Σιωπηλή
στέκει η κολυμπήθρα, στο ξωκλήσι της Παναγίας,
σαν
μικρή λίμνη ιερής αρχής,
γεμάτη
νερό, νόημα, φως και υπόσχεση.
Εκεί,
όπου το βρέφος γίνεται όνομα,
όπου
η ψυχή ντύνεται λευκό και αγγίζει ουρανό.
Τα
χέρια του ιερέα ακουμπούν το σώμα,
και
σφραγίζουν το πέρασμα από το φθαρτό στο αιώνιο.
Στον
κυκλικό καθρέφτη του νερού,
αντικατοπτρίζεται
η στιγμή που ο Θεός σκύβει και ευλογεί.
Η
κολυμπήθρα μοιάζει μικρή,
μα
χωράει μέσα της την αρχή όλου του κόσμου.
Μια
σταγόνα από το παρελθόν,
ένα
ρεύμα από το αύριο.
Οι
ψαλμοί γύρω της υφαίνουν μυστήριο,
και
το – παιδί ακίνητο για μια στιγμή –
βαπτίζεται
στο φως, σαν σπόρος σε εύφορη γη.
Και
γεννιέται ξανά, όχι από σώμα, μα από πνεύμα.
Κι
έτσι, η κολυμπήθρα από ένα απλό σκεύος,
γίνεται άγιο σκαλοπάτι,
πρώτο
βήμα στο μονοπάτι της πίστης,
σφραγισμένο
με λάδι, με προσευχή, με αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου