Ο Κυριακάτικος Καφές στο Αετών Μέλαθρον

 

Ήταν από εκείνες τις χειμωνιάτικες Κυριακές που δεν ζητούν τίποτε παραπάνω από έναν καφέ και λίγη ανθρώπινη παρουσία. Μέρες Χριστουγέννων. Το «Αετών Μέλαθρον» ζεστό, φωτεινό, με τον ήλιο να περνά από τα ψηλά παράθυρα και να στέκεται για λίγο πάνω στα τραπέζια, σαν να ήθελε κι αυτός να ακούσει.

Η παρέα είχε ήδη καθίσει. Δεν υπήρχε βιασύνη, ούτε ανάγκη για μεγάλες κουβέντες. Ο καθένας ήξερε τη θέση του, όχι την καρέκλα, αλλά τον ρόλο του μέσα στη συντροφιά. Δεξιά, ο Νίκος Πράτας, ο γηραιότερος. Συνταξιούχος δάσκαλος από το Βαλτινό, μα κυρίως ο άνθρωπος που κρατούσε δεμένη την οικογένεια, σαν κόμπο που δεν λύνεται εύκολα. Το μπαστούνι ακουμπισμένο στο χέρι του, περισσότερο συνήθεια παρά στήριγμα, κι ένα βλέμμα καθαρό, που είχε δει πολλά και δεν χρειαζόταν να τα επαναλαμβάνει.

Δίπλα του ο Χρήστος Πράτας, ανεψιός του, κι αυτός δάσκαλος στα χρόνια που πέρασαν. Ανάμεσά τους υπήρχε εκείνη η άνεση που γεννιέται όταν η σιωπή δεν βαραίνει. Μιλούσαν λίγο, χαμογελούσαν συχνά, σαν να συνέχιζαν μια παλιά συζήτηση που είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν, σε αυλές σχολείων και χειμωνιάτικα σπίτια.

Οι σύζυγοι συμπλήρωναν τον κύκλο. Ένα φιλικό ζευγάρι έδινε τον τόνο της απλότητας. Ποτήρια με νερό, καφές που αχνίζει, μικρές κινήσεις, ένα χέρι στον ώμο, ένα νεύμα, ένα βλέμμα που λέει «είμαστε εδώ». Κανείς δεν φωτογραφιζόταν για να φανεί, η στιγμή τους βρήκε έτσι όπως ήταν.

Η φωτογραφία δεν κρατά μόνο πρόσωπα, κρατά μια στάση ζωής. Την επιμονή στη συνάντηση, την αξία του «μαζί», τη σιωπηλή συμφωνία πως, όσο υπάρχουν τέτοιες Κυριακές, ο κόσμος παραμένει κατοικήσιμος. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο αληθινό χριστουγεννιάτικο μήνυμα: όχι τα λαμπιόνια, αλλά οι άνθρωποι που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συνεχίζουν -αθόρυβα- να ανήκουν ο ένας στον άλλον.