«Στην Σκιά του Ηλιοβασιλέματος»

 

Κάτω από το χρυσό φως του απογεύματος, ο θεσσαλικός κάμπος μοιάζει να αναστενάζει μαζί με τα κάρα, φορτωμένα με άχυρο και χόρτα. Τα ξύλινα τροχοφόρα περπατούν αργά, σαν να χορεύουν στον ρυθμό του ήλιου που κατηφορίζει αργά στο δυτικό ορίζοντα. Ο ουρανός βάφεται με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, σαν να μοιράζεται με τη γη την τελευταία του φωτεινή χάρη για την ημέρα.

Κάθε κάρο είναι ένα σύμβολο της αέναης εργασίας, του κόπου και της αντοχής του αγρότη που μοιάζει να γράφει ιστορίες στο χώμα με το χέρι του, να μοιράζει τον ιδρώτα του με την ίδια την γη που τον τρέφει. Τα φορτία των καλαμιών, σαν μικρές αναμνήσεις από καλοκαίρια περασμένα, φέρνουν μαζί τους το άρωμα της σκληρής δουλειάς και της απλότητας του καθημερινού αγώνα.

Το τοπίο αυτό, αν και γεμάτο από τη σκληρότητα του μόχθου, κουβαλά μια μαγεία. Ο ήχος των τροχών που τρίζουν στη σιωπή της φύσης, οι μακριές σκιές που χορεύουν στην υγρασία του απογεύματος, όλα συνθέτουν ένα αθόρυβο συμφωνικό έργο για εκείνους που έχουν μάθει να ακούν τα μυστικά της γης. Ο αγρότης, με την ολόκληρη ζωή του κρυμμένη στην κοιλότητα των χεριών του, είναι μέρος αυτού του τοπίου, σχεδόν αόρατος, σαν μια σκιά που περνά από το φως του ηλιοβασιλέματος.

Και καθώς το φως χάνεται πίσω από τα βουνά, αφήνοντας το τοπίο να βυθιστεί στο δροσερό σκοτάδι, το κάρο συνεχίζει την πορεία του, σχεδόν αδιάφορο για τον χρόνο, σχεδόν αδιάφορο για την ύπαρξή του στο σύμπαν αυτό το μικρό κομμάτι χώματος και ουρανού, που όμως είναι το σπίτι του, το σπίτι όλων αυτών των ανθρώπων που με μόχθο και πάθος φροντίζουν το έδαφος για να το δώσουν πίσω στη ζωή.