«Η
καρδιά μου απλώνεται και πετάει σπίθες αγωνίας, καθώς σε αναζητά. Οι
εξακτινώσεις της τεντώνονται και διασκορπίζονται σαν μικρές μπίλιες φωτός, που
κυλούν αθόρυβα στον ουρανό. Όλα γίνονται φως. Ένα πυκνό λαμπερό φως σαν σμήνος
από αιωρούμενες πέρλες που στολίζουν την ευρύστερνη μέρα. Είμαι και είσαι φως.
Απλώνω τα χέρια μου για να σ’ αγκαλιάσω και να σου διοχετεύσω τη μέσα μου
δύναμη. Πλησίασε, πλησίασέ με», μου λέει συνεχώς το δέντρο.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου