Βαλτσινιώτικο Παραμύθι – «Βαλτιμοίρα, η Δρυάδα του δάσους»

 

Μια φορά και έναν καιρό, βαθιά μέσα σε ένα παλιό καταπράσινο δάσος, υπήρχε ένα μικρό, πέτρινο ξωκλήσι. Ήταν αφιερωμένο στην Παναγία των Δέντρων και λίγοι ήξεραν την ιστορία του. Ακόμα λιγότεροι γνώριζαν πως το προστάτευε μια Δρυάδα - το πνεύμα ενός αρχαίου δένδρου, που είχε γεννηθεί την ίδια μέρα με το ξωκλήσι.

Η Δρυάδα λεγόταν Βαλτιμοίρα. Το κορμί της ήταν φτιαγμένο από φύλλα φτελιάς, και τα μαλλιά της έλαμπαν σαν πρωινή δροσιά. Όταν περπατούσε, τα λουλούδια άνθιζαν και τα πουλιά κελαηδούσαν πιο γλυκά. Η αποστολή της ήταν να κρατά το δάσος ζωντανό και το ξωκλήσι ασφαλές από κάθε σκοτεινή απειλή.

Οι κάτοικοι του κοντινού χωριού ανέβαιναν στο ξωκλήσι κάθε Πρωτομαγιά για να ανάψουν ένα κερί και να ευχαριστήσουν τη φύση. Δεν έβλεπαν ποτέ τη Βαλτιμοίρα, μα πάντα έβρισκαν τα μονοπάτια καθαρά, τα λουλούδια ανθισμένα και το εκκλησάκι στολισμένο με αγριολούλουδα.

Μια χρονιά, όμως, ένας ξυλοκόπος αποφάσισε να κόψει το ιερό δέντρο πίσω απ’ το ξωκλήσι. Δεν πίστευε στα παλιά παραμύθια και δεν ήξερε πως ήταν το δέντρο της Δρυάδας. Μόλις το τσεκούρι του άγγιξε τον κορμό, σκοτείνιασε ο ουρανός και ο άνεμος άρχισε να ουρλιάζει. Ο άντρας πάγωσε, και μπροστά του εμφανίστηκε η Βαλτιμοίρα, λυπημένη μα περήφανη.

«Αν πέσω εγώ, θα πέσει και το ξωκλήσι, και μαζί του όλη η ομορφιά του δάσους», του είπε. «Διάλεξε: ξύλα για μία φωτιά η ζωή για γενιές ακόμα».

Ο ξυλοκόπος, τρομαγμένος και ντροπιασμένος, έπεσε στα γόνατα. Ζήτησε συγγνώμη και υποσχέθηκε να φυτέψει δέκα δέντρα για κάθε χρόνο που θα ζούσε. Η Βαλτιμοίρα τον συγχώρεσε, αλλά από τότε φάνηκε μόνο άλλη μία φορά - όταν το χωριό κινδύνεψε από πυρκαγιά, κι εκείνη κάλεσε τη βροχή για να το σώσει.

Το ξωκλήσι ακόμα στέκι στο δάσος, ήσυχο, τυλιγμένο στο πράσινο. Και λένε πως αν πας εκεί μόνος και αφήσεις ένα λουλούδι στη βάση του ιερού δέντρου, μπορεί να ακούσεις τον ψίθυρο της Βαλτιμοίρας, να σε ευχαριστεί που δεν την ξέχασες.