Στοχασμοί με φόντο τη βρεγμένη πλατεία του χωριού

 

Η σημερινή, απογευματινή βροχή ήρθε αθόρυβα, σαν να ήθελε να καθαρίσει όχι μόνο τους δρόμους του χωριού, αλλά και τις σκέψεις μας. Η φίλη μου η Χριστίνα - Μαρία Βότσιου απαθανάτισε τη στιγμή σε τρεις φωτογραφίες, απλές, μα γεμάτες νόημα. Η πλατεία, ντυμένη με σταγόνες, λαμπυρίζει κάτω από το φως των φαναριών. Οι δρόμοι, άδειοι από βήματα, γεμάτοι όμως από μνήμες, καθρεφτίζουν τον ουρανό και το πέρασμα του χρόνου.

Το σούρουπο τυλίγει το τοπίο σε μια απαλή, χρυσαφένια μελαγχολία. Είναι η ώρα που όλα μοιάζουν πιο αληθινά - όταν το φως δεν φωνάζει, αλλά ψιθυρίζει. Εκεί στη σιωπή των βρεγμένων δρόμων, γεννιέται μια ιδιαίτερη ομορφιά, όχι εντυπωσιακή, μα διακριτική και βαθιά. Είναι η ομορφιά της στιγμής που περνά, αλλά μένει μέσα μας.

Οι φωτογραφίες της Χριστίνας δεν είναι απλώς εικόνες. Είναι καθρέφτες μιας ευαισθησίας που βλέπει πίσω από το προφανές. Μας καλούν να σταθούμε για λίγο, να κοιτάξουμε γύρω μας - και μέσα μας - και να αναγνωρίσουμε τη γοητεία του απλού, του καθημερινού, του φευγαλέου.

Γιατί μερικές φορές, μια βρεγμένη πλατεία και λίγα φώτα στο σούρουπο, είναι αρκετά για να μας θυμίσουν πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή, όταν την κοιτάμε με βλέμμα καρδιάς.