Ο Κόζιακας, απόψε, τυλίχτηκε σε μιαν ατμόσφαιρα
μυσταγωγίας. Το φως του ήλιου, λίγο πριν χαθεί πίσω από την κορυφογραμμή,
διέσχισε τα βαριά σύννεφα και γέννησε μια παλέτα φωτιάς και σιωπής. Στο
Βαλτινό, το βλέμμα υψώνεται και συναντά τον ουρανό να καίγεται στα όρια του
γκρι και του πορφυρού· μια στιγμή όπου η μέρα και η νύχτα παλεύουν χωρίς
νικητή, αφήνοντας μόνο την αίσθηση ότι όλα είναι φευγαλέα, όλα είναι περάσματα.
Οι γραμμές από τα καλώδια και οι σκιές των δέντρων
μοιάζουν να χαράσσουν το τοπίο σαν σχέδιο πάνω σε καμβά. Η φύση και το
ανθρώπινο αποτύπωμα συνυπάρχουν, χωρίς να μπορούν να κρύψουν το μεγαλείο του
ουρανού. Είναι σαν να μας υπενθυμίζει ο τόπος ότι, όσο κι αν απλώνουμε καλώδια,
δρόμους και σπίτια, το φως θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να διασπά το σκοτάδι.
Οι φωτογραφίες της Χριστίνας - Μαρίας Βότσιου δεν
συλλαμβάνουν απλώς ένα ηλιοβασίλεμα· φυλακίζουν τον παλμό μιας στιγμής που
κουβαλά κάτι αιώνιο. Στο βάθος του Κόζιακα, κάτω από τις φλόγες των νεφών,
κρύβεται η υπόσχεση της επόμενης μέρας. Κι ίσως αυτό είναι το αληθινό μήνυμα
του ηλιοβασιλέματος: ότι κάθε τέλος είναι μια μετάβαση, κι ότι το φως, όσο κι
αν δύει, ποτέ δεν χάνεται πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου