Νοέμβριος στο Βαλτινό

 

Νοέμβριος. Ο κάμπος χαμηλώνει τη φωνή του.
Η ομίχλη ξετυλίγεται από τα ποτάμια και απλώνεται στα χωράφια σαν σεντόνι νοσταλγίας.
Οι λεύκες στέκουν ακίνητες, σαν να προσεύχονται στο φθινόπωρο,
κι οι δρόμοι, υγροί και σιωπηλοί, θυμίζουν ξεχασμένα μονοπάτια επιστροφής.
Η μέρα μικραίνει, και μέσα στο σούρουπο ακούγεται η ανάσα της γης,
βαθιά, υπομονετική, γεμάτη βροχή και ανάμνηση.
Οι γεωργοί δεν μιλούν πολύ - μόνο κοιτούν τον ορίζοντα,
εκεί που το φως χάνεται μέσα στα σύννεφα όπως ο χρόνος μέσα στην ψυχή.

Στις αυλές του Βαλτινού μυρίζει καμένο ξύλο και βρεγμένο χώμα.
Τα σπίτια ανασαίνουν καπνό,
οι γάτες τυλίγονται στις πόρτες,
κι ένα φως κιτρινωπό αναβοσβήνει πίσω απ’ τα τζάμια,
όπως η ελπίδα πίσω απ’ την καθημερινότητα.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας της σιωπής.
Μέσα του φωλιάζει η ανάμνηση των σπόρων που θάφτηκαν,
και η υπόσχεση όσων θα ξαναγεννηθούν.

Κάθε πρωί, το χωριό ξυπνάει μέσα στη θολούρα,
σαν όνειρο που δεν θέλει να τελειώσει.
Κι ο κάμπος, απέραντος και ήρεμος,
μοιάζει με γέρικη καρδιά που ακόμη χτυπά,
κουβαλώντας μέσα της όλους τους κύκλους του χρόνου,
όλες τις εποχές που πέρασαν και θα ξανάρθουν.

Νοέμβριος - μήνας της μνήμης και της αναμονής.
Ο μήνας που η γη μαθαίνει να σωπαίνει,
κι ο άνθρωπος, μαζί της, να ακούει.

Εικόνες του χωριού: «Ο Στέργιος των Επετείων»

 

Ο Στέργιος Σταμούλης στέκει αγέρωχος μπροστά στο καφενείο του χωριού, όπως στέκουν οι παλιοί άνθρωποι απέναντι στον χρόνο, με αξιοπρέπεια, μετρημένη περηφάνια και ήσυχη δύναμη. Οι φίλοι του συζητούν στα τραπέζια, κάτω από τον ήλιο του Οκτώβρη, μα εκείνος δείχνει να στέκει ανάμεσα στις γενιές, σαν γέφυρα ανάμεσα σε χθες και σήμερα.

Στις καθημερινές του μέρες ντύνεται απλά, χωρίς επιτήδευση. Όμως στις χρονιάρες μέρες, στις εθνικές επετείους και τις μεγάλες γιορτές, ντύνεται με τον τρόπο που οι παλιοί ήξεραν να δείχνουν σεβασμό: με το κοστούμι του καλοσιδερωμένο, το καπελάκι σωστά φορεμένο, τη γραβάτα του προσεγμένη, το βλέμμα καθαρό. Δεν το κάνει από φιγούρα, ούτε για να ξεχωρίσει, το κάνει γιατί πιστεύει πως έτσι τιμά τη μέρα και τους ανθρώπους που πάλεψαν, που χάθηκαν, που κράτησαν όρθια την πατρίδα και την αξιοπρέπεια.

Δεν γνωρίζει πολλά γράμματα ο Στέργιος. Μα η στάση του, οι κινήσεις του, ο τρόπος που χαιρετά, που μιλά, που κάθεται στο καφενείο, μαρτυρούν μια άλλη, βαθύτερη καλλιέργεια, εκείνη που δεν μαθαίνεται στα σχολεία, αλλά καλλιεργείται με τον χρόνο, με τη δουλειά, με την επαφή με τη γη και τους ανθρώπους. Είναι ο άνθρωπος που ξέρει πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει, που δίνει προτεραιότητα στον άλλον χωρίς να το κάνει θέμα, που σέβεται τη μέρα και τη ζωή.

Κάθε φορά που τον βλέπει κανείς έτσι ντυμένο, νοιώθει πως τιμά όχι μόνο την επέτειο, αλλά και τη μνήμη ενός ολόκληρου τρόπου ζωής που σιγά σιγά χάνεται, εκείνου του σεμνού, αξιοπρεπούς ανθρώπου της υπαίθρου, που δεν είχε πλούτη, μα είχε ήθος, που δεν ήξερε θεωρίες, μα ήξερε τι σημαίνει σεβασμός, τι σημαίνει κοινότητα, τι σημαίνει πατρίδα.

Ο Στέργιος Σταμούλης, με το κοστούμι του και το καπελάκι του, είναι μια ζωντανή υπενθύμιση πως η αξιοπρέπεια δεν είναι υπόθεση ρούχων, αλλά ψυχής, κι όμως, κάποιες φορές, ένα κοστούμι φορεμένο με σεβασμό μπορεί να την κάνει ορατή.

Μουσικά μονοπάτια στην Ανδρομέδα

 Με τη Νάσια Ριζαργιώτη, τον Βαλάντη Σωτηρίου και τον Κώστα Παπαθανασίου

Η Νάσια Ριζαργιώτη, ο Βαλάντης Σωτηρίου και ο Κώστας Παπαθανασίου επιστρέφουν στη σκηνή της Ανδρομέδας για την πρώτη τους φετινή εμφάνιση, το Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2025, στις 22:00.

Μια μουσική βραδιά γεμάτη τραγούδια που αγαπήσαμε, αλλά και καινούριες μελωδικές αποχρώσεις. Για πρώτη φορά θα τους πλαισιώσει ο Κωνσταντίνος Λαφτσίδης στα κρουστά, προσθέτοντας έναν νέο παλμό στο σχήμα.

Η καλλιτεχνική παρέα υπόσχεται ένα ανανεωμένο μουσικό ξεκίνημα - έναν νέο κύκλο στην Ανδρομέδα, με κέφι, ρυθμό και καλή διάθεση!

Συμμετέχουν:
Φωνή: Νάσια Ριζαργιώτη
Πιάνο: Βαλάντης Σωτηρίου
Μπουζούκι – Κιθάρα: Κώστας Παπαθανασίου
Κρουστά: Κωνσταντίνος Λαφτσίδης

Τοποθεσία: Στουρνάρα 10, Τρίκαλα
Τηλ. Κρατήσεων: 6977 580754
Ώρα Έναρξης: 22:00
Είσοδος: 6€

Εκεί όπου συναντιούνται οι προσευχές

 

Η φωτογραφία αποτυπώνει έναν τόπο όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Το Κουρσούμ Τζαμί και ο Άγιος Κωνσταντίνος στα Τρίκαλα στέκουν αντικριστά, σαν δυο ψυχές που, ύστερα από αιώνες, συνεχίζουν να συνομιλούν σιωπηλά. Το ένα, με τον λιτό του τρούλο και το μιναρέ στραμμένο προς τον ουρανό, μαρτυρά την προσευχή του ανατολικού κόσμου. Το άλλο, με το καμπαναριό του να φωτίζεται από το φως της δύσης, εκφράζει τη χριστιανική λαχτάρα για το Θείο. Κι ανάμεσά τους, το βλέμμα του περαστικού, που γίνεται για λίγο προσκυνητής μιας κοινής ιερότητας.

Εδώ, ο τόπος δεν χωρίζει, αλλά ενώνει. Οι πέτρες, οι τρούλοι, οι σκιές των δέντρων κρατούν μέσα τους την ανάσα πολλών αιώνων και προσευχών, άλλες ψιθυρισμένες στα αραβικά, άλλες ψαλμένες στα ελληνικά. Το Κουρσούμ Τζαμί -έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Σινάν- και ο Άγιος Κωνσταντίνος, στο ίδιο πλάτωμα της πόλης, αφηγούνται την ιστορία της Θεσσαλίας όχι ως σύγκρουση, αλλά ως συνάντηση κόσμων. Ως κοινό πεδίο όπου ο άνθρωπος, μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, ζητά φως, ειρήνη και λύτρωση.

Σήμερα, ανάμεσα σε μνημεία και πράσινο, ο χώρος είναι και τόπος αναψυχής. Παιδιά παίζουν, ηλικιωμένοι περπατούν, ποδήλατα διασχίζουν αργά το πάρκο. Κι όμως, κάτω από τη φαινομενική καθημερινότητα, κάτι παραμένει ιερό: μια αίσθηση ηρεμίας, μια λεπτή δόνηση που υπενθυμίζει πως η προσευχή δεν κατοικεί μόνο μέσα στους ναούς, αλλά και μέσα στην ίδια τη γαλήνη της πόλης.

Ίσως αυτό να είναι το βαθύτερο νόημα του τόπου: ότι το Θείο δεν περιορίζεται στη θρησκεία, μα απλώνεται στον χώρο όπου οι άνθρωποι θυμούνται να ζουν με σεβασμό. Το Κουρσούμ Τζαμί και ο Άγιος Κωνσταντίνος, καθρέφτες διαφορετικών κόσμων, συνθέτουν μαζί μια ενιαία σιωπή - την ιερότητα της συμβίωσης και της ψυχικής προσφυγής. Έναν ύμνο στην πόλη που εξακολουθεί να προσεύχεται, με τη δική της φωνή, μέσα στο φως του Θεσσαλικού ουρανού.

«Κάτω από τη λάμπα πετρελαίου» (της Ρούλας Σταυρέκα)

 

Ήταν χειμώνας, κι ο αέρας έξω έσκιζε τις γωνιές του χωριού με παγωμένες ανάσες. Η πάχνη είχε σκεπάσει τα πάντα, τις κληματαριές, τα ξερά χόρτα στον αυλόγυρο, τα τζάμια που έμοιαζαν με θαμπά καθρεφτάκια. Μέσα στο σπίτι, η μάνα άφησε το πλεκτό της πάνω στην καρέκλα, τίναξε λίγο τη μαύρη ποδιά της και είπε:

«Πάω να φέρω ξύλα, να πατώσω τη σόμπα, κάνει πολύ κρύο.»

Η πόρτα άνοιξε, μπήκε μέσα το κρύο, μαζί με μια μυρωδιά χειμώνα, ξύλου και γης. Την είδα να φέρνει μια αγκαλιά ξύλα, να τα πετά στη σόμπα που τσίριξε από τη χαρά της φωτιάς. Οι φλόγες άρχισαν να χορεύουν και να σπάνε τα ξύλα με μικρά τινάγματα, κι η ζεστασιά γέμισε το δωμάτιο με εκείνη τη γλυκιά θαλπωρή που σε νανουρίζει και σου κλείνει τα μάτια. Μα εγώ ήθελα να τα κρατώ ανοιχτά, να κοιτώ τη μάνα που ξαναπήρε το πλεκτό της στα χέρια κι έπλεκε ένα γκρι πουλόβερ για τον πατέρα, καθώς το νήμα περνούσε από τα δάχτυλά της σαν γαϊτανάκι.

Στο τραπέζι, το μικρό γαλάζιο τρανζιστοράκι έπαιζε χαμηλά ένα παλιό τραγούδι, κι η μελωδία γινόταν φίλη μας. Δεν άντεξα, πετάχτηκα όρθια και άρχισα να χορεύω πάνω στα σανίδια, κι η φωνή μου έσπασε τη σιωπή:

«Έλα, Γιώργο, να χορέψουμε!»

Ο αδερφός μου έτρεξε, πιάσαμε χέρια, χοροπηδούσαμε και γελούσαμε. Η μάνα άφησε το πλεκτό, άρχισε να χτυπά παλαμάκια, να γελά δυνατά και να τραγουδά, με εκείνη τη φωνή της που μπορούσε να κάνει και τον αέρα να σταματήσει για να την ακούσει.

Όταν έπεφτε το σκοτάδι, η μάνα κατέβαζε τη λάμπα πετρελαίου από το καρφί στον τοίχο. Καθάριζε προσεκτικά το λαμπόγυαλο από την κάπνα, γέμιζε πετρέλαιο, κι έπειτα με το τσακμάκι άναβε το φυτίλι. Το πορτοκαλί, αχνό φως έπλεκε σκιές στους τοίχους. Πάνω από το κρεβάτι είχε μια μπάντα κεντημένη, ελάφια μέσα σε δάσος, κι εκείνες οι ριγέ κουρελούδες στα παράθυρα ήταν σαν πίνακες ζωγραφικής όταν έπεφτε πάνω τους το φως της λάμπας.

Κάθε βράδυ, μόλις ερχόταν η ώρα, τρέχαμε κάτω από την κόκκινη βελέντζα, αγκαλιασμένοι. Η μάνα χαμήλωνε το φυτίλι, κι ο κόσμος γινόταν μικρός, μια ανάσα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Τότε ήταν που στον τοίχο έβλεπα τον γίγαντα, πάντα στο ίδιο σημείο, να με κοιτά χωρίς να κουνιέται, χωρίς να μιλάει, και μέσα μου μεγάλωνε ο φόβος πως θα πάρει τον αδερφό μου μακριά.

Δεν άντεξα ένα βράδυ και ξέσπασα σε κλάματα. Φώναζα:

«Μάνα, σκότωσέ τον, σε παρακαλώ!»

Η μάνα δεν καταλάβαινε. Ο πατέρας σηκώθηκε από το κρεβάτι με το ήρεμο γέλιο του, πλησίασε, και με μια απλή κίνηση πήρε το κανάτι από το τραπέζι, έσπρωξε λίγο την καρέκλα. Τότε ο γίγαντας χάθηκε από τον τοίχο, διαλύθηκε όπως το χιόνι που λιώνει στον ήλιο.

Από τότε, τα βράδια μας έγιναν ήσυχα. Η λάμπα φώτιζε το δωμάτιο, οι κουρελούδες στα παράθυρα έμοιαζαν ακόμα πιο όμορφες, κι η μάνα μας τραγουδούσε χαμηλά, να μας νανουρίσει. Έτσι έσβηνε η μέρα μας, μέσα στη θαλπωρή της σόμπας, το τραγούδι της μάνας και την ανάσα της λάμπας που μας κράταγε συντροφιά, καθώς ο χειμώνας έξω αγρίευε, κι εμείς μαθαίναμε να μην φοβόμαστε πια τις σκιές.

Ο κύκλος της τιμής: προσευχή, παιδί, τραγούδι

 

Κάθε χρόνο, το Βαλτινό ξανασμίγει με τη μνήμη του. Ο Οκτώβρης φέρνει μαζί του τον ήχο της καμπάνας, τα σημαιάκια που κυματίζουν πάνω από την πλατεία και τη σιωπή της αναπόλησης. Μα φέτος, κάτι καινούργιο φώτισε την τελετή, μια νέα παρουσία, μια νέα πνοή. Ο πατέρας Δωρόθεος, ο νεαρός ιερέας του Αγίου Αθανασίου, στάθηκε για πρώτη φορά μπροστά στο μνημείο των πεσόντων, θυμιατίζοντας τον αέρα με ευλάβεια και προσήλωση. Το θυμίαμα ανέβαινε σαν προσευχή, και μέσα στο φως του βουνού, πίσω απ' το σιντριβάνι και τον ουρανό, έμοιαζε να ανταμώνει με τις ψυχές των παλιών ηρώων.

Κι έπειτα, τα παιδιά, εκείνα τα μικρά, που κάθε χρόνο σκαρφαλώνουν στα σκαλοπάτια του μνημείου, με τα λευκά τους ρούχα και τα καθαρά τους πρόσωπα, κάθισαν πάλι στη σειρά. Δεν γνωρίζουν ίσως τα ονόματα των πεσόντων, μα γνωρίζουν κάτι βαθύτερο: την αξία του να θυμάσαι. Με το παιδικό τους βλέμμα αποδίδουν τιμή όχι με λόγια, αλλά με την παρουσία τους, με τη σιωπή που γίνεται ευχή, με το χαμόγελο που γίνεται υπόσχεση. Έτσι, το μνημείο δεν είναι πια πέτρα. Είναι σχολείο ψυχής, είναι βήμα μέλλοντος.

Και ανάμεσά τους, λίγο πιο πίσω, ο άνθρωπος που φροντίζει να ακουστεί η μουσική, εκείνος με τα καλώδια, τις κονσόλες και την ήρεμη συγκέντρωση. Ο άγνωστος «μαέστρος» της τελετής, που χωρίς να φαίνεται, εμψυχώνει τη στιγμή. Από τα χέρια του περνούν οι ήχοι των εμβατηρίων, τα τραγούδια της μνήμης, οι ρυθμοί της συγκίνησης. Είναι κι αυτός ένας κρίκος στην αλυσίδα της τιμής, ο άνθρωπος της καθημερινότητας που, με τη σιωπηλή του τέχνη, υπηρετεί την κοινή μνήμη.

Έτσι, στο Βαλτινό, η 28η Οκτωβρίου είναι μια πράξη συνέχειας. Από τον ιερέα που προσεύχεται, στα παιδιά που κοιτούν, και ως τον άνθρωπο που ρυθμίζει τον ήχο, όλοι συμμετέχουν σε ένα άγραφο συμβόλαιο με την ιστορία: να μη χαθεί ποτέ το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα. Και όσο κυματίζουν οι σημαίες κάτω από τον καθαρό ουρανό της Πίνδου, η μνήμη θα παραμένει ζωντανή σαν φως.

Τρεις φωτεινές παρουσίες στην καρδιά της τοπικής κοινωνίας

 

Στη παραπάνω φωτογραφία, τρεις γυναίκες του τόπου μας, η Βούλα Βότσιου - Μακρή, η Ελένη Πούλιου και η Ρίκα Βότσιου – Πλεξίδα, στέκουν δίπλα-δίπλα, και ενσαρκώνουν την έννοια της συλλογικής ευθύνης και της γυναικείας δύναμης μέσα στην κοινωνία.

Η καθεμιά πορεύεται τον δικό της δρόμο, μα όλες συναντώνται εκεί όπου η προσφορά γίνεται πράξη: στην αγάπη για τον τόπο και στους ανθρώπους του. Η Βούλα Βότσιου - Μακρή, ως Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Τρικαίων, έχει συνδέσει το όνομά της με την ανιδιοτελή παρουσία στα κοινά και τη διάθεση για προσφορά χωρίς θόρυβο. Η Ελένη Πούλιου, Αντιδήμαρχος του Β΄ Τομέα, εκπέμπει ήθος, συνέπεια και όραμα για έναν τόπο που εξελίσσεται χωρίς να χάνει το ανθρώπινο πρόσωπό του. Και η Ρίκα Βότσιου - Πλεξίδα, Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού, συνεχίζει ακούραστα να διαφυλάσσει την παράδοση, να οργανώνει, να εμπνέει, να μεταδίδει στις νεότερες γενιές την αξία της κοινότητας και της πολιτιστικής ταυτότητας.

Όλες μαζί αποτελούν μια σιωπηλή δύναμη προόδου, ένα παράδειγμα για το πώς η γυναικεία παρουσία μπορεί να συνδυάσει τη φροντίδα, την αισθητική και την αποφασιστικότητα.

Στο φως της εθνικής επετείου, η εικόνα τους αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Θυμίζει πως το Έπος του ’40 και η Ελευθερία δεν αποτελούν μόνο ιστορικά γεγονότα, αλλά διαρκή στάση ζωής, μια αλυσίδα ευθύνης και προσφοράς που συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Όπως οι γυναίκες του ’40 κράτησαν αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας και της αξιοπρέπειας, έτσι και οι σημερινές γυναίκες του τόπου μας διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της κοινωνικής δράσης, της ενότητας και του πολιτισμού.

Η φωτογραφία τους είναι ένας ύμνος στη συλλογική ψυχή του τόπου, ένα κάλεσμα να θυμηθούμε πως η πραγματική δύναμη της πατρίδας βρίσκεται στους ανθρώπους της, σε όσους συνεχίζουν να δρουν, να οραματίζονται και να υπηρετούν με σεμνότητα και αγάπη.

Εορτασμός της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου στο Βαλτινό

 

Με σύμμαχο την καλοκαιρία και με κάθε επισημότητα, γιορτάστηκε στο Βαλτινό την Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2025 η Εθνική Επέτειος του «Όχι» του 1940. Το χωριό τίμησε, όπως κάθε χρόνο, τους ήρωες του έπους της Αλβανίας και όλους όσοι αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια της πατρίδας.

Οι εκδηλώσεις απόδοσης τιμής ξεκίνησαν το πρωί με τον εκκλησιασμό και τη δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, παρουσία των μαθητών, των εκπαιδευτικών, των τοπικών αρχών και πλήθους πιστών. Μετά το πέρας της δοξολογίας, όλοι κατευθύνθηκαν στην κεντρική πλατεία του χωριού, στο χώρο του Ηρώου, όπου τελέστηκε η καθιερωμένη επιμνημόσυνη δέηση από τον πατέρα Δωρόθεο και τον πατέρα Αλέξανδρο Αγγελόπουλο.

Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από τους εκπροσώπους των τοπικών αρχών, των σχολείων, των φορέων και των συλλόγων του Βαλτινού. Οι μαθητές, οι καθηγητές και οι διευθυντές των σχολείων έδωσαν το παρόν με σεβασμό και συγκίνηση, ενώ πλήθος κόσμου κατέκλυσε την πλατεία για να αποτίσει φόρο τιμής στους πεσόντες.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς από τα χορευτικά τμήματα του Γυμνασίου και του Λυκείου Βαλτινού, τα οποία απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. Με ζωντάνια και λεβεντιά, οι νέοι του χωριού ανέδειξαν μέσα από το χορό το πνεύμα και την ψυχή του ελληνισμού.

Οι εορτασμοί κορυφώθηκαν με τη μαθητική παρέλαση στην κεντρική οδό του Βαλτινού. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, κρατώντας περήφανα τη γαλανόλευκη, παρέλασαν με καμάρι μπροστά στους γονείς, τους δασκάλους τους κατοίκους του χωριού, καθώς και των γύρω χωριών σε μια συγκινητική εκδήλωση εθνικής μνήμης και ενότητας.

Η ημέρα έκλεισε με χαμόγελα, εθνική περηφάνια και την υπόσχεση ότι το Βαλτινό θα συνεχίσει να τιμά με σεβασμό τις θυσίες του ελληνικού λαού και τις αξίες της ελευθερίας και της ειρήνης.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

Το Βαλτινό της Αντίστασης και της Αλληλεγγύης – Μια άγνωστη ιστορία του 1941

 

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, οι χωρικοί του Βαλτινού, ετοιμάζονταν για τη Δευτεριάτικη αγορά των Τρικάλων. Η είδηση της κήρυξης του πολέμου τούς βρήκε μπροστά στο ραδιόφωνο, να ακούνε τον Εθνικό Ύμνο και το έκτακτο ανακοινωθέν: «Αγωνιστείτε δια την πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων αγών». Τα λόγια αυτά, βαριά και ιερά, πάγωσαν τους χωρικούς. «Έχομε πόλεμο!» φώναζαν, σταυρώνοντας τα χέρια και κοιτώντας τον ουρανό.

Μέσα σε λίγες μέρες η επιστράτευση ξεκίνησε. Οι νέοι του χωριού ετοιμάζονταν να παρουσιαστούν στις μονάδες τους, ενώ ολόκληρη η κοινότητα βυθίστηκε σ’ ένα μείγμα ενθουσιασμού και αγωνίας. Από το ραδιόφωνο και τις τοπικές εφημερίδες έφταναν νέα για τις μάχες στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας. Οι ελληνικές νίκες γέμιζαν περηφάνια τις καρδιές, μα οι απώλειες δεν άργησαν να έρθουν. Στις εφημερίδες των Τρικάλων δημοσιεύονταν τα ονόματα των πρώτων πεσόντων, ανάμεσά τους και Τρικαλινοί στρατιώτες.

Αρχές του 1941, η καμπάνα της εκκλησίας του Βαλτινού ήχησε χαρμόσυνα για την κατάληψη της Κλεισούρας. Η χαρά, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ. Τον Απρίλιο, ο ουρανός των Τρικάλων μαύρισε από τα γερμανικά αεροπλάνα. Οι βομβαρδισμοί σκόρπισαν τον πανικό και οι κάτοικοι εγκατέλειψαν την πόλη αναζητώντας καταφύγιο στα χωριά. Λίγες μέρες μετά, οι Γερμανοί καταλάμβαναν τα Τρίκαλα, ενώ η συνθηκολόγηση έφερε την Κατοχή. Η πείνα έκανε γρήγορα την εμφάνισή της, απειλώντας ζωές και αξιοπρέπεια.

Μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινή περίοδο, το Βαλτινό έγραψε τη δική του φωτεινή σελίδα. Όταν οι αρχές συγκρότησαν εφορίες για τη συγκέντρωση τροφίμων, με σκοπό τη λειτουργία συσσιτίων και την αποτροπή του λιμού, οι κάτοικοι του χωριού στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Παρέδωσαν μέρος της παραγωγής τους και, επιπλέον, διενήργησαν έρανο μεταξύ τους, συγκεντρώνοντας 2.000 οκάδες σίτου που παρέδωσαν στις τοπικές εφορίες. Μια πράξη αυταπάρνησης και ανθρωπιάς, την ώρα που οι ίδιοι στερούνταν τα βασικά.

Δεν ήταν αυτονόητο, σε καιρό πείνας, να προσφέρει κανείς το σιτάρι του. Η απόφαση αυτή δεν υπαγορεύτηκε από φόβο ή υποχρέωση, αλλά από συνείδηση. Οι κάτοικοι του Βαλτινού, με τη στάση τους, απέδειξαν ότι η αληθινή γενναιότητα δεν βρίσκεται μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά και στην αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Η συγκινητική αυτή πράξη δεν πέρασε απαρατήρητη. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1941, η εφημερίδα Αναγέννησις δημοσίευσε δημόσιο έπαινο του τότε Νομάρχη Τρικάλων, Σάββα Χώτζη, ο οποίος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους κατοίκους του Βαλτινού, χαρακτηρίζοντας τη χειρονομία τους «μεστή αγνών αισθημάτων αλληλεγγύης».

Στο πρόσωπο των ανθρώπων του Βαλτινού τιμήθηκε ολόκληρη η έννοια της λαϊκής ευαισθησίας και της συλλογικής αξιοπρέπειας. Η πράξη τους αποτελεί διαχρονικό μάθημα ήθους και κοινωνικής ευθύνης.

Γιατί οι ήρωες δεν είναι μόνο εκείνοι που κρατούν όπλα, είναι κι εκείνοι που, μέσα στο σκοτάδι της πείνας και της κατοχής, κρατούν άσβεστο τον πυρσό της ανθρωπιάς. Και το Βαλτινό υπήρξε τότε ένας τέτοιος πυρσός φωτός.

Όταν ο Χορός Νίκησε τον Πόλεμο

 

Σε μιαν εποχή που όλα γύριζαν γύρω από την ανάγκη για επιβίωση, κάποιος βρήκε το θάρρος να στήσει πανηγύρι. Το Βαλτινό του 1946 δεν είχε ακόμη προλάβει να επουλώσει τις πληγές του πολέμου, κι όμως, ο Ευάγγελος Βότσιος και η Παρασκευή Καθαρανάση αποφάσισαν ότι η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί - και να συνεχιστεί με γλέντι.

Η φωτογραφία αυτή δεν είναι απλώς ανάμνηση ενός γάμου. Είναι μαρτυρία ενός ολόκληρου κόσμου που πίστευε πως η χαρά δεν είναι πολυτέλεια, αλλά χρέος απέναντι στους ζωντανούς και τους νεκρούς. Βλέπεις τα πρόσωπα και διακρίνεις κάτι βαθύτερο από τη συγκίνηση της στιγμής: μια συλλογική αναπνοή, μια κοινότητα που δεν στέκεται πλάι στο ζευγάρι απλώς ως καλεσμένη, αλλά ως εγγυήτρια της ίδιας της πράξης του γάμου.

Οι οργανοπαίχτες στο κέντρο -ο βιολάτορας, ο κλαριντζής, οι λαουτιέρηδες- δεν είναι διασκεδαστές, είναι λειτουργοί ενός άτυπου μυστηρίου. Όπως ο ιερέας ευλογεί με λιβάνι, έτσι εκείνοι ευλογούν με νότες. Πίσω τους, άντρες και γυναίκες σε στολές που κουβαλούν αιώνες ιστορίας: μεσοφόρια υφαντά, ποδιές με κεντίδια, μαντήλια σφιγμένα στο μέτωπο, ζώνες και γιλέκα - ρούχα που δεν φοριούνται απλώς, αλλά δηλώνουν τόπο, οικογένεια, μονοπάτι ζωής.

Δεν χαμογελούν όλοι, όχι γιατί δεν χαίρονται, αλλά γιατί ξέρουν πως η φωτογραφία δεν είναι παιχνίδι. Εκείνη τη στιγμή, ποζάρουν με το βάρος της μαρτυρίας. Σαν να λένε: «Ήμασταν εδώ. Σταθήκαμε όρθιοι. Κι όταν ο κόσμος φλέγονταν, εμείς χορέψαμε.»

Ίσως αυτό να είναι τελικά το βαθύτερο νόημα του γάμου - όχι η ένωσης δύο ανθρώπων, αλλά η υπενθύμιση ότι η ζωή έχει πείσμα. Ότι μέσα στα ερείπια μπορεί να ακουστεί ένα κλαρίνο. Κι ότι σε ένα χωριό της Θεσσαλίας, λίγο μετά τη λαίλαπα της ιστορίας, αποφάσισαν να βγάλουν μια φωτογραφία, για να θυμούνται οι επόμενοι πως κάποτε, εκεί, γεννήθηκε ξανά η ελπίδα.

Ανάμεσα στο Παλιό και στο Καινούργιο

 

Ανάμεσα σ’ έναν ψυχρό τοίχο πολυκατοικίας και το παλιό γαλάζιο σπίτι του Βαρουσιού, προβάλλει το ρολόι του κάστρου των Τρικάλων - σύμβολο του χρόνου που ενώνει και χωρίζει εποχές.

Το βλέμμα το συναντά απρόσμενα, σαν να θέλει να θυμίσει πως ο χρόνος δεν είναι μόνο αυτός που μετράει τα λεπτά, αλλά κι εκείνος που φυλάει τις μνήμες.

Το παλιό, με τα κεραμίδια και τις αναρριχώμενες κληματαριές, στέκει πεισματικά, κουβαλώντας ψίθυρους και μνήμες. Το καινούργιο, καθαρό και άψυχο, επιβάλλεται σιωπηλά, δίχως ακόμα να έχει αποκτήσει ψυχή. Ανάμεσά τους, το ρολόι σημαίνει πως τίποτε δεν μένει ακίνητο, ο χρόνος κυλά, μα η μνήμη επιμένει. Στη συνύπαρξή τους καθρεφτίζεται η πόλη - ανάμεσα σε αυτό που υποχωρεί κι εκείνο που γεννιέται. Κι όσο το ρολόι συνεχίζει να χτυπά, θυμίζει πως η αληθινή αντοχή δεν βρίσκεται στο τσιμέντο, αλλά σε ό,τι αρνείται να ξεχαστεί.

Φωτογραφία: Δημήτρης Τσιγάρας

Μπροστά εκείνη, πίσω εγώ — κι ανάμεσά μας η αγάπη

 

Σήμερα, του Αγίου Δημητρίου, δεν αποζητώ μεγάλες γιορτές ούτε τυπικές ευχές. Το μόνο δώρο που ζητώ -και ήδη το έχω στα χέρια μου- είναι η παρουσία της εγγονής μου.

Όσο τη βλέπω να προχωρά μπροστά μου, γεμάτη σιγουριά και αθωότητα, συνειδητοποιώ πως εκείνη ανοίγει τον δρόμο, κι εγώ, που θα ’πρεπε να οδηγώ, γίνομαι τώρα ο ακόλουθός της. Με οδηγεί σε μια σχέση ζωής που ποτέ δεν φαντάστηκα. Ούτε στα πιο τολμηρά μου όνειρα δεν θα μπορούσα να προβλέψω πόσο βαθιά και αληθινά θα με συγκινούσε αυτός ο ρόλος.

Η Εύα για μένα είναι καθρέφτης μέλλοντος και γέφυρα με το παρελθόν μου. Μαζί της ξαναγίνομαι παιδί, χωρίς να χάνω την εμπειρία των χρόνων μου. Γελώ όπως τότε, αλλά με την επίγνωση του τώρα. Κι έτσι κάθε στιγμή μαζί της γίνεται θησαυρός.

Σήμερα νιώθω ευγνωμοσύνη. Όχι για τα χρόνια που πέρασαν, αλλά για τα λεπτά που ζούμε τώρα. Γιατί η αληθινή γιορτή δεν είναι στο ημερολόγιο - είναι στο βλέμμα ενός παιδιού που σε εμπιστεύεται χωρίς όρους.

Κι αν έχω μια ευχή για τη γιορτή μου, είναι απλή: να συνεχίσουμε να περπατάμε έτσι - εκείνη μπροστά, εγώ από πίσω, και ανάμεσά μας να ανθίζει η πιο απρόσμενη ευτυχία της ζωής μου.

Δ.Τ.

Η κάμερα του Βαλτινού: Ζωντανό παράθυρο στον θεσσαλικό ουρανό

 

Το Βαλτινό Τρικάλων απέκτησε το δικό του «παράθυρο» προς τον κόσμο, μέσα από τη λειτουργία μετεωρολογικής κάμερας, η οποία καταγράφει σε ζωντανή μετάδοση (live stream) τις καιρικές συνθήκες και το τοπίο του χωριού. Η εγκατάσταση και λειτουργία της κάμερας πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το meteolive.gr, ενώ η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού ανέλαβε τη φιλοξενία του εξοπλισμού και τη στήριξη της προσπάθειας.

Η κάμερα προσφέρει συνεχή ενημέρωση για την τοπική θερμοκρασία, την υγρασία, τους ανέμους και τη γενική εικόνα του καιρού, καθιστώντας την ιδιαίτερα χρήσιμη τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της περιοχής. Παράλληλα, λειτουργεί και ως προβολή του φυσικού κάλλους του Βαλτινού, με φόντο τα Τρίκαλα και τον θεσσαλικό κάμπο, καθώς η εικόνα μεταδίδεται σε πραγματικό χρόνο μέσω διαδικτύου.

Η πρωτοβουλία αυτή εντάσσεται σε μια ευρύτερη προσπάθεια ψηφιακής ανάδειξης των χωριών της Θεσσαλίας, συμβάλλοντας στη σύνδεση της παράδοσης με τη σύγχρονη τεχνολογία και στην καλύτερη παρακολούθηση των καιρικών φαινομένων που επηρεάζουν τη γεωργία και την καθημερινή ζωή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον κανονισμό του meteolive.gr, δεν επιτρέπεται η αποθήκευση ή η αναπαραγωγή της εικόνας από τις κάμερες του δικτύου σε άλλα μέσα χωρίς την έγκριση του ιδιοκτήτη της κάμερας.

Η κάμερα του Βαλτινού, πέρα από τεχνολογικό εργαλείο, αποτελεί πλέον και ένα σύμβολο ανοιχτότητας, ενημέρωσης και εξωστρέφειας για την κοινότητα, συνδέοντας το χωριό με τον ευρύτερο κόσμο – μέσα από τον ουρανό της Θεσσαλίας.

Ο Χρόνος και τα Δώδεκα Παιδιά του

 

Κάποτε, στους τοίχους των σχολικών αιθουσών, ανάμεσα σε πορτρέτα ηρώων και γεωγραφικούς χάρτες της Ελλάδας, υπήρχε κι εκείνος ο πολύχρωμος, μαγικός κύκλος του χρόνου. Ο χάρτης των εποχών, που μιλούσε στα παιδιά χωρίς λόγια. Ένα ημερολόγιο ζωής, ζωγραφισμένο με απλότητα, όπου οι μήνες είχαν πρόσωπο και κάθε εποχή το δικό της φως.

Στον παλιό αυτό χάρτη, ο χρόνος δεν ήταν αφηρημένη έννοια, ήταν ζωντανός. Είχε χέρια, κρατούσε ένα ρολόι και γύρω του στροβιλίζονταν τα δώδεκα «παιδιά» του –οι μήνες– καθένας με τις δουλειές, τις χαρές και τις γιορτές του. Ήταν μια μικρή εγκυκλοπαίδεια της ζωής του τόπου: ο Δεκέμβρης με τα Χριστούγεννα και τα τζάκια, ο Μάρτης με τους χαρταετούς και την Ανάσταση, ο Αύγουστος με τα στάχυα και τη θάλασσα, ο Σεπτέμβρης με τα σχολικά τετράδια και τα τρυγημένα αμπέλια.

Μέσα από τις εικόνες του, τα παιδιά μάθαιναν τους μήνες και τις γιορτές, καθώς και τον ρυθμό της φύσης και του ανθρώπου. Έβλεπαν πώς ο χειμώνας έδενε το χωράφι, πώς η άνοιξη ξυπνούσε τη γη, πώς το καλοκαίρι πρόσφερε καρπούς, και πώς το φθινόπωρο μάζευε τους κόπους όλων. Ήταν ένα μάθημα οικολογίας πριν ακόμη ειπωθεί η λέξη, μια γνώση εμπειρική, κυκλική, ανθρώπινη.

Τώρα, ο χάρτης αυτός ζει μόνο στις μνήμες, σε πατάρια σχολείων, σε φωτογραφίες ξεθωριασμένες, ή στα βλέμματα όσων θυμούνται. Μα όποιος τον αντικρίσει, νιώθει να ξυπνά μέσα του η παιδική βεβαιότητα πως ο κόσμος είχε κάποτε ρυθμό και νόημα.

Ήταν ο καιρός που οι εποχές είχαν πρόσωπο, που ο χρόνος είχε καρδιά, και που το σχολείο μας μάθαινε όχι μόνο γράμματα, μα πώς να ζούμε μέσα στον κύκλο της ζωής.

Απεβίωσε η συγχωριανή Μαρία Ν. Βότσιου

 

Απεβίωσε η συγχωριανή Μαρία Βότσιου, σύζυγος Σπυρίδωνα Λάππα, την Παρασκευή 24-10-2025 σε ηλικία 58 ετών.

Η Μαρία Βότσιου του Νικολάου και της Λεμονιάς γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1967. Παντρεύτηκε με τον Σπυρίδωνα Λάππα και κατοικούσε στην Φήκη.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει το Σάββατο 25/10/2025 και ώρα 12:30 μ.μ., στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Βαλτινού. Παρακαλούνται οι συγγενείς και φίλοι όπως προσέλθουν και συνοδεύσουν την εκφορά της.

Σημ. Η σορός θα μεταφερθεί στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων το Σάββατο 25/10/2025 και ώρα 12:00 μ.

Έλαβε αθλητική αναγνώριση ο Α.Ο. Βαλτινού

 

Μία σημαντική εξέλιξη έχουμε για το ποδοσφαιρικό σωματείο του ΑΟ Βαλτινού, που έλαβε την πολυπόθητη αθλητική αναγνώριση της Γενικής Γραμματείας αθλητισμού, έπειτα από συντονισμένες κινήσεις των διοικούντων.

Μάλιστα, πολύ σύντομα αναμένεται να τελειώσει θετικά και το θέμα της εισόδου του ΑΟΒ στο μητρώο της ΓΓΑ, κάτι που σημαίνει ότι η ομάδα θα έχει κλείσει οριστικά όλα τα ανοιχτά μέτωπα.

H «αθλητική αναγνώριση» σημαίνει ότι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ) αναγνωρίζει επίσημα το σωματείο ως νόμιμη και ενεργή αθλητική οντότητα. Αυτό επιτρέπει στο σωματείο να λειτουργεί με κανονικότητα, να συμμετέχει σε επίσημους αγώνες και πρωταθλήματα, να λαμβάνει κρατική ή άλλου είδους υποστήριξη και γενικά να θεωρείται επίσημο μέλος της αθλητικής κοινότητας.

Στο κείμενό σου φαίνεται ότι:

1.      Ο ΑΟ Βαλτινού πέτυχε αυτή την αναγνώριση έπειτα από προσπάθειες των διοικούντων.

2.      Η είσοδος στο μητρώο της ΓΓΑ είναι το επόμενο βήμα, που ουσιαστικά «κλείνει όλα τα ανοιχτά μέτωπα», δηλαδή τα διοικητικά ή νομικά θέματα για την πλήρη νομιμοποίηση της ομάδας.

Με λίγα λόγια, η «αθλητική αναγνώριση» είναι το πρώτο επίσημο σκαλοπάτι για να θεωρείται το σωματείο πλήρως νόμιμο και αναγνωρισμένο από το κράτος.

Tι ακριβώς δίνει και τι δικαιώματα αποκτά ένα σωματείο με αυτή την αναγνώριση.

1. Νομιμοποίηση του σωματείου

Με την αναγνώριση:

·         Το σωματείο θεωρείται νόμιμο και αναγνωρισμένο από το κράτος.

·         Μπορεί να συμμετέχει επίσημα σε πρωταθλήματα και αγώνες, χωρίς νομικά προβλήματα.

2. Εγγραφή στο μητρώο σωματείων της ΓΓΑ

·         Το σωματείο μπορεί να εγγραφεί στο επίσημο μητρώο της ΓΓΑ.

·         Η εγγραφή αυτή είναι προϋπόθεση για να λάβει οποιαδήποτε κρατική υποστήριξη ή επιχορήγηση.

3. Οικονομικά και διοικητικά δικαιώματα

Με την αναγνώριση:

·         Μπορεί να λαμβάνει επιχορηγήσεις από το κράτος ή την τοπική αυτοδιοίκηση.

·         Δικαιούται να κάνει αθλητικές δραστηριότητες και διοργανώσεις χωρίς νομικά εμπόδια.

·         Διευκολύνεται η έκδοση αδειών ή εγγράφων για τις εγκαταστάσεις και τις αθλητικές ομάδες του σωματείου.

4. Συμμετοχή στην επίσημη αθλητική κοινότητα

·         Η ομάδα μπορεί να συμμετέχει σε εθνικά πρωταθλήματα, κύπελλα και διοργανώσεις υπό την αιγίδα της ΓΓΑ και των ομοσπονδιών.

·         Αποκτά δικαίωμα ψήφου ή εκπροσώπησης σε γενικές συνελεύσεις και συντονιστικά όργανα της ομοσπονδίας ή των ενώσεων.

5. Αναγνώριση για τους αθλητές

·         Οι αθλητές του σωματείου θεωρούνται επίσημα μέλη αναγνωρισμένου σωματείου, γεγονός που τους επιτρέπει να συμμετέχουν σε επίσημους αγώνες και πρωταθλήματα.

·         Δίνει δυνατότητα συμμετοχής σε προγράμματα ανάπτυξης αθλητών ή επιχορηγήσεις για εκπαίδευση/κατάρτιση.

Συμπέρασμα:
Η αθλητική αναγνώριση δεν είναι απλώς μια τυπική διαδικασία. Είναι το «πράσινο φως» για πλήρη λειτουργία και συμμετοχή σε επίσημο επίπεδο, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχει ένα αναγνωρισμένο σωματείο. Στην περίπτωση του ΑΟ Βαλτινού, αυτό σημαίνει ότι πλέον η ομάδα μπορεί να λειτουργεί ολοκληρωμένα και να συμμετέχει κανονικά σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες.

