Κάποτε,
στα πρώτα σκαλιά των χρόνων μου, οι χτύποι της καμπάνας με ακολουθούσαν παντού
και μάλιστα πολλαπλασιάζονταν νοερώς, συμπληρώνοντας με τη μουσική της όλο το
ολόγραμμα της εωθινής μου ηλικίας. Τώρα που μεγάλωσα, οι χτύποι της καμπάνας
αδυνάτισαν σε αριθμό και σε ένταση και κάπου μέσα στο βύθος του μυαλού μου
έχουν καταβυθιστεί και δεν ακούγονται όσο το θέλω δυνατά. Φταίει τάχα η
συνήθεια; Η εξοικείωση; Τα μακρινά μαντάτα που φτάνουν και καταλαμβάνουν το
χώρο των εγρηγόρσεών μου; Ω, ας ξαναβρώ εκείνη τη λαγαρή παλιά καμπάνα που
τρυπούσε κάθε ουράνια διάσταση και με έφτανε παντού και μ’ αιχμαλώτιζε στα
ηχητικά της δίχτυα. Και οι χτύποι της σε συγχρονισμένον αριθμό ήταν όσα και τα
ανάλαφρα ημερήσια βήματά μου.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου