Λίγο
πριν την δριμεία καταιγίδα. Κοχλάζουν απειλητικά τα ολόπηχτα σύννεφα στον
ουρανό. Κομμάτια λιωμένου πάγου, κρυσταλλωμένος άνεμος, θυμωμένοι θεοί και
κάτω-κάτω, στο ταψί της πεδιάδας, ανυπόμονα δέντρα σαλεύουν υπό φυγήν.
Όλοι ‒ και πάντα ‒ θέλουμε από κάτι να γλιτώσουμε, από κάτι που μας απειλεί να
φύγουμε, από κάτι ν’ απαλλαγούμε που μας κατατρώει.
Και, να, ο ουρανός κατορθώνει κι αντιγράφει την ψυχή μας.
Ελάτε αστραπές και κεραυνοί. Ξεσηκώστε μας επί τέλους.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου