Διαβάζοντας μια φωτογραφία «Η καρδιά του δέντρου»

 

Μια γιαγιά, καθισμένη ταπεινά σε μια καρέκλα, κρατά στην αγκαλιά της δυο μικρά κοριτσάκια. Δίπλα της, τρία αγοράκια - λίγο μεγαλύτερα - την περιστοιχίζουν με βλέμματα γεμάτα αθωότητα και θαυμασμό. Πέντε εγγόνια. Πέντε μικρές καρδιές, καρποί της ζωής των τριών της παιδιών - του Αντώνη, της Μαριέττας και του Γιώργου. Πέντε κομμάτια από την ψυχή της.

Το χαμόγελο της γιαγιάς Λίτσας είναι ήρεμο, βαθύ, γεμάτο ευγνωμοσύνη. Δεν είναι απλώς ευτυχισμένη. Είναι πλήρης. Μέσα σε αυτή τη στιγμή, κάθε δυσκολία, κάθε θυσία, κάθε σιωπηλή αγωνία των χρόνων που πέρασαν, βρίσκει νόημα. Τα μάτια της δεν κοιτάζουν μόνο το παρόν, βλέπουν το παρελθόν που οδήγησε εδώ και το μέλλον που γεννιέται μέσα από αυτά τα παιδιά.

Η εικόνα αυτή είναι ένας ύμνος στη συνέχεια, στη ρίζα και στον καρπό. Η γιαγιά δεν κρατά απλώς τα εγγόνια της. Κρατά την μνήμη, την αγάπη, την οικογένεια. Σαν ένα δέντρο που άντεξε τις εποχές και τώρα χαίρεται τον ίσκιο που προσφέρει.

Μια φωτογραφία γεμάτη σιωπηλή δύναμη. Ένα κάδρο αγάπης που δεν χρειάζεται λέξεις - μόνο βλέμματα, αγγίγματα, και την αόρατη κλωστή που ενώνει γενιές.