Βαλτσινιώτικο παραμύθι

Η ομορφιά του ψέματος

Κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, όταν χρειάστηκε να κατασκευαστεί ένα ξύλινο γεφύρι στον Παλιοπόταμο, για να γεφυρώνει το Βαλτινό με τα Ματσουκαίϊκα, την εργασία ανέλαβε ένας ξυλοκόπος.
Εκεί λοιπόν, που πελεκούσε ένα κορμό δίπλα στο ποτάμι, του φεύγει το τσεκούρι και πέφτει μέσα στο θολό νερό. Προσπάθησε να το ψάξει αλλά μάταια. Δεν έβρισκε τίποτα. Απελπισμένος άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί τον Άγιο Αθανάσιο, να τον βοηθήσει να βρει το τσεκούρι του.
Ο Άγιος Αθανάσιος τον λυπήθηκε και ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά του, για να τον βοηθήσει. Βουτάει στο ποτάμι και, όταν ξαναεμφανίζεται, κρατάει ένα χρυσό τσεκούρι.
- Αυτό είναι το τσεκούρι σου; ρωτάει τον ξυλοκόπο.
- Όχι! απαντά ο ξυλοκόπος.
Ο Άγιος Αθανάσιος ξαναβουτάει και εμφανίζεται με ένα ασημένιο τσεκούρι.
- Αυτό είναι το τσεκούρι σου; ρωτάει.
- Όχι! λέει πάλι ο ξυλοκόπος.
Τρίτη βουτιά Ο Άγιος Αθανάσιος και βγαίνει με ένα σιδερένιο τσεκούρι:
- Μήπως, αυτό είναι το τσεκούρι σου;
- Ναι!
Ο Άγιος Αθανάσιος χάρηκε για την τιμιότητα του ξυλοκόπου και του χάρισε και τα άλλα δυο πολύτιμα τσεκούρια. Ο ξυλοκόπος γύρισε στη δουλειά του καταευχαριστημένος…

Μετά από καιρό, όταν είχε ολοκληρώσει την κατασκευή του ξύλινου γεφυριού, καθώς έκαναν βόλτα με τη γυναίκα του στην άκρη του ποταμού, η γυναίκα δεν πρόσεξε και γλίστρησε και έπεσε στο ποτάμι. Ο ξυλοκόπος, που δεν ήξερε μπάνιο, άρχισε να φωνάζει απελπισμένος και το ‘ριξε στο κλάμα, οπότε να σου πάλι ο Άγιος Αθανάσιος:
- Γιατί κλαις;
- Άγιε Αθανάσιε, η γυναίκα μου έπεσε μέσα στο ποτάμι!
Ο Άγιος Αθανάσιος βουτάει στο ποτάμι και βγαίνει με μια άλλη πανέμορφη γυναίκα.
- Αυτή είναι η γυναίκα σου;
- Ναι! φώναξε ο ξυλοκόπος.
Ο Άγιος Αθανάσιος έγινε έξαλλος.
- Τι λες, ρε αρχιψεύταρε;
- Συγχώρεσέ με Άγιε Αθανάσιε, πρόκειται για παρανόηση... Αν έλεγα «όχι» σε αυτή τη γυναίκα, μετά θα μου έβγαζες άλλη ομορφότερη και αν έλεγα «όχι» και στην άλλη, μετά θα μου έβγαζες τη γυναίκα μου. Εγώ θα έλεγα «ναι» και θα μου τις έδινες και τις τρεις, αλλά εγώ είμαι ένας φτωχός ξυλοκόπος, και τώρα με τέτοια οικονομική κρίση πώς να τις συντηρώ τρεις γυναίκες; Γι’ αυτό είπα «ναι»!