Η σπουδαία συγχωριανή μας σοπράνο Nίνα Κουφοχρήστου με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τιμά τον Οδυσσέα Ελύτη

 

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τιμά τον μεγάλο Έλληνα ποιητή και Νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη. Με αφορμή τα 30 χρόνια από τον θάνατό του, παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής το σπουδαίο μουσικό έργο Το Μονόγραμμα του Γιώργου Κουρουπού.

Συμμετέχει η συγχωριανή λυρική τραγουδίστρια Νίνα Κουφοχρήστου, γνωστή για την καριέρα της στις όπερες της Γερμανίας, θα εμφανιστεί μεθαύριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για μία σημαντική συναυλία.

Η καταπληκτική σοπράνο ενθουσιάζει το κοινό με τις εμφανίσεις της στην Ευρώπη με πληθώρα ρόλων του οπερατικού ρεπερτορίου.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΟΣ (γεν. 1942)
Το Μονόγραμμα, σκηνική καντάτα σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη

ΣΟΛΙΣΤ:  Τάσης Χριστογιαννόπουλος | βαρύτονος
Νίνα Κουφοχρήστου | υψίφωνος

ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Βύρων Φιδετζής
Συμμετέχει η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων, σε διδασκαλία του Σταύρου Μπερή.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου, 20.30
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ – ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Τιμές εισιτηρίων: 25€, 20€, 15€ και 8€ (εκπτωτικό)
Online αγορά εδώ
Στις 19.30 θα πραγματοποιηθεί εισαγωγική ομιλία για τους κατόχους εισιτηρίων.

Ηλίας Κεφάλας - "Η φωνή μας βγαίνει από τα χορταράκια του εδάφους"

 

Στην «Καθημερινή» της Τετάρτης 22 Οκτωβρίου 2025, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Βατόπουλος συνομιλεί με τον ποιητή Ηλία Κεφάλα σε μια εκ βαθέων συνέντευξη για την ποίηση, τη φύση και τον άνθρωπο. Ο λόγος του Κεφάλα, νηφάλιος και στοχαστικός, διασώζει την ουσία μιας ποιητικής παράδοσης που συνδέει τον άνθρωπο με τον φυσικό και ηθικό του κόσμο. Από τον Μέλιγο των Τρικάλων, εκεί όπου ζει και δημιουργεί, ο ποιητής μιλά για την πορεία του έργου του, την έννοια της καθαρότητας, της ελευθερίας και της αρμονίας μέσα στο φυσικό οικοσύστημα και την ψυχή του ανθρώπου.

Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνομιλία:

[....]

- Η ποίησή σου έχει ανθρωποκεντρική διάσταση μέσα σε ένα ευρύτερο οικοσύστημα. Πώς έχει εξελιχθεί η ποίησή σου στον χρόνο; Πώς επηρεάζει ο χρόνος και τα βιώματα τον τρόπο που γράφεις;

Ύστερα από πολλές αναζητήσεις η φυσιοκρατία και η ανθρωπολογία επικρατούν στην ποίησή μου, με την έννοια ότι το κάθε ποίημα πλέον θεμελιώνεται πάνω στις πανανθρώπινες αξίες και στα κριτήρια μιας φυσικής αγνότητας και μιας κοινωνικής καθαρότητας. Η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αξιοκρατία κλπ διέπονται μόνο από τις αυτούσιες φυσικές συνισταμένες που προτείνονται από τη μητέρα φύση, η οποία συγκροτεί και τις σταθερές εικόνες της αιώνιας ομορφιάς. Χωρίς να αρνείται ο ποιητής ότι στο ποίημα διαχέονται πάντα και πολιτικές νύξεις και νοήματα της εποχής με βαθιά κοινωνικό περιεχόμενο, εν τούτοις ο ανθρωπολογικός ψυχισμός είναι το βαθύτερο εν τι που συνέχει και ποδηγετεί την έκφραση, την εν γένει συμπεριφορά, το ήθος και τη γλώσσα. Ο άνθρωπος είναι παντού ο ίδιος, καθώς μέσα σε κάθε πολιτική απόχρωση ο εντονότερος χαρακτήρας, δηλαδή η ουσιαστική ανθρώπινη φύση, πονάει και χαίρεται, γελάει και κλαίει με τον ίδιο πάντοτε τρόπο. Έτσι η ποίηση γίνεται ταυτόχρονα οντολογική και υπαρξιακή και μέσα από την απελευθέρωση του λυρισμού εξευγενίζει τις ανθρώπινες συνθήκες της καθημερινότητας. Σταθερά αντικείμενα της ποίησης είναι η μοίρα του όντος και το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρα κάθε μορφή ζωής, ο τρόπος που η οργανική και ανόργανη ζωή, η έλλογη και η άλογη, βιώνουν τον κόσμο και ανταποκρίνονται σ’ αυτόν ή απλώς τον υφίστανται.

- Αν θέλεις, μίλησέ μας για τον τόπο που ζεις τα τελευταία χρόνια, τη σχέση σου με την ανάγνωση και την Φύση.

Εδώ και κάμποσα χρόνια έχω επιστρέψει από την Αθήνα στον τόπο γεννήσεώς μου, στο μικρό χωριό Μέλιγος, κοντά στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Προσπαθώ να ζήσω μια λιτή και απλή ζωή με λίγους φίλους και πολλές περιπλανήσεις στην ευρύτερη φύση. Ο κάθε άνθρωπος ζει με τον τρόπο που σκέφτεται, θέλω να πω ότι ο προσωπικός κόσμος του καθενός βρίσκεται μέσα στο μυαλό του και αυτόν τον κόσμο τον κουβαλάει παντού. Το είπε σ’ ένα κείμενό του για μένα πολύ παραστατικά ο Αλέξης Ζήρας: «Ένας κόσμος εναρμονισμένος με τη ροή των φυσικών στοιχείων, αλλά και βυθισμένος μέσα σε μια μοιραία αντίληψη για τον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Λυρισμός και ρομαντική αποθέωση της μεταιχμιακής κατάστασης, που καθορίζει διαρκώς την ύπαρξη: φως και σκοτάδι, ουρανός και γη, νερό και αίμα».

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, λοιπόν, η ζωή και η ποίησή μου παίρνουν πολλές ειδικότερες μορφές, που αγγίζουν τις ενδότερες ανθρώπινες στοχεύσεις και φέρνουν πάντα τις στιγμές της καθημερινότητας πιο κοντά στην άχρονη αιωνιότητα. Προσπαθώ. Ο μικρόκοσμος με τον μακρόκοσμο εναρμονίζονται, όταν το μπορώ, με το απλό και πολύπλοκο της φυσικής ζωής και σαν άνθρωπος ανήσυχος ισορροπώ πάνω από τη σιωπή και πάνω από τον συγκρατημένο έως λελογισμένο λόγο.

Μάνος Χατζιδάκις – Εκατό Χρόνια Μουσικής Ευγένειας

 

Σαν σήμερα, 23 Οκτωβρίου 1925, γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός δημιουργού που δεν υπήρξε απλώς συνθέτης, αλλά ένας τρόπος να ακούμε, να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε τον κόσμο. Η μουσική του δεν περιορίστηκε ποτέ σε νότες, έγινε γλώσσα ψυχής, καθρέφτης της ελληνικότητας και της ανθρώπινης ευαισθησίας.

