Λαμπρό
απόγευμα. Σε μια στιγμή ευκαιρίας ο ήλιος εντόπισε μια δίοδο στα σύννεφα και
εισόρμησε προς το έδαφος, λούζοντας εκτυφλωτικά το κάθε τι που βρέθηκε στον
δρόμο του. Το βουνό φωτίστηκε και η πεδιάδα γύμνωσε την κοιλιά της,
προσμένοντας τις αιχμηρές ακτίνες να κεντήσουν το τατού της θεϊκής τους
έμπνευσης. Βρέθηκα κι εγώ εκεί και θαύμασα το γεγονός, αλλά, ωστόσο, ένα βήμα
πίσω το έκανα για προστασία. Ποτέ δεν μου αρέσαν τα τατού.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου