώνοντας τη διοικητική αλλαγή από Κοινότητα σε Δήμο, (Διοικητική μεταρρύθμιση Ι. Καποδίστριας). Στο ενδιάμεσο παρελαύνουν μορφές που άφησαν το αποτύπωμά τους σε διάφορες χρονικές στιγμές: από τους Καραθανάση Ευθύμιο του 1932, τον Κολοβελώνη Αθανάσιο της Κατοχής και του Εμφυλίου (1940-1954), μέχρι τους μεταπολεμικούς και μεταπολιτευτικούς προέδρους όπως ο Πατήλας Χρήστος (1964), ο Ψύχος Κωνσταντίνος (1968-70), ο Μπαρούτας Βασίλειος (1983), και πολλοί άλλοι.

Ο «χάρτης» αυτός δεν είναι απλώς ένα αρχείο προσώπων· είναι ένα συλλογικό πορτρέτο της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας του Βαλτινού, ένας καθρέφτης της εξέλιξης της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και των αλλαγών στις συνθήκες ζωής, στη νοοτροπία και στα πρόσωπα που σημάδεψαν τις δεκαετίες αυτές. Κάθε πρόεδρος αντιπροσωπεύει μια εποχή, με τις προκλήσεις της, τις αγωνίες της και τα μικρά ή μεγάλα έργα που έμειναν στη μνήμη των κατοίκων.

Η αφίσα αυτή είναι επομένως και ένα κάλεσμα για συλλογική αναστοχαστική μνήμη: για να θυμηθούμε, να τιμήσουμε και να εμπνευστούμε από εκείνους που υπηρέτησαν τον τόπο τους όταν οι δυνατότητες ήταν λίγες και οι απαιτήσεις πολλές. Ένα τεκμήριο που αξίζει να διασωθεί, να ψηφιοποιηθεί και να παρουσιαστεί στις επόμενες γενιές, ως ένα μικρό παράθυρο στην ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του.