Στο
χαγιάτι του ναού, ένα πρωινό Κυριακής του 1960, δύο γέροντες, δυο βιβλικές
μορφές του χωριού, ο παππούς ο Σκρέκας με τον παππού Τάσιο Κουφοχρήστο κάθονται
πλάι πλάι μετά τη λειτουργία. Τα σώματά τους είναι κουρασμένα, μα η ψυχή τους
ανυπότακτη, σαν δυο κορμοί δέντρων που λύγισαν από τους ανέμους των ετών, αλλά
δεν έσπασαν. Τα μπαστούνια τους εκτός από στήριγμα, είναι και προέκταση της
ζωής που κουβαλούν, μνήμη της διαδρομής τους.
Κουβεντιάζουν.
Όχι για πράγματα μεγάλα, ούτε για θεωρίες. Μα για όσα μονάχα εκείνοι πια
γνωρίζουν πως έχουν σημασία: για τον καιρό, για τις σοδειές, για ανθρώπους που
έφυγαν και για άλλους που μεγάλωσαν χωρίς να το καταλάβουν.
Και
ξάφνου, ένας νεαρός φωτογράφος, ο Κώστας Αγγελόπουλος σηκώνει μια μηχανή.
Εκείνοι δεν ξέρουν τι είναι αυτό το μαύρο μάτι που τους σημαδεύει. Η
φωτογράφιση, τότε, μοιάζει με εισβολή στην αόρατη τελετουργία της κουβέντας. Η
αντίδρασή τους ακαριαία: σηκώνονται, απειλούν με τα μπαστούνια, όχι από θυμό,
αλλά από δίκαιη υπεράσπιση της τελευταίας τους ελευθερίας, να υπάρχουν αθέατοι.
Μα
μια εβδομάδα αργότερα, όταν η φωτογραφία εμφανίζεται, όταν βλέπουν τις μορφές
τους παγιδευμένες στο χαρτί, κάτι αλλάζει. Βλέπουν τον χρόνο να γίνεται εικόνα,
την κουβέντα να γίνεται μνήμη. Και τότε συγχωρούν. Γιατί ξάφνου καταλαβαίνουν
πως αυτό που νόμιζαν εισβολή ήταν τελικά δώρο.
Η
φωτογραφία δεν είναι πια μια στιγμή που χάθηκε, είναι μια στιγμή που σώθηκε.
Σ’
εκείνο το πεζούλι, έξω από τον ναό, δεν κάθονταν δύο γέροντες. Καθόταν ολόκληρη
η ιστορία του χωριού. Οι χειρονομίες τους, οι ματιές τους, η σιωπή μεταξύ των
λέξεων: όλα αποτυπώνονται σαν λειτουργία της ανθρώπινης μνήμης.
Και
σήμερα, που ο κόσμος αλλάζει γρήγορα, αυτή η εικόνα υπενθυμίζει κάτι βαθιά
απλό: πως η ζωή είναι οι στιγμές που μένουμε ακίνητοι, όταν μοιραζόμαστε τον
χρόνο μας με έναν άλλον άνθρωπο. Όταν ο λόγος σκορπά σαν ψίθυρος και γίνεται
κοινότητα.
Στο
τέλος, κανείς δεν κυνηγάει κανέναν.
Μόνο ο χρόνος κυνηγάει όλους μας.
Και ευτυχώς, κάποτε, κάποιος πάτησε το κουμπί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου