Βλέπω ανάμεσα στις αγριομολόχες να ξεπροβάλουν
πάλλευκα τα μικρά χωνάκια ή, αλλιώς, οι φθινοπωρινές καμπανούλες, οι οποίες,
όσο κι αν κουνήσεις το γλωσσίδι τους, μένουν σεμνές και σιωπηλές σαν
αποσβολωμένες. Συνειρμικά θυμάμαι, πίσω στα βυθισμένα χρόνια, τον παγωτατζή με
το μικρό του τρίκυκλο να περνάει τα δρομάκια του χωριού και να διαλαλεί το
λαχταριστό του εμπόρευμα: «ξυλάκι παγωτό», «χωνάκι παγωτό», «παγωτά κασάτα». Το
φθηνότερο όλων ήταν το χωνάκι παγωτό, κάτι χωνάκια ίσα με αυτά τα
χωνιά-λουλούδια που φωτίζουν το χώμα και που χώραγαν τότε μόνο μια κουταλίτσα
κρέμα παγωτό. Τι εποχές. Μπορούσαμε να το αγοράζουμε ακόμα και με ένα κιλό
σιτάρι ή φασόλια. Πόσο εξυπηρετική ήταν η ανταλλακτική οικονομία που μας
μεγάλωσε. Όλοι είμασταν φτωχοί. Κι εμείς που τρέχαμε πίσω από το τρίκυκλο και ο
παγωτατζής που πήγαινε καβάλα και πατούσε αγκομαχώντας τα πετάλια του. Ακόμα
και ο αέρας που έφερνε τη σκόνη από τα λιχνίσματα στα μάτια μας και μας
θάμπωνε.
Του Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου