Σήμερα, του Αγίου Δημητρίου, δεν αποζητώ μεγάλες γιορτές ούτε τυπικές ευχές.
Το μόνο δώρο που ζητώ -και ήδη το έχω στα χέρια μου- είναι η παρουσία της
εγγονής μου.
Όσο τη βλέπω να προχωρά μπροστά μου, γεμάτη
σιγουριά και αθωότητα, συνειδητοποιώ πως εκείνη ανοίγει τον δρόμο, κι εγώ, που
θα ’πρεπε να οδηγώ, γίνομαι τώρα ο ακόλουθός της. Με οδηγεί σε μια σχέση ζωής
που ποτέ δεν φαντάστηκα. Ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να
προβλέψω πόσο βαθιά και αληθινά θα με συγκινούσε αυτός ο ρόλος.
Η Εύα για μένα είναι καθρέφτης
μέλλοντος και γέφυρα με το παρελθόν μου. Μαζί της ξαναγίνομαι παιδί, χωρίς να
χάνω την εμπειρία των χρόνων μου. Γελώ όπως τότε, αλλά με την επίγνωση του
τώρα. Κι έτσι κάθε στιγμή μαζί της γίνεται θησαυρός.
Σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη. Όχι για τα χρόνια που
πέρασαν, αλλά για τα λεπτά που ζούμε τώρα. Γιατί η αληθινή γιορτή δεν είναι στο
ημερολόγιο - είναι στο βλέμμα ενός παιδιού που σε εμπιστεύεται χωρίς όρους.
Κι αν έχω μια ευχή για τη γιορτή μου, είναι
απλή: να συνεχίσουμε να περπατάμε έτσι - εκείνη μπροστά, εγώ από πίσω, και
ανάμεσά μας να ανθίζει η πιο απρόσμενη ευτυχία της ζωής μου.
Δ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου