Γιώργος Ζαμπέτας «Ρε, εσύ είσαι; ΩΑΑΑΑ!! Το πήραμε το βραβείο!!!

 

Ένα απόγευμα, να πούμε, πήρα το μπουζούκι μου και πήγαμε στο σπίτι του Μανώλη του Χατζιδάκι.''Καλώς τον Γιώργο!'' μου είπε ο Μανώλης.

Πάμε μέσα, κάθεται στο πιάνο, ''άκου ένα μοτίβο'' μου λέει και αρχινάει να παίζει την εισαγωγή από τα ''Παιδιά του Πειραιά''. Εγώ την ψώνισα... Του λέω: ''Ρε Μανώλη, για ξαναπαίχτο.'' Το ξαναπαίζει, ''Μπράβο Μανώλη!'' ''Σ' αρέσει;'' με ρωτάει. ''Τί λες ρε Μανώλη... Εδώ βλέπω εκατομμύρια δίσκους!...'' του λέω.

Πήραμε, λοιπόν, το αεροπλάνο με τον Μανώλη, κατεβήκαμε στο Πρίντεζι και από το Πρίντεζι πήραμε ένα τρένο και φτάσαμε στις Κάννες... Εκεί μας περίμενε ο Τζούλι με την τέως Πολιτισμού κι Επιστημών, τη Μελίνα τη Μερκούρη. Είχανε το έργο να προβάλλουνε, το ''Ποτέ την Κυριακή''.

Το βράδυ κατεβήκαμε στην προβολή της ταινίας με ένδυμα περιπάτου... Βλέπω το φιλμ, ''Πω πω μάπα'' λέω, αλλά ο Τζούλι, αβέκ ντε γνωριμί, την είχε οργανωμένη τη δουλειά.

Όταν τελείωσε η ταινία, μπουκάραμε σε μια αίθουσα. Μέσα εκεί ήταν οι μεγιστάνες του πλούτου. Όλοι οι μεγιστάνες του Press, όλοι οι μεγιστάνες της Τέχνης, όλοι οι μεγιστάνες της Μόδας, όλοι οι μεγιστάνες του Σινεμά.

Ανεβαίνουμε στο σανίδι και αρχινάμε να παίζουμε. Εμένα να μ' έχει πιάσει το πατριωτικό μου κάργα. Λέω: ''Εδώ ήρθαμε για να πάρουμε το εργαλείο. Το βραβείο.'' Και μπουκάρω να πούμε με το μπουζούκι στα ίσα και αρχινάω. Τσάμικο, Τα Παιδιά του Πειραιά, Ζεμπέκικο, Τα Παιδιά του Πειραιά, Χασάπικο, Τα Παιδιά του Πειραιά, Τσιφτετέλι, Τα Παιδιά του Πειραιά.

Εν τέλει, να μην τα πολυλογώ, παίξε - τραγούδα, παίξε - τραγούδα, ο Τζούλι από κάτω με τη Μελίνα, ο αδερφός της ο Σπύρος δίπλα, ενώ ο Μανώλης ο Χατζιδάκις είχε παρκάρει σε μια καρέκλα, και αραιά και που, έπινε κανένα χάπι, γιατί απλήρωτο το 'χαμε το ξενοδοχείο. Τη διαμονή δεν την πλήρωσε το Υπουργείο Πολιτισμού. Το ξενοδοχείο το πληρώσανε οι πελάτες. Σε αυτά τα γαλλικά τα μαγαζά, κοινώς λέγοντας να πούμε τις σάλες, το γλέντι δεν κρατάει παραπάνω από τις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Στο δικό μας γλέντι, είχε ξημερώσει και δεν είχε φύγει ούτε ένας. Και να ληφθεί υπ' όψιν, ότι από τις δωδεκάμιση έπαιζα μόνος μου. Τελείως μόνος μου. Κατά τις εφτάμιση το πρωί, απόκαμα. Δε μπορούσα να παίξω άλλο. Τους λέω: ''Παιδιά, τελειώσαμε, άει σιχτίρ, φευγάτε.''

Ψόφιος εγώ από την κούραση, με το μπουζούκι παραμάσχαλα, δρόμο παίρνω, αφήνω δρόμο, να πάω για το ξενοδοχείο κι έχει βγει το press. Κάνω έτσι και τί να δω. Η μάπα μου στην πρώτη σελίδα, σε όλες τις εφημερίδες! Λέω: «Ρε, εσύ είσαι; ΩΑΑΑΑ!! Το πήραμε το βραβείο!!!»

Γιώργος Ζαμπέτας

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 ετών από την γέννησή του.