Οκτώβρης: Ο μήνας της ήσυχης μετάβασης

 

Ο Οκτώβρης, μετέωρος ανάμεσα στο καλοκαίρι που υποχωρεί και στον χειμώνα που προαναγγέλλεται, έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση όταν βιώνεται στην περιφέρεια. Δεν είναι απλώς ένας μήνας ημερολογιακός· είναι ο καιρός της μετάβασης, της περισυλλογής και της γης που αλλάζει πρόσωπο.

Στην ύπαιθρο, ο Οκτώβρης είναι ο μήνας των σπόρων και της σιγουριάς. Οι αγρότες μαζεύουν τα τελευταία σταφύλια και ελιές, ξεκινούν τις προετοιμασίες για το όργωμα, ενώ οι κάτοικοι αποθηκεύουν καρπούς και προμηθεύονται καυσόξυλα. Το χώμα μυρίζει βρεγμένο από τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, οι οποίες φέρνουν μαζί τους μια ανακούφιση μετά τη θερινή ξηρασία. Ο αέρας είναι δροσερός, με μια πνοή νοσταλγίας· σαν να μας υπενθυμίζει ότι κάθε καρπός, κάθε καρδιά, έχει το δικό της φθινόπωρο.

Στα χωριά, ο Οκτώβρης κουβαλά μια ηρεμία που δύσκολα βρίσκεις στις πόλεις. Οι άνθρωποι μαζεύονται περισσότερο στα σπίτια, οι γειτονιές ηχούν με ήπιες κουβέντες, το βράδυ οι παρέες σμίγουν γύρω από το τζάκι ή στο καφενείο, κι η ζωή αποκτά έναν ρυθμό πιο εσωτερικό. Οι εορτές του μήνα –του Αγίου Δημητρίου ή και το «ΟΧΙ» της 28ης– λειτουργούν ως μικρές στάσεις συλλογικής μνήμης και γιορτής, συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν.

Ο Οκτώβρης στην περιφέρεια είναι και μήνας στοχασμού. Είναι η υπενθύμιση ότι κάθε τέλος κουβαλάει ένα νέο ξεκίνημα. Πως η γαλήνη του φθινοπώρου δεν είναι παραίτηση, αλλά η βαθιά αναπνοή πριν από τον χειμώνα. Το τοπίο, με τις σκιές να μακραίνουν και τα φύλλα να παίρνουν χρυσοκόκκινες αποχρώσεις, γίνεται καθρέφτης του εσωτερικού κόσμου. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος, πιο κοντά στη φύση, αισθάνεται την κυκλικότητα του χρόνου όχι θεωρητικά αλλά βιωματικά: βλέπει το δέντρο να γυμνώνεται, ακούει το χωράφι να αναπαύεται, νιώθει την ψυχή του να γλυκαίνεται από μια μελαγχολία που δεν είναι βαριά, αλλά στοχαστική.

«Στην αυλή της εκκλησιάς, ένα πανηγύρι μνήμης»

 

Η φωτογραφία αυτή κουβαλάει μια ολόκληρη εποχή μέσα στο κάδρο της∙ τη δεκαετία του 1960, όταν η Ελλάδα ζούσε ακόμα σε ρυθμούς χωριού, πανηγυριών και οικογενειακών συναθροίσεων. Στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, αμέσως μετά τη θεία λειτουργία του πανηγυριού, η παρέα των κοριτσιών στάθηκε με χάρη για να αποτυπωθεί η στιγμή.

Είναι γυναίκες της ηλικίας της παντρειάς, με νιότη στα πρόσωπα, ομορφιά απλή αλλά καθαρή, με το χαμόγελο της αισιοδοξίας να φανερώνει την πίστη τους στο μέλλον που ανοίγεται. Η ενδυμασία τους –φορέματα κομψά, ταγιέρ, χτενίσματα περιποιημένα– μαρτυρά τη φροντίδα και τη χαρά της ημέρας. Είναι μια εικόνα της καθημερινής αξιοπρέπειας και της μικρής γιορτής που έδινε η ζωή.

Μπροστά τους, η μικρή κοπέλα καθισμένη, παρατηρεί και ίσως ονειρεύεται τη δική της στιγμή. Σαν να λέει μέσα της: «Μια μέρα κι εγώ θα σταθώ έτσι, ανάμεσα στις φίλες μου, θα μεγαλώσω, θα βάλω όμορφο φόρεμα και θα γελάσω στο πανηγύρι». Είναι η συνέχεια της ζωής που φανερώνεται στο βλέμμα ενός παιδιού.

Η φωτογραφία αυτή είναι μια μαρτυρία που καθρεφτίζει τον χρόνο που πέρασε, τις νεανικές καρδιές που χτύπησαν με όνειρα και ελπίδες, και μια γενιά γυναικών που πορεύτηκε με τη δύναμη της παρέας, της κοινότητας και της πίστης. Σήμερα, μέσα από την ασπρόμαυρη υφή της, γίνεται υπενθύμιση ότι η ομορφιά και η αισιοδοξία της νιότης δεν χάνονται – μονάχα αλλάζουν μορφή και συνεχίζουν να ζουν μέσα μας, όπως τότε που το πανηγύρι ήταν η αφορμή για να συναντηθούν, να χαρούν και να ονειρευτούν.

Αποχαιρετιστήρια εκδήλωση προς τιμήν του πατρός Κωνσταντίνου Ζαχαράκη στο Βαλτινό

 

Με ιδιαίτερη συγκίνηση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής, 28 Σεπτεμβρίου 2025, η αποχαιρετιστήρια εκδήλωση προς τιμήν του πατρός Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, ο οποίος υπηρέτησε την ενορία του Βαλτινού για 48 ολόκληρα χρόνια. Η εκδήλωση διοργανώθηκε από την Τοπική Κοινότητα, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού και έλαβε χώρα στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Γυμνασίου και Λυκείου Βαλτινού.

Στο χώρο κυριαρχούσε συγκινησιακή φόρτιση, καθώς όλοι ήθελαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους και να πουν έναν καλό λόγο για τον σεβαστό ποιμένα του χωριού.

Η έναρξη της εκδήλωσης

Τον συντονισμό είχε ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας κ. Βάιος Τσιγάρας, ο οποίος καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους και έκανε την εισαγωγή της εκδήλωσης.

Αμέσως μετά, τον λόγο πήρε η πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου κ. Ρίκα Πλεξίδα, η οποία εκφώνησε έναν συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο προς τιμήν του πατρός Κωνσταντίνου.

Ο αποχαιρετιστήριος λόγος

Απευθυνόμενη στον πατέρα Κωνσταντίνο, η κα. Πλεξίδα τόνισε την πολύχρονη και ανεκτίμητη διακονία του στην ενορία και στην τοπική κοινωνία:

«Σήμερα, στο αγαπημένο μας Βαλτινό, συγκεντρωθήκαμε όλοι με συναισθήματα συγκίνησης, σεβασμού και ευγνωμοσύνης για να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που υπηρέτησε με αφοσίωση, ταπείνωση και αγάπη την ενορία μας επί 48 χρόνια. Ο πατέρας Κωνσταντίνος στάθηκε κοντά μας σε χαρές και λύπες, με τον λόγο του στήριξε, με το χαμόγελό του ενίσχυσε και με την προσευχή του κράτησε ζωντανή την ελπίδα μέσα μας. Υπήρξε πνευματικός πατέρας, καθοδηγητής και φίλος για όλους ανεξαιρέτως».

Τόνισε ακόμη ότι «στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου μας δίδαξε πως η πίστη δεν είναι μόνο τυπική υποχρέωση, αλλά βίωμα, αγάπη και προσφορά», ενώ εκ μέρους του Συλλόγου και ολόκληρης της κοινότητας εξέφρασε τη βαθιά ευγνωμοσύνη όλων, ευχόμενη στον πατέρα Κωνσταντίνο υγεία και μακροημέρευση.

Χαιρετισμοί και τιμητικές διακρίσεις

Στη συνέχεια, σειρά πήραν οι χαιρετισμοί από επισήμους και καλεσμένους, οι οποίοι εξήραν την προσωπικότητα και το έργο του πατρός Κωνσταντίνου.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η παρουσία του 80χρονου συνταξιούχου καθηγητή κ. Ευαγγέλου Σ. Στάθη, ο οποίος, παρά την προχωρημένη ηλικία και τα προβλήματα υγείας του, ανέβηκε στο βήμα και εκφώνησε τον δικό του συγκινητικό αποχαιρετιστήριο λόγο:

«Μαζευτήκαμε όλοι απόψε εδώ για να αποχαιρετήσουμε τον συνταξιοδοτούμενο ιερέα του χωριού μας, πατέρα Κωνσταντίνο Ζαχαράκη.

Σεβαστέ μας παπα-Κώστα, υπηρέτησες την ενορία μας άοκνα και αγόγγυστα επί μισό αιώνα, σε δύο ρόλους: τον ιερουργικό και τον ποιμαντικό. Ήσουν δηλαδή και ιερουργός και ποιμένας.

Ως ιερουργός στάθηκες με συνεπή ευλάβεια μπροστά στην Αγία Τράπεζα, όπου με κατάνυξη και θαυμασμό τελούσες το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας. Από τον άμβωνα εξηγούσες με σαφήνεια στο εκκλησίασμα το Άγιο Ευαγγέλιο. Από εκεί νουθετούσες, συμβούλευες, καθοδηγούσες, φώτιζες και ενέπνεες.

Ως καλός ποιμένας, ποίμανες το ποίμνιό σου με αγάπη, στοργή και αφοσίωση, με φιλική διάθεση προς όλους, δίνοντας χέρι βοηθείας και παρηγοριάς σε κάθε πονεμένη ψυχή. Στάθηκες παρών στις χαρές και στις λύπες μας, ως στοργικός πατέρας, υπηρετώντας με ευσπλαχνία τους φτωχούς, τους πονεμένους και τους ταλαιπωρημένους.

Ήσουν πάντα γελαστός, προσηνής και ευπροσήγορος. Εμβληματικά γνωρίσματα του χαρακτήρα σου υπήρξαν η αφιλοχρηματία, η αφιλοκέρδεια και η ανιδιοτέλεια. Χαρακτηριστικές ήταν και οι φράσεις που ακούγονταν σε όλη την περιοχή:

– «Εσείς, το Βαλτινό, ποιον έχετε παπά;»
– «Τον παπα-Κώστα τον Ζαχαράκη».
– «Α! Έχουμε ακούσει γι’ αυτόν· είναι εκείνος που δεν παίρνει ποτέ ούτε δραχμή, για τίποτε και από κανέναν!»

Και συχνά, με το γνώριμο χαμόγελό σου, έλεγες: «Ρίξ’ τα στον πάγκο».

Με δυο λόγια, αυτός ήταν ο καλός μας παπάς, ο παπα-Ζαχαράκης.

Αγαπητέ μας πάτερ, ο Θεός να σε ευλογεί πάντοτε. Σου ευχόμαστε υγεία, γαλήνη και χαρά στο νέο κεφάλαιο της ζωής σου.»

Μετά τον χαιρετισμό του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας, επιδόθηκαν στον τιμώμενο αναμνηστικές πλακέτες και δώρα εκ μέρους του Γυμνασίου και Λυκείου, της Τοπικής Κοινότητας και του Εκπολιτιστικού Συλλόγου.

Κορυφαία στιγμή της βραδιάς υπήρξε η ομιλία του πατέρα Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, ο οποίος εξέφρασε τις θερμές του ευχαριστίες για τις τιμές που του επιφύλαξαν οι ενορίτες. Με βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη απευθύνθηκε προς τους διοργανωτές και τους παρευρισκόμενους, τονίζοντας με σεμνότητα πως ο ίδιος ήρθε αθόρυβα στην ενορία του Βαλτινού και αθόρυβα θα ήθελε να αποσυρθεί, αποδίδοντας την “αναστάτωση” της βραδιάς αποκλειστικά στους διοργανωτές.

Ακολούθησε η προβολή βίντεο με στιγμές από τη μακρόχρονη δραστηριότητα του πατέρα Κωνσταντίνου, που προκάλεσε συγκίνηση στο κοινό.

Το φινάλε της βραδιάς

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με παραδοσιακούς χορούς από το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου, υπό τους ήχους δημοτικής και λαϊκής ορχήστρας, ενώ οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν εδέσματα που πρόσφεραν τοπικοί χορηγοί.

Η αποχαιρετιστήρια αυτή βραδιά αποτέλεσε μια ζωντανή απόδειξη της αγάπης και της εκτίμησης της τοπικής κοινωνίας προς τον πατέρα Κωνσταντίνο Ζαχαράκη, που θα παραμείνει για πάντα σημείο αναφοράς και κομμάτι της ιστορίας του Βαλτινού.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

ΒΙΝΤΕΟ

Μια τελευταία λειτουργία, ένας συγκινητικός αποχαιρετισμός

 

Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και με διάχυτη συγκίνηση, τελέστηκε σήμερα το πρωί η τελευταία θεία λειτουργία του πατρός Κωνσταντίνου Ζαχαράκη. Ο ιερός ναός γέμισε ασφυκτικά από ενορίτες, που έσπευσαν να βρεθούν κοντά στον πνευματικό τους πατέρα και να λειτουργηθούν για τελευταία φορά από τα χέρια του.

Η στιγμή κορυφώθηκε όταν ο πατήρ Κωνσταντίνος ανέβηκε στον άμβωνα για να απευθύνει το τελευταίο του κήρυγμα. Τα λόγια του, γεμάτα αγάπη και πατρική στοργή, άγγιξαν τις καρδιές όλων, με πολλούς να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Ήταν μια αποχαιρετιστήρια ομιλία που σφράγισε δεκαετίες διακονίας, αγώνα και προσφοράς.

Στον αποχαιρετισμό του συμμετείχαν με λόγια τιμής και ευγνωμοσύνης ο πρώην Δήμαρχος Δημήτρης Τσιγάρας, ο επί μακράν θητείας Επίτροπος κ. Κων/νος Τζιωρτζιώτης και ο αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος. Όλοι στάθηκαν στο έργο και στην πνευματική παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του ο πατήρ Κωνσταντίνος, υπογραμμίζοντας πως η παρουσία του σημάδεψε ανεξίτηλα την ενορία και την τοπική κοινωνία.

Η τελευταία αυτή λειτουργία δεν ήταν μόνο ένα θρησκευτικό γεγονός∙ ήταν ένα ζωντανό μάθημα πίστης, αγάπης και προσφοράς. Ένας κύκλος έκλεισε με δάκρυα συγκίνησης, αλλά και με ευγνωμοσύνη για τον ποιμένα που υπήρξε αληθινός οδηγός ψυχών.

Αποχαιρετιστήριος λόγος στον πατέρα Κωνσταντίνο Ζαχαράκη 

του Δημήτρη Τσιγάρα.

Αξιότιμε πάτερ Κωνσταντίνε,
Σεβαστέ πατέρα, Βαρθολομαίε, αγαπητοί συγχωριανοί, κυρίες και κύριοι.

Σήμερα η ενορία του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού βιώνει μια ιστορική στιγμή. Μια στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας ως σταθμός, καθώς αποχαιρετούμε έναν ποιμένα, έναν λειτουργό, έναν πατέρα που αφιέρωσε σχεδόν μισό αιώνα στη διακονία του τόπου μας.

Ο πατέρας Κωνσταντίνος Ζαχαράκης δεν υπήρξε απλώς ιερέας της ενορίας μας. Υπήρξε σύμβολο αφοσίωσης, ανιδιοτελούς προσφοράς και ακάματης αγάπης προς τον άνθρωπο. Από το 1977 έως σήμερα, για σαράντα οκτώ ολόκληρα χρόνια, έδωσε τον εαυτό του στο ποίμνιό του, χωρίς να λογαριάζει κόπο ή θυσία. Ήταν δίπλα μας στις χαρές και στις λύπες, στη γέννηση και στον αποχωρισμό, στη γιορτή και στη δοκιμασία. Με το λόγο της παρηγοριάς, με τη συμβουλή της σοφίας, με τη σιωπή της συμπαράστασης, στάθηκε πραγματικός πνευματικός πατέρας.

Η παρακαταθήκη που αφήνει στο Βαλτινό είναι πολύτιμη. Είναι παρακαταθήκη αρετής, ήθους και χριστιανικής πίστης. Είναι παρακαταθήκη κοινωνικής προσφοράς, καθώς με την παρουσία του στήριξε όχι μόνο τον εκκλησιαστικό βίο αλλά και την κοινωνική συνοχή του χωριού μας. Με την απλότητα και τη μειλιχιότητά του, με την αμεσότητα και την εργατικότητα του, ένωσε ανθρώπους και καλλιέργησε την αίσθηση ότι η ενορία είναι κοινότητα ζωντανή, οικογένεια μεγάλη.

Η αποχαιρετιστήρια εκδήλωση, που διοργανώνεται το απόγευμα, από την Τοπική Κοινότητα, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο, είναι πράξη ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης. Είναι το χρέος όλων μας απέναντι σε έναν άνθρωπο που υπηρέτησε τον Θεό και τον άνθρωπο με σεμνότητα και συνέπεια, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη συλλογική μας μνήμη.

Αγαπητέ πάτερ Κωνσταντίνε, η ζωή και η διακονία σας αποτελούν πλέον μέρος της ιστορίας του τόπου μας. Θα σας θυμόμαστε πάντοτε ως τον άξιο ποιμένα που υπηρέτησε με ήθος και αρετή, και ως τον άνθρωπο που ενσάρκωσε τις αξίες της πίστης, της αγάπης και της προσφοράς.

Σας εκφράζουμε την αγάπη, τον σεβασμό και την απέραντη ευγνωμοσύνη μας. Σας ευχόμαστε υγεία, μακροημέρευση και δύναμη, για να χαίρεστε την οικογένειά σας και να απολαμβάνετε την τιμή και την εκτίμηση που δικαίως σας περιβάλλει.

Ο Θεός να σας έχει πάντοτε υπό τη σκέπη Του.

Αλλαγή Χώρου Διεξαγωγής της Αποχαιρετιστήριας Εκδήλωσης προς τιμήν του π. Κωνσταντίνου Ζαχαράκη

 

Λόγω των προβλεπόμενων καιρικών συνθηκών, η προγραμματισμένη αποχαιρετιστήρια εκδήλωση προς τιμήν του πατρός Κωνσταντίνου Ζαχαράκη θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο του Γυμνασίου και Λυκείου Βαλτινού, την ίδια ημέρα και ώρα: Κυριακή, 28 Σεπτεμβρίου 2025, στις 7:00 μ.μ.

Η εκδήλωση αυτή αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή αγάπης, ευγνωμοσύνης και σεβασμού προς τον πατέρα Κωνσταντίνο, για την πολύχρονη και πολύτιμη προσφορά του στην ενορία και στην τοπική κοινωνία.

Σας προσκαλούμε όλους να παρευρεθείτε και να τιμήσετε με την παρουσία σας έναν άνθρωπο που υπηρέτησε με αφοσίωση και ανιδιοτέλεια.

Ιερείς που εφημέρευσαν στον ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού

Από το σωζόμενο αρχείο της Ιεράς Μητρόπολης Τρίκκης και Σταγών, καθώς και από το βιβλίο «Πρωτόκολλο Συνοικεσίων αρχόμενο από το 1895», προκύπτουν οι ιερείς που υπηρέτησαν ως εφημέριοι στον ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Κατά χρονολογική σειρά, οι ιερείς που διακόνησαν στον ναό είναι οι εξής:

·         Παππά Κωνσταντίνος Χρήστου. Εφημέρευσε από τον Φεβρουάριο του 1895 έως τον Μάιο του 1898.
Στο σημείο αυτό το βιβλίο του «Πρωτοκόλλου Συνοικεσίων» διακόπτεται, όπως δείχνει η ακόλουθη καταγεγραμμένη ενθύμηση:
«Ενταύθα εγένετο επί εν και πλέον έτος διακοπή της υπηρεσίας, των Αγαρινών εισβαλόντων εν Θεσσαλία (13 Απριλίου 1897 – 30 Μαΐου 1898). Εν Τρικάλοις τη 12η Μαΐου 1898. Ο Τρίκκης Προκόπιος».

·         Παπαθανάσης Στεργίου Βότσιος (από το Βαλτινό). Εφημέρευσε από τον Οκτώβριο του 1898 έως τον Αύγουστο του 1921.

·         Χρήστος Αναγνώστου (από το Δενδροχώρι). Εφημέρευσε από τον Μάιο του 1922 έως τον Μάρτιο του 1924 και από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο του 1930.

·         Αθανάσιος Καλογριάς (από τον Πρόδρομο). Εφημέρευσε από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 1924 και από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο του 1929.

·         Θεόδωρος Πουλιανίτης (από τον Πυργετό). Εφημέρευσε από τον Οκτώβριο του 1927 έως τον Ιανουάριο του 1929.
Ο π. Θεόδωρος Πουλιανίτης χειροτονήθηκε το 1927 στο Βαλτινό και υπηρέτησε επί δύο έτη (1927–1929) στον ναό του Αγίου Αθανασίου, προτού μετατεθεί στον Πυργετό.

·         Κωνσταντίνος Καραΐσκος (από το Γενέσι). Εφημέρευσε από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 1930.

·         Χρήστος Χήρας (από το Βαλτινό). Εφημέρευσε από τον Μάρτιο του 1932 έως τον Μάρτιο του 1977.
Ο Χρήστος Χήρας του Δημητρίου και της Παρασκευής γεννήθηκε το 1897 στο Βαλτινό και εκοιμήθη στις 11 Δεκεμβρίου 1985, σε ηλικία 88 ετών.
Χειροτονήθηκε ιερέας το 1932 και υπηρέτησε αδιαλείπτως έως το 1977.

·         Κωνσταντίνος Ζαχαράκης (από τον Διπόταμο). Εφημέρευσε από τον Μάρτιο του 1977 έως σήμερα (2025).
Ο πατήρ Κωνσταντίνος Ζαχαράκης γεννήθηκε το 1944 στον Διπόταμο Τρικάλων.
Αποφοίτησε από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Τρικάλων και σπούδασε στο Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Βόλου, από όπου αποφοίτησε το 1971. Στις 2-11-1975 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στις 8-11-1975 πρεσβύτερος. Από την 1-12-1975 έως τις 13-3-1977 υπηρέτησε στο Γενέσι Τρικάλων και από τις 14-3-1977 έως σήμερα εφημερεύει στον ενοριακό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.
Είναι έγγαμος· με τη σύζυγό του Αγγελική απέκτησαν έξι παιδιά (όλα αγόρια) και κατοικούν στην πόλη των Τρικάλων.

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρονται επίσης ως τελέσαντες το μυστήριο του γάμου οι ιερείς:

·         Παππά Γεώργιος Πουλιανίτης (23 Απριλίου 1899)

·         Παππά Ευάγγελος Παπαχρήστος (4 Μαΐου 1900)

·         Βασίλειος Γιαννάκας (Οκτώβριος 1920)

Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

Σε πολλά ποιήματα διασώζονται τσαλακωμένα πρόσωπα από το απώτερο χρονικά περιβάλλον του ποιητή, καθώς ο φόβος τα προφταίνει στην πόρτα της εξόδου, εκεί στην τελευταία άρθρωση της φωτεινής ζωής, όπου και η επισήμανσή τους. Η ουράνια πίεση προς το χαμηλό, προς την οριζοντίωση, εκεί όπου βάρος δεν είναι μόνο ο καθημερινός βίος ή ο εν συνόλω κοινωνικός ιστός, αλλά και το επέκεινα, η μαύρη μιζέρια, το πένθος, το άδηλο μέλλον και το χώμα που μας αποστομώνει τελειωτικά. Και μέσα σε όλα τα μισοφωτισμένα ανέρχεται το μικρό παιδί σαν ένα σκιαγμένο πουλί μέσα σε μιαν άνωση που διασχίζει τα σκοτάδια του χρόνου. Είναι το μικρό παιδί-κλέφτης της ανελεύθερης χαράς, με τη μάνα μοναδικό προστάτη σε μια ερεβώδη διαχρονία της οιονεί επεμβατικής παρουσίας της. Είναι ο ποιητής υποδοχέας μέσα σε μια ποίηση που αλιεύει ό,τι μπορεί από όλα τα σκυμμένα πρόσωπα, που αχνοπερπατούν αιωνίως ορφανά από ποίημα σε ποίημα.

Του Ηλία Κεφάλα

Τιμητική εκδήλωση αποχαιρετισμού του πατρός Κωνσταντίνου Ζαχαράκη

Την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025, στις 19:00, στην πλατεία Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.
 

«Η αναγνώριση μιας οποιασδήποτε προσφοράς προς τον τόπο αποτελεί έναν μοχλό για την κινητοποίηση του ηθικού δυναμικού του τόπου μας.»

Με αυτά τα λόγια, τα οποία διαχρονικά εμπνέουν και καθοδηγούν, η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού, ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο πήραν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν μια σεμνή αλλά ουσιαστική τιμητική εκδήλωση αποχαιρετισμού για τον πατέρα Κωνσταντίνο Ζαχαράκη, με αφορμή την ολοκλήρωση της 48χρονης ιερατικής του διακονίας στην ενορία του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Η πρωτοβουλία αυτή δεν αποτελεί απλώς μια εθιμοτυπική χειρονομία, αλλά πράξη ευγνωμοσύνης και σεβασμού προς έναν άνθρωπο που σημάδεψε ανεξίτηλα την πνευματική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή του χωριού. Αναδεικνύει παράλληλα τη συλλογική συνείδηση και την ενότητα των φορέων του τόπου, που αναγνωρίζουν πως η μνήμη και η τιμή σε μια τόσο σπουδαία προσωπικότητα αποτελεί παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές.

Ο πατήρ Κωνσταντίνος Ζαχαράκης υπηρέτησε με αφοσίωση και αυταπάρνηση την ενορία του Αγίου Αθανασίου από το 1977 έως σήμερα. Δεν υπήρξε μόνο ο λειτουργός των μυστηρίων, αλλά και ο καθοδηγητής, ο παρηγορητής, ο συμβουλάτορας κάθε ενορίτη. Στάθηκε δίπλα στους ανθρώπους του χωριού στις χαρές και στις λύπες τους, στοργικά και αθόρυβα, αποτελώντας αληθινό ποιμένα και συμπαραστάτη.

Γεννημένος το 1944 στο Διπόταμο Τρικάλων, ο πατήρ Κωνσταντίνος, έγγαμος με την Αγγελική και πατέρας έξι παιδιών, χειροτονήθηκε ιερέας το 1975. Από τότε μέχρι σήμερα, με απλότητα, αμεσότητα και ανιδιοτέλεια, πρόσφερε το πνευματικό του έργο, μεταλαμπαδεύοντας με το λόγο και το παράδειγμά του τις αξίες της αρετής και του χριστιανισμού.

Η μακρόχρονη προσφορά του αναγνωρίστηκε τόσο από την Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών, με την απονομή του οφικίου του Οικονόμου, όσο και από τον Δήμο Καλλιδένδρου, που το 2002 του απέδωσε τιμητική διάκριση για το ήθος και την κοινωνική του παρουσία.

Η τιμητική εκδήλωση που διοργανώνουν από κοινού οι φορείς του χωριού, αποτελεί επιστέγασμα μιας σχέσης ζωής ανάμεσα στον ποιμένα και το ποίμνιο. Μια αναγνώριση που υπερβαίνει το πρόσωπο και αποκτά συλλογική διάσταση, διότι εκφράζει την αξία της μνήμης, της ευγνωμοσύνης και της πίστης στον άνθρωπο και την προσφορά του.

Με τον αποχαιρετισμό αυτόν, το Βαλτινό καταθέτει την αγάπη και την τιμή του προς τον πατέρα Κωνσταντίνο, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τη δύναμη της κοινότητας να τιμά και να εμπνέει μέσα από το παράδειγμα των άξιων ανθρώπων της.

 

Απεβίωσε η Αναστασία Αλεξίου – Καραθανάση

 

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Αναστασία Αλεξίου – Καραθανάση, την Πέμπτη 25 -9-2025, σε ηλικία 84 ετών. Η Αναστασία Καραθανάση, του Ανδρέα και της Παρασκευής, γεννήθηκε το 1941 στο Βαλτινό και ήταν παντρεμένη με τον Σεραφείμ Αλεξίου.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Παρασκευή 26-09-2025 και ώρα 11:30π.μ.,  στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων. Παρακαλούνται οι συγγενείς και φίλοι να προσέλθουν και να συνοδεύσουν την εκφορά  αυτής.

-Η σορός θα μεταφερθεί στον ιερό ναό την Παρασκευή στις 11:30 π.μ.

-Ο καφές θα δοθεί στο καφενείο του «ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΜΑΛΗ».

Βδέλλες και μνήμες στο Βαλτινό

 

Οι βδέλλες, αυτά τα μικρά υδρόβια σκουλήκια, κουβαλούν μια ιστορία που διασταυρώνει τη φύση με την ιατρική, την καθημερινότητα με τον μύθο. Ζουν σε έλη, σε λίμνες και σε νερά στάσιμα, σώματα πλατιά και ευέλικτα, έτοιμα να κολλήσουν στο δέρμα και να ρουφήξουν ζωή. Στην πρώτη ματιά προκαλούν αποστροφή, ίσως και φόβο· κι όμως, για αιώνες υπήρξαν θεραπευτές, εργαλεία του ανθρώπου στην προσπάθειά του να τιθασεύσει τις αρρώστιες.

Στο Βαλτινό, τότε που οι βαλτότοποι σκέπαζαν τον κάμπο, πολλοί έβγαιναν για τούτο το αλλόκοτο «μάζεμα». Οι αβδελλάδες, ξυπόλητοι μέσα στα νερά, δέχονταν τις βδέλλες στα πόδια τους και τις ξεκολλούσαν με προσοχή, πριν τους αδειάσουν το αίμα. Έπειτα τις έκλειναν σε βαζάκια, για να καταλήξουν στα φαρμακεία των Τρικάλων ή στα χέρια γιατρών. Οι γυάλινες φιάλες με τις ζωντανές βδέλλες στόλιζαν τα ράφια, σαν σιωπηλά φαρμακευτικά φυλαχτά. Εκεί, ο ασθενής εύρισκε την ελπίδα της αφαίμαξης· μια φυσική μέθοδος, σχεδόν μαγική, για την υπέρταση, για τους πονοκεφάλους, για το πλεονάζον «κακό αίμα».

Οι κάτοικοι του χωριού θυμούνται ακόμα πώς έβαζαν τις βδέλλες στον λαιμό, αφήνοντας το σώμα να παραδοθεί για λίγο στο δάγκωμα και στην απομύζηση. Η ίδια η φύση έδινε το φάρμακο, αλλά με τίμημα: μια σταγόνα αίμα, μια μικρή θυσία. Κι έτσι η βδέλλα απέκτησε μια θέση ανάμεσα στο ευεργετικό και το απειλητικό, στο χθόνιο και στο σωτήριο.

Δεν ήταν όμως πάντα καλοδεχούμενη. Στα κοπάδια, στα πρόβατα και στα άλλα ζώα, οι βδέλλες έφερναν ασθένειες, προκαλώντας πνιγμό και φθορά. Ειδικά εκείνες που έμοιαζαν με φύλλα πρίνου, οι λεγόμενες «κλαπάτσες», στοίχειωναν τις μνήμες των κτηνοτρόφων. Η ίδια μορφή, άλλοτε θεραπεύτρια του ανθρώπου, γινόταν φονιάς των ζώων.

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα, η βδέλλα μοιάζει με αλληγορία της ίδιας της ζωής. Σαν να μας θυμίζει ότι κάθε δύναμη είναι διπλή: το χέρι που σώζει μπορεί να πληγώνει, κι εκείνο που ρουφά την ουσία μας μπορεί να την εξαγνίζει. Ο άνθρωπος, μέσα στους βάλτους, αναγκάστηκε να συνυπάρξει με το παράδοξο· να δει στο ταπεινό σκουλήκι μια θεραπεία, και στο φρικτό του άγγιγμα μια λύτρωση.

Έτσι, οι βδέλλες δεν είναι μόνο μια υποσημείωση της λαϊκής ιατρικής. Είναι και μια υπενθύμιση: ότι η φύση, ακόμα και στις πιο σκοτεινές, γλοιώδεις της μορφές, κρύβει δρόμους για τη σωτηρία και την κατανόηση του εαυτού μας.

Η εικόνα είναι έργο της Τεχνητής Νοημοσύνης

Απεβίωσε ο Ηλίας Καραθανάσης του Νικολάου

 

Απεβίωσε ο συγχωριανός μας Ηλίας Καραθανάσης του Νικολάου, την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2025, σε ηλικία 87 ετών. Κηδεύεται την Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2025 και ώρα 18:00 μ.μ. στο κοιμητήριο Βαλτινού Τρικάλων.

Ο Ηλίας Καραθανάσης του Νικολάου και της Μαρίας γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1938. Παντρεύτηκε με την Αναστασία και είχαν μια κόρη, την Μάρθα.

«Το μαύρο άλογο» (της Ρούλας Σταυρέκα)

 

Ο πατέρας μου δεν είχε τον χρόνο να ασχοληθεί με τα χωράφια μας. Έφευγε χαράματα για την οικοδομή κι έμενε εκεί μέχρι που ο ήλιος έγερνε στα βουνά. Μόνο τριφύλλια έσπερνε, γιατί δεν ήθελαν πολλή φροντίδα και δεν έχανε μεροκάματα για να τα κοιτάζει.

Θυμάμαι που δανειζόταν το κάρο του παππού, με τον ψαρή το άλογό του, για να κουβαλήσει τις μπάλες του τριφυλλιού. Για μένα ήταν το πρώτο μου ταξίδι, καθισμένη δίπλα του, τα πόδια μου να μην φτάνουν το ξύλινο πάτωμα, και τα χέρια μου να κρατούν σφιχτά το παλιό σκοινί που χρησιμοποιούσε για χαλινάρι.

Ήθελε, έλεγε, να μυρίσω τη μυρωδιά του αλόγου, να τη θυμάμαι, να μη μου λείψει το χώμα και η ζωή του χωριού. Λάτρευα τα άλογα. Ο ήχος από τα πέταλα που χτυπούσαν το χαλίκι με μάγευε. Μου ακουγόταν σαν να σπάνε μικρά γυαλιά στον δρόμο ή σαν να τραγουδούν οι πέτρες την ώρα που το κάρο κυλούσε αργά στον δρόμο.

Τότε, μέσα στο μυαλό μου, ήμουν μια πριγκίπισσα. Πήγαινα, τάχα, σε μια άλλη χώρα, να βρω τον πρίγκιπα με το μαύρο άλογο, να φύγουμε μαζί στα λιβάδια. Έλεγα στον πατέρα μου:

– Πατέρα, φώναξε τον ψαρή να τρέξει πιο γρήγορα!

Αυτός γελούσε.

– Όχι, κόρη μου, είναι φορτωμένος ο καημένος, θα κουραστεί.

– Πατέρα, όταν μεγαλώσω, θα πάρω ένα μαύρο άλογο, να τρέχω μαζί του και να πετάμε στα λιβάδια!

Κι εκείνος, με εκείνο το κουρασμένο χαμόγελο, μου έλεγε:

– Όταν μεγαλώσεις, θα σου αγοράσω ένα μαύρο άλογο.

Δεν ξέρω αν το πίστευε, αλλά εγώ το πίστευα και δεν σταμάτησα ποτέ να το ονειρεύομαι.

Ένα άλλο μέσο που είχαμε ήταν το ποδήλατο, μόνο που δεν ήταν δικό μας. Το είχαν τα ξαδέρφια μου, το είχε φέρει ο θείος από τη Γερμανία. Το ποδήλατο είχε ταλαιπωρηθεί από τις πολλές βόλτες του ξαδέρφου μου του Βασίλη. Τα πετάλια συχνά δεν έπιαναν, και ένιωθες το πόδι σου να γλιστράει στο κενό.

Εκείνο το καλοκαίρι, κάθε μέρα πήγαινα στο σπίτι τους, να μάθω ποδήλατο. Πόσες φορές έπεσα… Φαρδιά πλατιά στον δρόμο, μέσα στα βάτα, σε χαντάκια. Τα γόνατά μου γρατζουνισμένα, γεμάτα χώματα και αίματα, και οι παλάμες μου καμένες από το χαλίκι. Μα δεν το έβαζα κάτω. Ήμουν πεισματάρα. Όταν ήθελα κάτι, το ήθελα πραγματικά, και τελικά τα κατάφερνα.

Η ξαδέρφη μου με συμβούλεψε μια μέρα:

– Μην κοιτάς το τιμόνι, κοίτα μπροστά!

Κι έτσι έκανα. Και σαν κοίταξα μπροστά, άρχισα να κυλώ χωρίς να πέφτω. Κατάλαβα τότε πως αυτό δεν ισχύει μόνο για το ποδήλατο.

Όπως λέει και το ρητό: «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί και να χάσει. Εκείνος που δεν αγωνίστηκε ποτέ, είναι ήδη χαμένος».

Με τα ξαδέρφια μου δεν έκανα συχνά παρέα. Το σπίτι τους ήταν μακριά, κι είχαν τις δικές τους φιλίες, όπως κι εγώ τις δικές μου. Όμως όταν βρισκόμασταν, παίζαμε το αγαπημένο μας παιχνίδι με τις χελώνες. Πιάναμε τις μεγάλες χελώνες του χωριού, τις βάζαμε στη σειρά πίσω από μια γραμμή, ανεβαίναμε προσεκτικά στις πλάτες τους, κάνοντας πως είμαστε καβαλάρηδες και αυτές τα άλογά μας.

Εκείνες, αργές, υπομονετικές, έκαναν το γύρο της αυλής, κι εμείς γελούσαμε, φωνάζαμε ποιος θα φτάσει πρώτος. Καημένα ζωντανά, πόση ταλαιπωρία πέρασαν στα χέρια μας.

Κι εγώ, πάνω σε μια χελώνα, ονειρευόμουν πως ήμουν πάλι πάνω στο μαύρο άλογο, που δεν το απέκτησα ποτέ, μα το κράτησα μέσα μου σαν υπόσχεση, για να θυμάμαι πως κάποτε ήθελα να πετάξω, πάνω από τα χωράφια και τις μυρωδιές τους, πέρα από τον ήχο των πετάλων, σε εκείνο το καλοκαίρι που μύριζε τριφύλλι και παιδικά όνειρα.

