Ανήκουμε όλοι στη γη που μας άντεξε

 

Δεν ντρέπομαι για τον τόπο καταγωγής μου–

γιατί δεν τον διάλεξα.

Δεν τον έπλασα με τα χέρια μου,

ούτε τον φαντάστηκα στα όνειρά μου.

Μου δόθηκε, όπως το πρώτο μου όνομα,

σαν σπόρος που κάποιος άλλος φύτεψε πριν από μένα.

 

Δεν νιώθω περηφάνια για κάτι που απλώς συνέβη.

Η γη που με γέννησε δεν είναι τρόπαιο,

ούτε παράσημο καρφιτσωμένο στο στήθος.

Είναι χώμα που γνώρισε βροχή και αίμα,

Φωνές, χαρές, θρήνους και σιωπές–

και εγώ απλώς ένας κρίκος

σε μία μακρά, κουρασμένη αλυσίδα.

 

Μα ούτε ντροπή,

γιατί εκεί άνθισα για πρώτη φορά.

Εκεί άκουσα τη γλώσσα των ανθρώπων μου,

εκεί με φίλεψε η πρώτη μέρα,

εκεί με τύλιξε το πρώτο σκοτάδι.

Κι αυτά, όσο ταπεινά κι αν είναι.

είναι δικά μου.

 

Ανήκουμε όλοι στη γη που μας άντεξε.

Όχι σαν ήρωες,

ούτε σαν φυγάδες.

Μα σαν σπόροι περαστικοί,

που δεν διάλεξαν που να πέσουν,

μονάχα πως θα ανθίσουν.

 

Δ.Τ.