Αχ
πόσο γοητευτική που είναι η πρωινή μας αυλή, όταν ανθίζει και γίνεται ο
καταλύτης που πολλαπλασιάζει κι ενδυναμώνει τα χρώματα και την αισιοδοξία της
κάθε μέρας. Μου αρέσει αυτή η στιγμή ακριβώς: να είναι πρωί, να μην έχεις
καταπιεί ακόμα ολόκληρη την τελευταία γουλιά του καφέ και να κατεβαίνεις με
σπουδή τα σκαλιά της εξόδου σου από το σπίτι, οπότε ‒να‒ σε περιμένει η
ολόδροση αυλή με ανοιχτή την πολύχρωμη αγκαλιά της. Όχι δεν θα παραδοθείς στα
κάλλη της, σε περιμένουν άλλες δοκιμασίες πιο πέρα, ωστόσο αδράχνεις τον
ενθουσιασμό που σου προτείνει και τον παίρνει ασπίδα μαζί σου. Υπάρχει καλύτερο
κατευόδιο;
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου