Γέλια στις συγκρούσεις

 

Σε έναν κόσμο που ολοένα και βαρύνει από την ένταση και την ευθύνη, υπάρχει ένα μικρό παράθυρο στη χαρά - ένα λούνα παρκ, μια στιγμή, δυο φωτογραφίες. Εκεί, μέσα στα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, τα παιδιά δεν παίζουν απλώς, ζουν με όλο τους το είναι. Οι φωνές τους γίνονται η μουσική της ανεμελιάς και τα πρόσωπα τους καθρεφτίζουν κάτι πολύτιμο και σπάνιο: την ανόθευτη χαρά.

Κοιτώντας τις δυο φωτογραφίες, ο χρόνος μοιάζει να σταματά. Δεν υπάρχουν «πρέπει», δεν υπάρχουν κανόνες, μονάχα η στιγμή που τα παιδιά συγκρούονται για να γελάσουν, όχι για να πληγώσουν.

Είναι ένα παράδοξο παιχνίδι: μια ελεγχόμενη σύγκρουση, που αντί για φόβο, γεννά ενθουσιασμό. Και ίσως, κάπου εκεί, να κρύβεται και ένα από τα απλά μυστικά της ζωής - να συγκρούεσαι χωρίς κακία, να χάνεις τον έλεγχο χωρίς να κινδυνεύεις, να βρίσκεις χαρά ακόμα και στο απρόσμενο.

Η παιδική αυτή ανεμελιά δεν είναι απλώς μια φάση - είναι μια υπενθύμιση. Μας θυμίζει πως ήταν κάποτε ο κόσμος στα μάτια μας, πώς είναι δυνατόν να ξαναδούμε έτσι τα πράγματα, αν αφήσουμε για λίγο τα φρένα του ενήλικου φόβου. Μέσα από το χαμόγελο ενός παιδιού σε ένα συγκρουόμενο, ίσως να μπορούμε κι εμείς να ξαναβρούμε τον δρόμο πίσω σε εκείνη τη χαμένη απλότητα. Γιατί η χαρά δεν είναι πάντα αποτέλεσμα μεγάλων πραγμάτων, συχνά βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε μία μικρή, φευγαλέα στιγμή.