Ένα παλιό ρεπορτάζ στην Παπαράντζα

Στην Εφημερίδα «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ» Τρικάλων της Πέμπτης 5 Μαρτίου 1953 στην πρώτη σελίδα δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ με τη φωτογραφία του υπεραιωνόβιου Βασίλη Ανδρέου, από το Δενδροχώρι. Το άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περιοχή μας, υπογράφεται υπό των αρχικών Α.Μ. και το παραθέτουμε με πιστή αντιγραφή.

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΑΙΩΝΟΒΙΟΣ, 115 ΕΤΩΝ ΚΑΤ'ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ 120 ΚΑΤ' ΑΛΛΟΥΣ, ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΠΑΡΑΝΤΖΑ

Απέκτησε 6 τέκνα, 20 εγγόνια, 18 δισέγγονα. –Ένα τρισέγγονο του πέθανε, αλλά περιμένει να γεννηθεί άλλο. – Δεν έχει καπνίσει ποτέ. – Ελπίζει να ζήση πολλά ακόμη χρόνια.
Εκατόν δεκαπέντε χρονών λέει εκείνος πως είναι!... Στα εκατόν είκοσι «και βάλε» τα ανεβάζουν οι γεροντότεροι συγχωριανοί του!... Ίσως και να έχουν δίκιο οι δεύτεροι αφού τέτοιον τον θυμήθηκαν και ζήσαν και γεράσανε κι αυτός ακόμα τέτοιος είναι…» και η προσπάθεια αυτή της απόκρυψης των πέντε αμφισβητούμενων χρόνων από τον ίδιο, να μη αποβλέπει παρά στην επιθυμία και μόνο και στο κουράγιο να τα «ξαναζήσει».
Χαλάλι του, λοιπόν κι αφού δεν μας πέφτει παρά μόνο λόγος, του ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά, να το κατορθώσει.
Πρόκειται για το Βασίλη Ανδρέου από το χωριό Δενδροχώρι (Παπαράντζα) που μ’ όλα τα παραπάνω χρόνια που αναφέραμε πως βαρύνεται όχι μόνο εξακολουθεί να ζει, αλλά... δίνει και την εντύπωση πως θα ζήσει ακόμα πολύ. «Άλλα τόσα» λένε οι χωριανοί πως θα ζούσε, αν είχε την περιποίηση και καλοζωία που πρέπει για άνθρωπο της ηλικίας του.
Σαν λευκό όνειρο παρουσιάστηκε μπρος στα μάτια μου, η ζωντανή αυτή ιστορία αιώνος και πλέον ο Βασίλης Ανδρέου.
Όταν τον είδα στο χωριό του που πήγα να τον επισκεφθώ, το σταθερό του χέρι πού ’σφιξε το δικό μου, μού ’δωσε την ιερή συγκίνηση του χαιρετισμού απ’ τα βάθη των χρόνων που πέρασαν.
Πέρασε μπόρες και μπόρες κι έζησε χαρούμενες κι ευτυχισμένες ημέρες. Γεννήθηκε μες στη σκλαβιά και ευτύχησε να δει νέος τότε ακόμα, την απελευθέρωση του τόπου μας. Η φωνή του σταθερή κι εκείνη. Μόνο τα μάτια του δείχνουν λίγο θολά. Βλέπει όμως και γνωρίζει καλά. Και μ’ όλη την καταπληκτικά σταθερή του μνήμη, δεν μπορεί, λέει, να θυμηθεί πότε ακριβώς γεννήθηκε… «Πάντως, δεν πιστεύω να τα περνάω τα… δεκαπέντε κι εκατό!...
Από τα παιδιά του, εξ εν όλω που απέκτησε ζούνε μόνο τα δύο. Ο Γεώργιος Ανδρέου ετών 61 και η Μαρία σύζυγος Αλαφοστέργιου ετών 70. Η μεγαλύτερη του κόρη Παρασκευή Μεγαρχιώτη πέθανε σε ηλικία 75 χρονών και άφησε 7 παιδιά, 3 η Θεοδώρα Ν. Μπακάλη που πέθανε επίσης και η Βάϊα και ο Γρηγόρης που πέθαναν όταν ακόμα ήσαν μικρά.
Τα εγγόνια του είκοσι εν όλω, ζουν όλα σήμερα, καθώς και τα δισέγγονά του που φτάνουν τα 18. Απ’ όλα αυτά παντρεύτηκε, μόνο, πριν δύο χρόνια, τώρα ο Γεώργιος Πράτας τη Μαργαρίτα Βαγγελού από το Βαλτινό με την οποία απέκτησε ένα παιδάκι – τρισέγγονο το πρώτο του γέρου – μα που δεν είχε την ευτυχία να ζήσει. Αισιόδοξος, όμως όπως είναι ο «γέρος» πιστεύει πως θα κρατήσει στα χέρια του το «άλλο» που θα γεννηθεί από τη μαργαρίτα που είναι σε ενδιαφέρουσα, πάλι κατάσταση.
Ο γέρος, ζει με το γιό του το Γιώργο που κι εκείνος έχει πέντε παιδιά από τα οποία τα 4 κορίτσια. Είναι πολύ φτωχοί. Υποφέρουν θα μπορούσε κανείς να πει. Ο γεωργικός του κλήρος από 30 στρέμματα είναι αδύνατο να αποδώσει όσα τους χρειάζονται. Και να σκέπτεται κανείς, πως και ο ίδιος ο πατέρας είναι άρρωστος, χρόνια τώρα από το δεξί του πόδι που τον πονάει αφόρητα κι ήτανε το ίδιο πόδι του η αιτία να απαλλαγεί από το στρατιωτικό. Από τότε δεν ξανακοιτάχτηκε λέει, σε γιατρό κι ο διπλός του πόνος αυξάνει απ’ ότι υποφέρει όλη του η οικογένεια. Αυτά λέει ο δύστυχος πατέρας των τεσσάρων ενήλικων κοριτσιών και γιός του γέρου, που μ’ όλα τα μισά χρόνια που έχει του πατέρα του δίνει την εντύπωση ποιο γερασμένου.
Ρίχνουμε την ιδέα της ενισχύσεως της οικογένειας αυτής σαν επιβεβλημένο καθήκον.
Πρέπει να ληφθεί το ταχύτερον απόφασις των αρμοδίων αρχών για μια επιχορήγηση σ’ αυτόν που επιτέλεσε το μεγαλύτερο άθλο: που νίκησε το θάνατο… Και σαν ζωντανό κειμήλιο πρέπει εκτός από το θαυμασμό μας, να το περιβάλλουμε με την αγάπη και τη στοργή μας, νοερά, κι έμπρακτα να του το αποδείξουμε με την ενίσχυσή μας σαν αποτέλεσμα αυτών μας των συναισθημάτων, με την εξεύρεση των αναγκαιούντων απ’ οπουδήποτε και οπωσδήποτε.
Πρώτιστη όμως ενέργεια που επιβάλλεται να γίνει, αμέσως, από μέρους των αρμοδίων αρχών, είναι να σταλεί ένας γιατρός στο σπίτι αυτό που δυστυχεί εξ αιτίας της χρόνιας αρρώστιας του πατέρα και του γιού και φάρμακα δωρεάν για το υιό και εγγονό που υποφέρει κι εκείνος από γρίπη σοβαρής μορφής.
-Τσιγαράκι παππού;
-Α! μπα!... Δεν καπνίζω. Δεν κάπνισα ποτέ μου. Γι’ αυτό έχω και τα πλεμόνια μου «περιστερένια!» Έχει και μια χρυσή καρδιά ο παππούς και η ψυχή του άδολη και αθώα. Τις καλές μέρες κάμει καμιά βολτίτσα έξω στην αυλή, απολαμβάνοντας τη λιακάδα και παίζει το «κούκου» το «κρυφτό» κι άλλα παιχνίδια με τα εγγονάκια του πού ’ρχονται να τον δουν κι άλλα μικρά της γειτονιάς. Ίσως και να τα λέει κι ιστορίες… Ύστερα, κοντά στο τζάκι, ο παππούς σιγοσφυρίζει παλιούς κλέφτικους σκοπούς με τα ασίγαστα χείλη του όλο χαμογελώντας.
-Γεια σου παππού. Μ’ εύγλωττη συγκίνηση σκύβω να φιλήσω το πατρογονικό του χέρι. Μα εκείνος με σβελτάδα παλληκαριού και χωρίς να καταλάβουμε πως βρέθηκε όρθιος, προσπαθώντας να ισιώσει, όσο μπορούσε το ελαφρά μόνο κυρτωμένο κορμί του. Θέλησε να πάρει μέρος και στο ξεπροβόδισμα, μα του υπενθυμίσαμε τα… ρεύματα και τον ξαναβάλαμε κοντά στο τζάκι στη γωνιά του…
Φεύγοντας του υποσχέθηκα πως μετά κάμποσο καιρό θα ξαναπάω.
-Να ’ρθεις, λέει, πρόσχαρα. Θα σε περιμένω παιδί μου. Και είναι σίγουρος πως θα με ξαναδεί όπως κι εγώ το ίδιο: Πως θα τον προφτάσω…
Α.Μ.

