Χαίρε
κορίτσι των βάλτων και των βάτων νύμφη λευκή. Αναμμένε πυρσέ και πύρινη έξαψη του
φωσφόρου, θρυαλλίδα της άνοιξης, μαγεμένη ανάσα, λυγμικό δέντρο που κάθε σου άνθος
είναι κι ένα μυστικό. Πώς να σε προσαγορεύσω; Ξωθιά των αγρών, χαιρέτισμα των βουνών,
παιδούλα της δενδροστοιχίας, περιδέραιο του Μαρτίου; Όχι, όχι, με την τρυφερή γλώσσα
των προγόνων μου θα σε ονομάσω ψιθυριστά και όπως τότε που με μεγάλωνες στ’ αυτί
σου θα πω: «Κορομηλίτσα», κι ας το ξέρουμε αυτό μονάχα εμείς οι δυο.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου