Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

Θα λέμε τον καημό μας

τα βάσανα τις πίκρες μας

τ' άσχημα απ' το χωριό μας.

Προχθές καθώς κοιμόμουνα στον ύπνο μου το βράδυ

είδα ένα όνειρο απ΄ αυτά, που αφήνουνε σημάδι.

Πήρε φωτιά το σώμα μου στα σωθικά, εντός μου

κι έσταζε ο ιδρώτας μου, Σαράντα… ο πυρετός μου.

Πήρε φωτιά το Βαλτινό, το ΄βάλαν λέει, μπουρλότο

και φλέγονταν τα όνειρα του έρωτα με κρότο.

Πήρε φωτιά η γειτονιά λαμπάδιασε ο τόπος

κι έγινε παρανάλωμα μες στην πυρά ο κόπος.

Πήρε φωτιά κι αλλοίμονο λαμπάδιασε το Σύμπαν

κι έγιναν στάχτη, κάρβουνο τα πάντα γύρω, είπαν…

Πήραν φωτιά και καίγονταν τα σπίτια κι οι σοδιές μας

κι ήταν το κάψιμο γλυκό σα χάδι στις καρδιές μας.

Πήραν φωτιά και δυο καρδιές, που ζούσαν τον έρωτά τους,

τι κρίμα που ήταν όνειρο και έσβησε η χαρά τους...