Από την Ρούλα Σταυρέκα λάβαμε το παρακάτω μήνυμα και το δημοσιεύουμε με μεγάλη εκτίμηση.
«Γεια σου, Δημήτρη. Πανέμορφη η ανάρτησή σου για τον Καζαντζίδη - μου
ξύπνησε μνήμες που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ήταν τότε που γύριζα από τον παιδίατρο, κρατώντας στην αγκαλιά την πρωτότοκή
μου, μόλις σαράντα ημερών. Ήμουν μαζί με μια φίλη μου. Περπατούσαμε μέσα από
ένα στενό, όταν ξαφνικά σταματά μπροστά μας ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Ανοίγει η
πόρτα και κατεβαίνει… ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Λέω στη φίλη μου: “Θα του μιλήσω”. Μαζεύω το θάρρος και φωνάζω: “Κύριε
Καζαντζίδη!”
Γυρίζει αμέσως και πλησιάζει χαμογελώντας:
- «Στέλιος να με λες… Στέλιο».
Έχασα τη μιλιά μου. Η συγκίνηση δεν με άφηνε να αρθρώσω λέξη. Τον λάτρευα
τον Στέλιο. Με ρώτησε πού πηγαίναμε και τι παιδάκι ήταν αυτό που κρατούσα. Πήρε
για λίγο την κόρη μου στην αγκαλιά - ακόμη θυμάμαι πόσο τρυφερά την κράτησε -
και μετά είπε:
- «Έλα να σας πάω σπίτι. Μπες στο αυτοκίνητο».
Ντράπηκα. «Μένουμε κοντά», του λέω.
- «Βρε, ελάτε να σας πάω εγώ. Κρατάς αγκαλιά το κοριτσάκι… μπείτε μέσα».
Κι όμως, από ντροπή δεν μπήκα. Τότε με ρωτά:
- «Γιατί δεν έχεις καρότσι; Να σου αγοράσω ένα;»
Τον ευχαρίστησα. Του εξήγησα πως είχα καρότσι, απλώς θα μου το έφερναν σε
δυο μέρες, και πως σήμερα απλώς είχα ραντεβού στον γιατρό.
Έτσι έγινε η δική μου αντάμωση με τον Θεό Στέλιο. Θεός! Υπέροχος! Άνθρωπος!
Ακόμη θυμάμαι εκείνη τη μέρα σαν τώρα.
Εγώ, με τις ντροπές μου, δεν μπήκα στο αυτοκίνητο… Και κάθε φορά που περνάω
έξω από το σπίτι του - είναι το στενό που πάω για Νέα Ιωνία - τον φέρνω στον
νου μου. Αγαπώ όλα του τα τραγούδια, μα το “Υπάρχω”… το λατρεύω.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου