Το Φως Πριν το Πανηγύρι

 

Την ώρα αυτή, τη μεταίχμια, τη στιγμή που ο ήλιος γέρνει αργά πίσω από τον Κόζιακα, κάτι ανείπωτο απλώνεται στο δάσος της Παναγίας στο Βαλτινό. Οι σκιές των δέντρων μακραίνουν σιωπηλά, γίνονται νήματα φωτός και σκότους που πλέκουν έναν αόρατο χορό πάνω στο χορτάρι και στο μαλακό χώμα. Η πρασινάδα –δροσερή, γεμάτη άνοιξη– λάμπει απαλά, σαν να θέλει να κρατήσει για λίγο ακόμη την αγκαλιά του ήλιου.

Κι αυτό το φως... δεν είναι πια το φως της ημέρας. Είναι το φως του αποχαιρετισμού. Γλυκό, υπομονετικό, με μια σοφία που μόνο το σούρουπο γνωρίζει. Δεν βιάζεται να χαθεί· αποσύρεται ευγενικά, σαν να κάνει τόπο στη γαλήνη της νύχτας που πλησιάζει. Το δάσος γίνεται ναός. Κάθε κορμός, κάθε σκιά, κάθε ακτίνα, σαν λιτανεία που υμνεί το πέρασμα του χρόνου.

Και μέσα σ’ αυτή την ιερή στιγμή, κάτι αρχίζει να ψιθυρίζεται στην ψυχή. Ένας εσωτερικός παλμός, σαν προσμονή. Όχι μόνο για τη νύχτα που έρχεται, αλλά και για το πανηγύρι που προμηνύεται. Η φύση προετοιμάζει τον εαυτό της – και μαζί της κι εμείς – για μια συνάντηση. Μια γιορτή που δεν είναι μόνο ανθρώπινη, μα και κοσμική. Γιατί εδώ, στο δάσος της Παναγίας, δεν γιορτάζονται μόνο οι άνθρωποι· γιορτάζει και το φως, το χώμα, το δέντρο, ο ουρανός.

Η στιγμή αυτή, μικρή και αθόρυβη, γίνεται αιώνια. Σαν να κρατάει όλο το μυστήριο της ζωής: πώς κάτι τελειώνει για να αρχίσει κάτι άλλο. Κι ο ήλιος, σαν παλιός φίλος, μας το θυμίζει – όχι με λόγια, αλλά με φως.

Έτσι στέκεται το Βαλτινό, λίγο πριν τη νύχτα, λίγο πριν το πανηγύρι: με τα μάτια στραμμένα στη δύση και την καρδιά έτοιμη να χτυπήσει στον ρυθμό της γιορτής.