Αναρωτιέμαι πώς είναι ο θρήνος του αθάνατου

 

Ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο.

Ο αθάνατος, όμως - φοβάται τον χρόνο.

 

Εμείς, οι φθαρτοί, πενθούμε ό,τι χάνεται.

Αλλά τι θρηνεί εκείνος που δεν χάνει τίποτα;

Ή μήπως - ακριβώς επειδή δεν χάνει - 

χάνει τα πάντα με τρόπο πιο βαθύ;

 

Αναρωτιέμαι, πως είναι ο θρήνος του αθάνατου.

Όχι σαν τον δικό μας - με δάκρυα, φωνές, αγκαλιές.

Ο δικός του είναι σιωπηλός, απέραντος.

Μια ολόκληρη αιωνιότητα που βαραίνει στους ώμους.

 

Γιατί τι νόημα έχει η αιωνιότητα

όταν κάθε πρόσωπο που αγάπησες

χάνεται σαν σκιά μες στην μνήμη;

Όταν κάθε «για πάντα» των άλλων

είναι το «προσωρινό» σου;

 

Ο αθάνατος δεν θρηνεί τον θάνατο

Θρηνεί τη μοναξιά.

Θρηνεί το ότι δεν έχει τέλος.

Θρηνεί την ανικανότητα να ξεχάσει.

 

Γιατί όταν ζεις για πάντα,

δεν χάνεις μόνο τους άλλους,

χάνεις κομμάτια του εαυτού σου,

κομμάτι – κομμάτι,

μέχρι που δεν ξέρεις πια

ποιος θρηνεί –

και ποιος έχει ήδη πεθάνει μέσα σου.

 

Ίσως λοιπόν,

ο αληθινός θρήνος

δεν είναι για το τέλος.

Είναι για την απουσία του τέλους.

Για το βάρος του «αέναου».

 

Και τότε…

ίσως ο θρήνος του αθάνατου

να είναι το πιο ανθρώπινο πράγμα από όλα.

 

Δ.Τ.