Το φεγγάρι του Οκτώβρη, όπως το αποτύπωσε ο φακός της
Χριστίνας - Μαρίας Βότσιου, αναδύεται μέσα από τη σιωπή του δειλινού, εκεί όπου το φως
και το σκοτάδι διαπραγματεύονται τα σύνορά τους. Είναι μια στιγμή ακίνητη, που
ωστόσο πάλλεται από εσωτερική ζωή — σαν ανάσα που κρατιέται λίγο πριν το
όνειρο.
Στις φωτογραφίες, τα γυμνά δέντρα μοιάζουν να συνομιλούν με το φεγγάρι. Οι κλαδωμένες γραμμές τους σχηματίζουν έναν λεπταίσθητο ιστό
ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, σαν να προσπαθεί η φύση να χαρτογραφήσει την
απόσταση ανάμεσα στο εφήμερο και το αιώνιο. Το φως του φεγγαριού —καθαρό,
μελαγχολικό, σχεδόν στοχαστικό— απλώνεται σαν μνήμη πάνω στα φύλλα που χάθηκαν,
σαν υπόμνηση πως ακόμη και η φθορά έχει τη δική της ομορφιά.
Η τεχνοτροπία της Χριστίνας - Μαρίας Βότσιου
χαρακτηρίζεται από αυτή την ήρεμη προσήλωση στα ουράνια φαινόμενα του Βαλτινού.
Δεν κυνηγά τη θεαματικότητα· αντίθετα, συλλαμβάνει τη λεπτότητα του καιρού, τη
διαφάνεια του φωτός, την παύση ανάμεσα στις εποχές. Οι φωτογραφίες της δεν είναι
απλώς εικόνες· είναι ψίθυροι, είναι η στιγμές που ο άνθρωπος θυμάται ότι ανήκει
στο σύμπαν που παρατηρεί.
Το φεγγάρι του Οκτώβρη γίνεται έτσι καθρέφτης του
βλέμματος: ένας κύκλος φωτός μέσα στον κύκλο του χρόνου. Και κάπου εκεί,
ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά και στον ασημόχρωμο ουρανό, ακούγεται ο απόηχος μιας
εσωτερικής προσευχής — για την απλότητα, τη διάρκεια και τη σιωπηλή ομορφιά των
πραγμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου