Ήταν μια φορά κι έναν καιρό
παλιά, πολύ παλιά, στο Βαλτινό
Κάποτε ένας γέροντας από το Βαλτινό πείρε το ριχτάρι του, φόρτωσε και τον εγγονό του πίσω κάπλα στο γαιδουράκι του, και ξεκίνησαν να πάνε για ψάρεμα στη Σαλαμπριά.
Εκεί που ψαρεύανε ο νεαρός εγγονός ρώτησε τον παππού του.
Τότε ο παππούς κατευθύνθηκε προς το ποτάμι. Μπήκε μέσα και με ένα νεύμα κάλεσε και τον εγγονό του. Όταν βρέθηκαν σε ένα κλούρι, εκεί που το νερό φτάνει ως το λαιμό, ο παππούς άρπαξε τον εγγονό του από τους ώμους, τον βούτηξε μέσα στο νερό και τον κρατούσε κάτω αγνοώντας τις απεγνωσμένες προσπάθειές του εγγονού του που έκανε για να απελευθερωθεί. Τελικά κάποια στιγμή τον άφησε και όταν ο νεαρός αποκατάστησε την αναπνοή του, τον ρώτησε:
- Για πες μου, παιδί μου, τι ήθελες περισσότερο απ' όλα, όταν ήσουν κάτω από το νερό;
- Αέρα! Ήθελα αέρα! φώναξε ο νεαρός.
- Μήπως θα προτιμούσες αντί για αέρα, πλούτη, απολαύσεις, ισχύ ή αγάπη, παιδί μου;
- Όχι! παππού, το μόνο που ήθελα, ήταν αέρας, ακολούθησε η απάντηση.
- Λοιπόν, είπε ο παππούς, για να γίνεις σοφός πρέπει να ποθείς τη σοφία με την ίδια δύναμη όπως μόλις τώρα επιθυμούσες να αναπνεύσεις τον αέρα. Πρέπει να παλεύεις για την σοφία, αγνοώντας όλα τ' άλλα αγαθά της ζωής. Πρέπει να γίνει ο μοναδικός και καθημερινός στόχος στη ζωή σου. Εάν θα επιδιώξεις τη σοφία με τέτοιο πάθος, παιδί μου, τότε οπωσδήποτε θα γίνεις σοφός.
Από εκείνη την ημέρα, η κοσμοθεωρία του νεαρού εγγονού άλλαξε ριζικά και μάλλον, από ότι γνωρίζω, όταν μεγάλωσε πρέπει να έγινε σοφός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου