Κάποτε η σιωπή μας θα είναι η ντροπή της ανθρωπότητας

 

Κάποτε, τα βιβλία ιστορίας θα καταγράψουν τούτη την εποχή. Θα γράψουν για τη Γάζα. Θα γράψουν για μια θάλασσα αίματος, για παιδιά χωρίς μέλλον, για οικογένειες διαλυμένες, για μια ανθρωπότητα που κοίταζε αλλού. Θα γράψουν, αλλά θα είναι πολύ αργά. Γιατί δεν υπάρχει ιστορική καταγραφή που να μπορεί να ξεπλύνει το αίμα από τα χέρια της σιωπής.

Η Γάζα δεν είναι απλώς μια γεωγραφική περιοχή. Είναι ένας τάφος εν εξελίξει. Ένας τόπος όπου το διεθνές δίκαιο κατέρρευσε μαζί με τα κτήρια. Όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν σκόνη και στάχτη μέσα στα χαλάσματα. Κι όμως, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να μιλά με όρους «ανησυχίας», «ισορροπίας», «δικαιώματος στην αυτοάμυνα». Όταν όμως η λέξη «αυτοάμυνα» χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την ισοπέδωση ολόκληρων νοσοκομείων και την εξόντωση δεκάδων χιλιάδων αμάχων, τότε κάτι έχει σαπίσει στο θεμέλιο της παγκόσμιας συνείδησης.

Ο Νετανιάχου και η κυβέρνησή του έχουν επιλέξει μια στρατηγική τιμωρητικής εξόντωσης. Κάθε βόμβα στη Γάζα είναι ένα μήνυμα: δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Ούτε οι ζωές, ούτε οι ελπίδες. Και οι εικόνες που φτάνουν –όσες φτάνουν– είναι τόσο φρικιαστικές, που θα έπρεπε να προκαλούν παγκόσμια εξέγερση συνείδησης. Αντ’ αυτού, αντιμετωπίζονται με σιωπή, σχετική αδιαφορία ή διπλωματικά ευχολόγια. Η γενοκτονία δεν είναι απλώς ένα έγκλημα. Είναι η απόλυτη κατάρρευση της ηθικής. Και στη Γάζα, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ένα κράτος με απόλυτη στρατιωτική υπεροχή εξοντώνει έναν παγιδευμένο πληθυσμό.

Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους: δεκάδες χιλιάδες νεκροί, οι μισοί παιδιά. Πείνα, δίψα, αρρώστιες. Καταστροφή υποδομών. Εκατομμύρια εγκλωβισμένοι άνθρωποι. Και η Δύση; Κοιτάει. Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Η σιωπή είναι συνένοχη. Όταν οι ισχυροί του πλανήτη επιλέγουν να συνεχίσουν να εξοπλίζουν το Ισραήλ, όταν αποκλείουν λέξεις όπως «κατάπαυση του πυρός» από επίσημα ανακοινωθέντα, όταν τιμωρούν φωνές διαμαρτυρίας ως «αντισημιτικές», τότε συντηρούν τον κύκλο του αίματος.