Το εικονοστάσι του σπιτιού

 

«Γεννήθηκα από δυο χέρια ξυλουργού, που πήραν σανίδες γαλάζιες και με στερέωσαν στον τοίχο. Δεν ήμουν σπουδαίο έπιπλο, μήτε στολισμένο· ήμουν όμως τόπος φιλοξενίας. Μου εμπιστεύθηκαν εικόνες μικρές και μεγάλες, σαν σπόρους που καρπίζουν πίστη. Κάθε πρωί, μια γυναίκα με δεμένα τα μαλλιά μ’ έπλενε με το βλέμμα της και άναβε το καντήλι· κι εγώ, γεμάτο από το φως της φλόγας, γινόμουν καρδιά του σπιτιού.

Είδα παιδιά να γεννιούνται και να μεγαλώνουν, να με πλησιάζουν με μάτια αθώα και να σταυρώνουν τα χεράκια τους. Είδα γέροντες να με κοιτούν σιωπηλοί, λίγο πριν αφήσουν την τελευταία τους ανάσα. Άκουσα χαρές και γέλια να πλημμυρίζουν το δωμάτιο, κι άλλοτε αναστεναγμούς που έκαναν το λάδι στο καντήλι να τρεμοπαίζει σαν να ’χε κι αυτό ψυχή.

Είμαι μικρό και ασήμαντο για τους ξένους, μα για τους δικούς μου ανθρώπους ήμουν πάντοτε το παράθυρο στον ουρανό. Δεν ήμουν διακοσμητικό, ήμουν συνομιλητής. Στα χωριά, βλέπεις, οι τοίχοι δεν ήξεραν από πολυτέλειες· ήξεραν μονάχα να αγκαλιάζουν τις ψυχές. Γι’ αυτό κι εγώ στάθηκα εδώ, δίπλα στο κρεβάτι, να θυμίζω πως η πίστη δεν μένει στην εκκλησία αλλά έρχεται και ξαπλώνει μαζί σου τη νύχτα.

Τώρα οι μέρες άλλαξαν. Οι άνθρωποι έφυγαν για τις πόλεις, και το σπίτι μένει σιωπηλό. Μα εγώ δεν έπαψα να ψιθυρίζω την ιστορία τους. Κρατώ μέσα μου τις ευχές, τα δάκρυα και τις χαρές τους, σαν παλιό τετράδιο γεμάτο γράμματα. Και κάθε φορά που κάποιος με ανοίγει, αισθάνομαι πως ξαναγεννιέται ολόκληρο το χωριό: οι πλατείες, τα σοκάκια, τα βήματα των παιδιών, οι φωνές που αντηχούν στα βουνά.

Εγώ είμαι το εικονοστάσι του σπιτιού. Και η ιστορία μου δεν είναι μόνο δική μου· είναι η ιστορία του τόπου, της γης και των ανθρώπων που έμαθαν να κατοικούν όχι απλώς μέσα σε τοίχους, αλλά μέσα στην ίδια τους την ψυχή.»

Όταν τα διαλείμματα ντύνονται με μουσική

 

Στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας τα διαλείμματα δεν είναι πια απλώς στιγμές ξεκούρασης. Είναι μικρές γιορτές μελωδίας, καθώς η αυλή γεμίζει με τις νότες του Μάνου Χατζιδάκι, του Μότσαρτ και του Βιβάλντι.

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε δειλά, με μελωδίες του Χατζιδάκι να ακολουθούν το παιχνίδι των παιδιών. Σύντομα όμως η μουσική παλέτα πλουτίστηκε με κλασικά αριστουργήματα, που χάρη στη νέα μικροφωνική εγκατάσταση ταξιδεύουν καθαρά και γλυκά σε όλη την αυλή. Έτσι, το κουδούνι δεν σημαίνει μόνο διάλειμμα· σημαίνει και ένα άνοιγμα προς κόσμους αρμονίας και ομορφιάς.

«Η μουσική αλλάζει την ατμόσφαιρα», λέει η διευθύντρια Ελένη Δημητρίου. «Γίνεται γέφυρα ηρεμίας, όχι μόνο για τα παιδιά και τους δασκάλους, αλλά και για τους γείτονες που την ακούν». Και πράγματι, εκεί όπου συχνά το διάλειμμα συνοδεύεται από φωνές και εντάσεις, τώρα οι μελωδίες απαλύνουν τις αντιθέσεις και καλλιεργούν ένα κλίμα πιο φιλικό, πιο ήρεμο, πιο ανθρώπινο.

Τα ίδια τα παιδιά είναι οι πιο ενθουσιώδεις αποδέκτες. Τραγουδούν, σιγοσφυρίζουν, ανακαλύπτουν κομμάτια που ίσως δεν είχαν ποτέ ακούσει. Μαθαίνουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, ότι η μουσική δεν είναι πολυτέλεια, αλλά μια καθημερινή ανάσα.

Η συνήθεια αυτή κρατάει ήδη πάνω από έναν χρόνο. Έχει ριζώσει τόσο στα διαλείμματα όσο και στα πρώτα λεπτά της ημέρας, λίγο πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Έτσι, η σχολική ζωή ξεκινά και τελειώνει με αρμονία, σαν μια συμφωνία που αφήνει την ψυχή πιο ανάλαφρη και το μυαλό πιο ανοιχτό.

Βαλτσινιώτικες ιστορίες «Ο καυγάς»

 

Τα καλοκαίρια, με τις βαριές ζέστες, είναι που βρίσκω ανάπαυση κάτω από τον ίσκιο του πλατάνου και φέρνω στο νου παλιές ιστορίες. Σαν παραμύθια μοιάζουν τώρα, μα τότε ήταν αληθινά περιστατικά, που αναστάτωναν το χωριό. Μία απ’ αυτές θα σου διηγηθώ. Άμα θες γράψε την.

Ήταν κάποτε, χρόνια πριν, που μάλωσαν ο Κώτσιος με τον Νάσιο στο Βαλτινό. Και τι καβγάς ήταν εκείνος! Σείστηκε ολόκληρο το χωριό. Για ψύλλου πήδημα σήκωσαν τον κόσμο στον αέρα. Καμιά σοβαρή αφορμή δεν υπήρχε· κάτι ζώα που μπήκαν σε ξένο χωράφι, κάτι κουβέντες στον αέρα… Μα η φωτιά θέλει μονάχα μια σπίθα.

