Ο δρόμος του Κάμπου

 

Δεν βιάζεται. Ούτε εκείνος, ούτε το ζωντανό του. Περπατούν πλάι-πλάι στον ίδιο χωματόδρομο σαν δυο παλιοί φίλοι που κουβεντιάζουν με τη σιωπή.

Το χώμα μυρίζει ιδρώτα και στάχυ. Η καρδιά του μυρίζει πατέρα.

Το χέρι του σφίγγει το σκοινί, μα δεν δένει – καθοδηγεί. Γιατί όποιος έμαθε να αγαπά τη γη, δεν έχει ανάγκη να επιβληθεί.

Πίσω του, ένα χωριό που τον θυμάται. Μπροστά του, ένας ορίζοντας που δε γεμίζει με λέξεις, αλλά με νόημα.

Το φκούλι στον ώμο, σαν ξίφος τιμής – όχι πολεμιστή, μα εργάτη.
Μαχητής της ημέρας, χωρίς άλλο έπαθλο απ’ το βράδυ που θα γυρίσει με το ζώο του χορτασμένο, και τη συνείδησή του καθαρή σαν φρέσκο γάλα.

Στον θεσσαλικό κάμπο ο χρόνος δεν τρέχει – ριζώνει. Κι οι άνθρωποι, δε μεγαλώνουν – βαθαίνουν.

Τι να σου πουν οι μεγαλουπόλεις γι’ αυτό; Δεν γνωρίζουν από δεσμούς που δεν φαίνονται στο μάτι, αλλά βαραίνουν στην ψυχή όσο κι ένας ουρανός γεμάτος βροχή.

Ετούτος εδώ ο άνθρωπος δεν ξέρει από ποίηση. Μα κάθε του βήμα είναι στίχος.
Και κάθε του μέρα, ένας ψίθυρος που λέει πως η ζωή, τελικά, μετριέται με το πόσο γυρνάς σπίτι κουρασμένος, μα γεμάτος.