Μια στάση του χρόνου, κάπου στη δεκαετία του 1960 – εκεί, μπροστά απ’ το παλαιό μπακάλικο του Ευαγγέλου Βότσιου, συντελείται μια σιωπηλή ιεροτελεστία.
Ο Βασίλης Αγγελής με τη Χρύσω του στο πλάι, δέχονται το γάλα της ημέρας – λευκή προσφορά που μυρίζει κόπο, αυγή και στάνη.
Η Στεριανή Στάθη κι ο Χριστόφορος Καραθανάσης μεταφέρουν με τα γκιούμια τον κόπο της στάνης, τον αφρό της ζωής. μα κι ολόκληρες ιστορίες από πέτρινες αυλές, κουρασμένα βλέμματα και άγραφους όρκους με τη γη και τα ζωντανά.
Στο προσκήνιο, τα γκιούμια, και τα μεταλλικά δοχεία, στέκουν σαν φρουροί παλαιών χρόνων.
Το γάλα χύνεται προσεκτικά, σε κύματα λευκού χρέους.
Ο παραλήπτης – ταπεινός γραφέας μιας άλλης οικονομίας – σημειώνει στο πρόχειρο βιβλίο: ονόματα, κιλά, μέρες. Αριθμοί που κρατούν όρθιο τον τόπο, ποτισμένοι με ιδρώτα και πίστη.
Κι ο ήλιος, δειλά ανεβαίνοντας από τον κάμπο, διαπερνά τις σκιές στο χωριό Βαλτινό, σα να αγγίζει τους ανθρώπους αυτούς – που συνεχίζουν τη ζωή με μια δύναμη πατρογονική, ήσυχη σαν προσευχή και σταθερή σαν το γύρισμα της γης.
Είναι μια φωτογραφία απλή, κι όμως μέσα της αντηχεί ολόκληρη ψυχή της υπαίθρου.
Ένα ποίημα άγραφης τιμιότητας, μια μνήμη που δεν ξεθωριάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου