Είκοσι δύο: η ηλικία που στέκεται όρθια

 Και ύστερα έρχεται ο Αχιλλέας.  (μετά από τις δύο προηγούμενεςς αναρτήσεις).

Όχι με ερωτηματικό, αλλά με αριθμό καθαρό και φωτεινό: 22. Δύο ψηφία όρθια πάνω στην τούρτα, σαν μικρές κολόνες που στηρίζουν ένα παρόν γεμάτο αυτοπεποίθηση. Το χαμόγελό του είναι ήρεμο, όχι θορυβώδες, μοιάζει με εκείνη τη χαρά που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα, γιατί έχει ήδη περάσει δοκιμασίες.

Στη φωτογραφία, ο Αχιλλέας Καμέας δείχνει χαρούμενος και υπερήφανος, όχι μόνο για τα χρόνια που συμπληρώθηκαν, αλλά για τη διαδρομή που τον έφερε ως εδώ. Τα 22 δεν είναι πια παιδική ηλικία, ούτε ακόμη βάρος ευθυνών. Είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος αρχίζει να στέκεται με το ένα πόδι στη δύναμη και το άλλο στην επιλογή. Να κοιτάζει μπροστά χωρίς φόβο, αλλά και πίσω χωρίς ντροπή.

Η τούρτα του, προσωποποιημένη, σχεδόν θεατρική, δηλώνει χαρακτήρα. Δεν είναι απλώς γλυκό, είναι δήλωση ταυτότητας. Και το περιβάλλον, οικείο, καθημερινό, θυμίζει ότι η περηφάνια δεν γεννιέται μόνο στα μεγάλα επιτεύγματα, αλλά και στο ότι είσαι αυτός που είσαι, ανάμεσα σε ανθρώπους που σε ξέρουν όπως πραγματικά είσαι.

Αν η Ντίνα μας μίλησε για την ηλικία της ψυχής και η Σοφία για τη μνήμη της παράδοσης, ο Αχιλλέας μας θυμίζει κάτι άλλο:
ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ο αριθμός δεν βαραίνει, αλλά σηκώνει το κεφάλι ψηλά.
Και τα 22, για εκείνον, δεν είναι απλώς χρόνια, είναι υπόσχεση.