Η λάμψη της σεμνότητας

 

Όταν η ζωή ενός ανθρώπου πορεύεται με σεμνότητα, με ήθος και με ανιδιοτελή αγάπη, τότε δεν χρειάζονται μεγάλες δηλώσεις ούτε θορυβώδεις πράξεις· η ίδια η παρουσία του γίνεται αδιάψευστη μαρτυρία. Η ακεραιότητα, η συμπόνια και η συνέπεια στον λόγο και στο έργο χαράζουν ένα αποτύπωμα πιο βαθύ από κάθε υλική κληρονομιά: χαράζουν μνήμη και παρακαταθήκη στις ψυχές των ανθρώπων.

Το αλάνθαστο κοινωνικό κριτήριο, που δύσκολα παραπλανάται, αναγνωρίζει αυτούς που έζησαν χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες αλλά με αφοσίωση στο κοινό καλό. Και τότε, στην ώρα του αποχαιρετισμού, η τιμή δεν γίνεται με λόγια τυπικά, αλλά με βλέμματα συγκινημένα, με αγκαλιές, με την αυθόρμητη ανάγκη των ανθρώπων να κρατήσουν κοντά τους λίγο από τη λάμψη εκείνου που στάθηκε φως.

Αυτό ακριβώς συνέβη στην εκδήλωση προς τιμήν του πατρός Κωνσταντίνου. Η κοινότητα σύσσωμη έσπευσε να τον πλησιάσει, να τον αγκαλιάσει, να φωτογραφηθεί μαζί του όχι για την εικόνα, αλλά για να αποτυπώσει στη μνήμη μια σχέση ουσίας. Ο αποχαιρετισμός του δεν είχε τη θλίψη της απουσίας, αλλά την πληρότητα μιας παρουσίας που άφησε ίχνος ανεξίτηλο.

Η διαδρομή του διδάσκει ότι το αληθινό μεγαλείο δεν βρίσκεται στη δύναμη ή στη δόξα, αλλά στην απλότητα, στην αφοσίωση και στην αγάπη που προσφέρεται χωρίς όρους. Και γι’ αυτό, όσοι τον γνώρισαν θα συνεχίσουν να τον μνημονεύουν, όχι μόνο με ευγνωμοσύνη, αλλά και με την κρυφή ελπίδα να γίνουν κι εκείνοι λίγο πιο φωτεινοί, λίγο πιο ανθρώπινοι.