ΑΣΦΟΔΕΛΟΙ

 

Πλησιάζω να θαυμάσω τις ανοιξιάτικες κουτσουπιές που φωτίζουν τα καταπράσινα ριζά του βουνού και, να, μπροστά μου ξεπροβάλλει μια πληθώρα ανθισμένων ασφοδέλων. Έτρεξαν να μου κόψουν τη θέα και να προλάβουν την προσήλωσή μου στα μαβιά δέντρα, στρέφοντάς την κατά το μέρος τους. Οι συνειρμοί λειτούργησαν αμέσως. Οι ασφόδελοι με το πιο ψεύτικο λευκό τους ένδυμα, που παραπέμπει στο πιο απόμακρο μαύρο που μπορεί ποτέ να υπάρξει, αμέσως μ’ αιχμαλώτισαν. Παρατήρησα το γεγονός αυτό με μια μικρή έκπληξη και το σημείωσα μέσα μου: Από ένα σημείο, δηλαδή, του βίου μας και μετά οι ασφόδελοι υπάρχουν δίπλα σε κάθε πεζοπορία μας, επισκιάζουν κάθε απόπειρα αναψυχής.

Ω ανοικτά λιβάδια, πλημμυρισμένα με ξερακιανούς ασφόδελους μέχρι εκεί πέρα μακριά, στο όριο που δεν θέλουμε να το πούμε, φυτρώνετε και ανθίζετε μόνο και μόνο για να μας θλίβετε και να μας ναρκώνετε με λησμονιά.

Του Ηλία Κεφάλα