Ο Κώτσιος φώναζε από μέρες:
– Δε θα τον μπλάξω πουθενά τον Νάσιο; Θα δει αυτός!

Κι ήρθε η ώρα. Βρέθηκαν οι δυο τους στην πλατεία, καταμεσήμερο, με τον ήλιο να βαράει και τον κόσμο να παρακολουθεί. Στην αρχή ήταν λόγια, λόγια βαριά και κοφτά:

– Εσύ δεν βλέπεις; Άφησες τα ζωντανά να μπουν στο τριφύλλι και ρήμαξαν τη σοδειά! έλεγε ο Κώτσιος.
– Μπα, υπερβολές! απαντούσε αδιάφορα ο Νάσιος.
– Εγώ υπερβολές; Τυφλός είσαι ή κάνεις πως δε βλέπεις;
– Εσύ δεν στέκεις καλά, του αντιγύριζε ο άλλος. Σα να σου λείπει λάδι από το μυαλό…

Κι όσο προχωρούσαν οι κουβέντες, τόσο άναβε το αίμα. Κατάρες, βρισιές, λόγια βαριά που δεν παίρνονται πίσω.

– Να χαθείς απ’ τα μάτια μου, καταραμένε!
– Μη με προκαλείς, γιατί…
– Γιατί, μωρέ; Ένα γομάρι κι μισό είσαι!

Ο κόσμος γύρω άρχισε να συνωστίζεται. Κάποιοι προσπαθούσαν να τους χωρίσουν, μα μάταια. Ένα σπρώξιμο, μια βρισιά παραπάνω, κι αρπάχτηκαν στα χέρια. Κυλιούνταν στο χώμα σαν τα σκυλιά, μπουνιές και κλωτσιές, ο ένας να τραβάει τα μαλλιά του άλλου, να τον σωριάζει κάτω· κι ύστερα ο δεύτερος να σηκώνεται και να ανταποδίδει με δύναμη.

– Αρρώστια κακή να σε βρει! φώναζε ο ένας.
– Να σε σακατέψει η κατάρα! απαντούσε ο άλλος.

Η πλατεία βούιζε. Γυναίκες τσίριζαν, παιδιά γελούσαν, οι γέροι κούναγαν το κεφάλι τους. «Μεγάλοι άνθρωποι και καταντούν να παλεύουν σαν μωρά!» έλεγαν.

Τελικά, με τα πολλά, μπήκε ο κόσμος στη μέση και τους χώρισε. Μα δεν ήταν εύκολο· φωνές, τραβήγματα, ιδρώτας, αναβρασμός. Κι όταν πια τους συγκράτησαν, ο ένας έφτυνε κατά γης, ο άλλος μουρμούριζε μέσα απ’ τα δόντια του.

Έτσι πέρασε εκείνη η μέρα στο Βαλτινό. Και χρόνια μετά, σαν κάθεσαι στον ίσκιο του πλατάνου, το θυμάσαι και λες: «Τι κούφια πράματα! Μεγάλοι άντρες και να μαλώνουν για το τίποτα». Μα έτσι είναι τα χωριά· η φασαρία για ψύλλου πήδημα γίνεται ιστορία που μένει.

Εικόνες του χωριού «Η ωραία εποχή της φιλίας»

 

Στην παλιά αυτή φωτογραφία, τρεις νέοι –ο Αντώνης, ο Στέργιος και ο Χρήστος– στέκονται με τη σιγουριά της νιότης τους στο προαύλιο του καφενείου του Βασίλη Σταμούλη στο Βαλτινό. Το βλέμμα τους, άλλοτε χαμογελαστό κι άλλοτε πιο σοβαρό, κουβαλά το ήρεμο θράσος μιας γενιάς που μεγαλώνει ανάμεσα στη γη του χωριού και στις πρώτες πνοές του μοντέρνου κόσμου.

Τα ρούχα τους –παντελόνια καμπάνα, πουλόβερ με σχέδια, πουκάμισα με ανοιχτό γιακά– φανερώνουν την εποχή: τα χρόνια όπου η μόδα έφερνε στο χωριό τον αέρα της πόλης, κι όπου οι κομμώσεις και τα μακριά μαλλιά γίνονταν σημάδι ελευθερίας και ανανέωσης. Η στάση του σώματός τους μιλά για φιλία, για την οικειότητα της καθημερινότητας: ο ένας καθισμένος ψηλότερα, οι άλλοι δίπλα, όλοι όμως δεμένοι με την αόρατη κλωστή της νεανικής συντροφιάς.

Πίσω τους, τα τραπέζια του καφενείου, οι καρέκλες και οι χωριανοί που απολαμβάνουν τον ήλιο. Μια απλή στιγμή, κι όμως γεμάτη νόημα· γιατί το καφενείο δεν ήταν απλώς χώρος για καφέ, αλλά τόπος συνάντησης, ανταλλαγής ιστοριών, γέλιων και ανησυχιών. Στην αυλή του γραφόταν καθημερινά η μικρή ιστορία του χωριού.

Σήμερα, η φωτογραφία αυτή μοιάζει σαν να φυλάει τον απόηχο ενός κόσμου που χάθηκε: το ανέμελο βάδισμα της νεότητας, τις σιωπηρές υποσχέσεις ότι όλα είναι δυνατά, την ελπίδα πως ο χρόνος θα μείνει αιώνιος. Κι όμως, εκείνη η στιγμή, παγωμένη στο χαρτί, συνεχίζει να ζει και να μιλά για την ομορφιά μιας «ωραίας εποχής», όπου η φιλία και το στυλ, η απλότητα και η τόλμη, συνυπήρχαν κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Τιμητική Εκδήλωση στο Βαλτινό

 

Την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025, στις 19:00, στην πλατεία Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, η Τοπική Κοινότητα, ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο Βαλτινού διοργανώνουν μια ξεχωριστή εκδήλωση προς τιμήν του πατρός Κωνσταντίνου Ζαχαράκη, με αφορμή την αποχώρησή του από την ενορία μας, έπειτα από πολυετή και ανεκτίμητη προσφορά.

Η βραδιά θα περιλαμβάνει ζωντανή μουσική, παραστάσεις από τα χορευτικά συγκροτήματα του συλλόγου και παραδοσιακά εδέσματα για όλους.

Σας περιμένουμε να τιμήσουμε όλοι μαζί τον πατέρα Κωνσταντίνο και να μοιραστούμε μια βραδιά συγκίνησης και χαράς.

Με τη στήριξη της Περιφέρειας Θεσσαλίας

 Είσοδος ελεύθερη