Ο Χατζιδάκις έζησε ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον λυρισμό και την ειρωνεία, το φως και τη σκιά, τη ρεαλιστική πόλη και το ονειρικό της αντίγραφο. Από τα λαϊκά τραγούδια των συνοικιών μέχρι τα πιάνα των ρεσιτάλ, κατάφερε να συνδέσει τον Μάρκο Βαμβακάρη με τον Μότσαρτ, τη ρεμπέτικη ψυχή με την ευρωπαϊκή αρμονία. Δεν προσπάθησε να ενώσει τα άκρα, τα συμφιλίωσε μέσα του, τα έκανε να συνομιλούν με φυσικότητα και τρυφερότητα.

Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι είναι βαθιά στοχαστική, σχεδόν φιλοσοφική. Μιλά για το αόρατο, για το “παιδί μέσα μας” που δεν παύει να ελπίζει. Στις μελωδίες του κατοικεί μια εσωτερική Ελλάδα – όχι αυτή των γεωγραφικών ορίων, αλλά εκείνη της ψυχής, του φωτός, της μελαγχολίας που δεν απελπίζεται. Είναι η Ελλάδα των ποιητών, των ονείρων, των απλών ανθρώπων που αγαπούν τη ζωή με σεμνότητα.

Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του, ο Χατζιδάκις εξακολουθεί να είναι παρών – όχι μόνο μέσα από τη μουσική του, αλλά ως στάση ζωής. Μας υπενθυμίζει πως η τέχνη δεν είναι διακόσμηση, αλλά πράξη ευγένειας, εσωτερικής αντίστασης απέναντι στη χυδαιότητα του καιρού. Μας καλεί να ξαναδούμε τον κόσμο με καθαρά μάτια, να αναζητήσουμε την ομορφιά εκεί όπου δεν φαίνεται.

Ίσως, τελικά, το έργο του να είναι μια συνεχής προσευχή για την αρμονία του ανθρώπου με τον εαυτό του και τον κόσμο. Όπως έλεγε ο ίδιος: «Η μουσική δεν είναι για να μας διασκεδάζει· είναι για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε».

Κι αυτό, εκατό χρόνια μετά, είναι το πιο διαρκές δώρο του Μάνου Χατζιδάκι: μια μουσική που δεν γερνά, γιατί έχει μέσα της την αιώνια νεότητα της ψυχής.

Εργασίες καλλωπισμού και αναδάσωσης στο Βαλτινό

 

Η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού προχώρησε πρόσφατα σε εργασίες καλλωπισμού και διαμόρφωσης σε διάφορους χώρους του χωριού, με στόχο τη βελτίωση της αισθητικής εικόνας και της λειτουργικότητας τους. Οι παρεμβάσεις έγιναν ειδικότερα στην είσοδο του χωριού από τα Ματσουκέικα, καθώς και στην είσοδο από το Δενδροχώρι, στη θέση του κοιμητηρίου.

Ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας, κ. Βάιος Τσιγάρας, τόνισε ότι σύντομα αναμένεται να πραγματοποιηθεί και η αναδάσωση της περιοχής, δηλαδή η αποκατάσταση των δέντρων που κόπηκαν το 2022. Τα πλατάνια στη θέση «Πλατάνια», παραπλεύρως του κοιμητηρίου Βαλτινού, είχαν προσβληθεί από τον μύκητα «μεταχρωματικού έλκους» και κρίθηκε απαραίτητο να αφαιρεθούν για λόγους ασφάλειας και υγείας των υπόλοιπων δέντρων.

Η πρωτοβουλία της Τοπικής Κοινότητας αναμένεται να βελτιώσει την εικόνα του χωριού, να ενισχύσει την ποιότητα του περιβάλλοντος χώρου και να προσφέρει ένα πιο φιλόξενο και ασφαλές περιβάλλον για τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Η αναδάσωση θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή για την περιοχή, επαναφέροντας το πράσινο και την φυσική ομορφιά που διακρίνει το Βαλτινό.

ΒΑΤΟΣ

 

Κάθομαι μπροστά στον βάτο και στο μυαλό μου συνθέτω πρόχειρα ένα χάικου:

σγουρά κεφάλια

προβάλλουν κοιμισμένα

τα βατόμουρα

Ναι, επειδή ακόμα και ο βάτος, έχει τις όμορφες στιγμές του. Το αγκαθωτό κλαδί του που προξενεί ενόχληση και αυξημένη προσοχή, όταν περνάμε δίπλα του, μας αποζημιώνει όταν ανθίζει και όταν φορτώνεται με τα κόκκινα πρώτα κι ύστερα τα μαύρα μούρα του. Τον χειμώνα τα σγουρά φύλλα του παίρνουν ένα άλικο χρώμα που μεταβάλλεται γρήγορα σε κίτρινο που λαμπυρίζει, προτού καταπέσουν κι αφήσουν γυμνό τον θάμνο σαν ένα ξερό κι εντελώς νεκρωμένο σώμα. Καίγεται δύσκολα, ακόμα και ξεραμένος. Ίσως γι’ αυτό κάποια πυριφλεγής εικόνα του βόλεψε τόσο τη γνωστή αναφορά της Παλαιάς Διαθήκης. Ας ήταν και η αγάπη μας έτσι: ένας άκαυτος βάτος. 

Του Ηλία Κεφάλα

Ο καβαλάρης του Βαλτινού

 

Η φωτογραφία αποπνέει κάτι από την παλιά ψυχή του Βαλτινού - εκείνη τη βαθιά σύνδεση του ανθρώπου με τη γη, τα ζώα και την ίδια τη ζωή. Ο καβαλάρης, περήφανος πάνω στο λευκό του άλογο, στέκει ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Είναι μια στιγμή που αιχμαλωτίζει την ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη και την τρυφερότητα, στην αγριάδα και την ευγένεια.

Το άλογο, σηκωμένο στα πίσω του πόδια, εκτός από ζώο εργασίας, είναι σύντροφος, συμπαίκτης, καθρέφτης του ανθρώπινου πάθους για ελευθερία. Οι δυο τους -άνθρωπος και άλογο- μοιάζουν να συνεννοούνται χωρίς λόγια, μέσα από την κίνηση, τον ρυθμό, την ανάσα. Κι εκεί, στο ξέφωτο του χωριού, δεν παρουσιάζεται μονάχα μια επίδειξη ιππευτικών ικανοτήτων, αλλά μια τελετουργία, μια μυστική επικοινωνία με τις δυνάμεις της φύσης.

Στο Βαλτινό, τα άλογα δεν ήταν μόνο εργαλεία των αγρών. Ήταν η χαρά των παιδιών στα λιβάδια, η περηφάνια των νέων στις γιορτές, το μέσο για να διασχίσουν οι άνθρωποι τον κόσμο και τον χρόνο. Στη ράχη τους κουβαλούσαν στάχυα, όνειρα, έρωτες, προσευχές.

Ο καβαλάρης της φωτογραφίας, με το κορμί να γέρνει μπροστά, το βλέμμα να φλέγεται και το άλογο να ανασηκώνεται, μοιάζει να κρατά για μια στιγμή ολόκληρη την ψυχή του τόπου του - την ψυχή εκείνων που, μέσα στη σκόνη του χωραφιού και τον ήλιο του απογεύματος, έβρισκαν την ομορφιά στο ίδιο το βίωμα, στην απλή πράξη του να ζεις, να κινείσαι, να ανασαίνεις μαζί με τη φύση.

Έτσι, η εικόνα αυτή, καταμαρτυρεί ως μια υπόμνηση, ότι κάποτε ο άνθρωπος δεν κυριαρχούσε πάνω στα ζώα, μα συμπορευόταν.
Και ότι η ελευθερία -όπως το άλογο- δεν τιθασεύεται, μονάχα αγαπιέται.