Ο χρόνος λίγο πριν πετάξει

 

Στην παλιά αυτή φωτογραφία, μέσα σ’ ένα λεωφορείο που ανηφορίζει τις στροφές του Πηλίου, ο χρόνος έχει παγώσει για πάντα. Τρία πρόσωπα – η Νίκη, ο Παύλος, η Ρούλα – λουσμένα από το φως μιας εποχής που έχει πια χαθεί, κοιτούν πέρα από τον φακό, απορροφημένα σε λόγια που μόνο εκείνοι θυμούνται. Κι ίσως ούτε αυτοί πια.

Η Νίκη, με το βλέμμα μισό χαμόγελο, μισό όνειρο, υπάρχει μόνο εδώ – σε μία εικόνα, σε μια μνήμη, σε μία αφήγηση που κρατάει πείσμα ενάντια στον θάνατο. Έφυγε νωρίς, μα εδώ μοιάζει να ανήκει στον αιώνα. Είναι εκεί, δίπλα στον Παύλο με τα σγουρά μαλλιά, που φοράει μια λευκή μπλούζα με κόκκινα γράμματα – HAWAII 81. Η λέξη και ο αριθμός, παιγνιώδεις κι αθώοι, φωνάζουν καλοκαίρι, εφηβεία, ανεμελιά. Είναι σύμβολα ενός κόσμου χωρίς βάρος, χωρίς το βάθος που έρχεται μετά.

Η Ρούλα παρατηρεί με ενδιαφέρον τους άλλους δύο, συμμετέχει, μοιράζεται κάτι που τώρα δεν μπορούμε να ακούσουμε. Και όμως, η ένταση της στιγμής περνά απ’ το χαρτί – μια ζεστασιά ανθρώπινη, μία εγγύτητα που γεννιέται μόνο στις νεανικές εκδρομές, όταν όλα είναι ακόμα μπροστά.

Το φως περνά από τα παράθυρα του λεωφορείου και αγκαλιάζει τα πρόσωπα τους. Είναι η λάμψη της ζωής στην απλότητά της. Όχι σκηνοθετημένη, όχι σπουδαία – μα αληθινή. Όπως όλα τα πράγματα που, τότε, δεν ξέραμε πόσο πολύ θα μας λείψουν.

Μια εικόνα από το Πήλιο, αλλά θα μπορούσε να είναι από παντού. Γιατί αυτό που πραγματικά βλέπουμε εδώ, είναι ο χρόνος λίγο πριν πετάξει. Ένα δευτερόλεπτο, μία διαδρομή, μια ζωή.