Το σαββατόβραδο κουβαλά μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, μια γλυκιά μελαγχολία που
μοιάζει με σιωπηλή ανακωχή μετά την ταραχή της εβδομάδας. Δεν είναι γιορτή ούτε
εργάσιμη μέρα, είναι μια ενδιάμεση στιγμή, όπου ο άνθρωπος συναντά τον εαυτό
του λίγο πιο καθαρά. Αυτή η λεπτή, σχεδόν αόρατη ισορροπία ζωντανεύει στο
τραγούδι «Το Σαββατόβραδο» του Τάσου Λιβαδίτη και του Μίκη Θεοδωράκη, ένα
τραγούδι που μοιάζει να περπατά στους λιγοφωτισμένους δρόμους της πόλης και να
αφουγκράζεται την καρδιά της.
Ο Λιβαδίτης αποτυπώνει την ανθρώπινη μοναξιά όχι ως άδειο χώρο, αλλά ως χώρο
σκέψης και μυστικής αξιοπρέπειας. Η μουσική του Θεοδωράκη απλώνει μια γαλήνια,
στοχαστική πνοή πάνω στους στίχους, σαν ψαλμός που μας καλεί να σταθούμε για
λίγο, να ανασάνουμε, να θυμηθούμε. Το Σάββατο δεν ζητά εντυπωσιασμούς, ζητά
ειλικρίνεια.
Μέσα στην ησυχία του, ο άνθρωπος μετρά αυτά που τον πλήγωσαν και αυτά που
τον κράτησαν όρθιο. Η πόλη χαμηλώνει τον ρυθμό της, αφήνοντας χώρο για τον
εσωτερικό μας ρυθμό, τον πιο αληθινό. Κι έτσι, κάθε σαββατόβραδο γίνεται μια
μικρή υπόσχεση: όσος κι αν είναι ο θόρυβος του κόσμου, θα υπάρχει πάντα μια
στιγμή φωτίσματος για όσους τολμούν να την ακούσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου