Η αγάπη στην Αγρελιά

 

Στο χωριό Αγρελιά, στις πλαγιές που μύριζαν θυμάρι και άνοιξη, γεννήθηκαν δύο παιδιά· ο Θανάσης και η Φωτεινή. Ήταν μόλις δεκαοχτώ κι εκείνη δεκατεσσάρων, όταν η ζωή τούς έφερε αντικρυστά και, με τρόπο μυστικό, έσπειρε μέσα τους τον σπόρο της αγάπης. Οι μεγαλύτεροι χαμογελούσαν συγκαταβατικά: «παιδική αγάπη είναι· θα ξεθυμάνει». Μα τα παιδιά, με εκείνη τη σοβαρότητα που μόνο οι αθώοι διαθέτουν, έπιασαν το νήμα και το κράτησαν σφιχτά.

Στην αρχή αντάλλασσαν γράμματα. Σε κιτρινισμένα χαρτιά, ανάμεσα σε δειλές λέξεις και αδέξιες ομολογίες, φανερωνόταν ένας κόσμος δικός τους, όπου δεν χωρούσαν οι φωνές των άλλων. Ήταν εποχή δύσκολη, φτωχή σε αγαθά αλλά πλούσια σε προσμονές.

Κι όταν ήρθε ο αρραβώνας, το χωριό γιόρτασε μέχρι το πρωί. Οι μνήμες εκείνης της νύχτας έμειναν σαν σφραγίδα: τα φώτα της γιορτής, τα τραγούδια που αντάμωναν με τα αστέρια, και τα χέρια τους που δεν χώριζαν. Από τότε η αγάπη τους πήρε τη μορφή μιας ήρεμης φλόγας· δεν καιγόταν με ορμή, αλλά φώτιζε σταθερά, μέρα με τη μέρα.

Ώσπου ήρθε το πρώτο μεγάλο χώρισμα: ο στρατός. Ο Θανάσης έφυγε κι η Φωτεινή έμεινε πίσω, μετρώντας τις μέρες σαν πετραδάκια στην όχθη του χρόνου. Εκείνος ζούσε τη σκληρότητα της θητείας, κι εκείνη την απουσία. Και οι δύο έμαθαν τι σημαίνει να βαδίζεις με υπομονή. Η μοναξιά, αν και πικρή, λειτούργησε σαν δοκιμασία: τους δυνάμωσε.

Όταν επιτέλους ξαναβρέθηκαν, η ζωή τούς χάρισε τη μέρα του γάμου. Στις 23 Μαρτίου του 1973, ορκίστηκαν να περπατήσουν μαζί. Και το έκαναν. Άφησαν την Αγρελιά και κατέβηκαν στην Αθήνα, εκεί όπου τα όνειρα αναμειγνύονται με τον μόχθο. Αντιστάθηκαν στις δυσκολίες, έπιασαν δουλειές, στήριξαν ο ένας τον άλλον, κι απέκτησαν ένα παιδί που έγινε η χαρά και η περηφάνια τους.

Τα χρόνια κύλησαν σαν νερό στο ποτάμι. Πενήντα ένα χρόνια γάμου, πενήντα πέντε χρόνια αγάπης. Κι όμως, κάθε πρωί που ξυπνούν, κοιτάζονται σαν να ξανασυναντιούνται για πρώτη φορά.

Μια φίλη τους, η Ρούλα, συνήθιζε να λέει:
—Ξέρετε γιατί αντέξατε; Γιατί δεν αφήσατε ποτέ τους άλλους να ορίσουν την αγάπη σας. Την κλείσατε μέσα σας σαν φυλαχτό.

Κι ίσως να είχε δίκιο. Γιατί η αγάπη, όταν είναι αληθινή, δεν γνωρίζει χρόνια, ούτε χωρισμούς, ούτε γνώμες τρίτων. Στέκεται αθόρυβη, όπως οι ρίζες μιας αγριελιάς: βαθιές, πεισματάρες, και τόσο γερά δεμένες που κανένας άνεμος δεν μπορεί να τις ξεριζώσει.

Κι έτσι ο Θανάσης και η Φωτεινή έμαθαν αυτό που λίγοι τολμούν να πιστέψουν: ότι η αγάπη δεν είναι υπόσχεση στιγμιαία, αλλά άσκηση ζωής. Είναι το θάρρος να μένεις, όταν όλα γύρω σού φωνάζουν να φύγεις.