Το ουράνιο τόξο του 2025 στο Βαλτινό

 

Άλλο ένα ουράνιο τόξο πάνω από το Βαλτινό κατέγραψε με τον φακό της η Χριστίνα-Μαρία Βότσιου, την Πέμπτη 30-1-2025, και μ’ αυτόν τον τρόπο μοιράζεται μαζί μας τις δημιουργίες της, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία και τη δυνατότητα σε όλους μας να ξεφύγουμε για λίγο από τη γήινη πραγματικότητα και να κοιτάξουμε προς τον ουρανό!

Να σημειώσουμε ότι, το οπτικό φαινόμενο του ουράνιου τόξου εμφανίζεται στον ουρανό μετά από την βροχή και δημιουργείται, όταν το φως του ηλίου, απλώνεται πάνω σε σταγονίδια νερού, τα οποία αιωρούνται ακόμα στον ουρανό. Είναι ένας σχηματισμός τόξου από εφτά χρώματα. Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, λουλακί (μπλε - μοβ) και βιολετί (μοβ).

Όλα τα ουράνια τόξα είναι ορατά, μόνο υπό συγκεκριμένες γωνίες, αλλά και μόνο όταν έχουμε τον ήλιο από πίσω!

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι πίστευαν πως υπήρχε μια θεά, η θεά Ίριδα η οποία ήταν αγγελιοφόρος των θεών και μετέφερε τα μηνύματά τους στους ανθρώπους. Το ουράνιο τόξο ήταν ο τρόπος που χρησιμοποιούσε η Ίριδα για να μεταφέρει αυτά τα μηνύματα.

Για αυτό και το ουράνιο τόξο φέρνει αισθήματα χαράς και ελπίδας στους ανθρώπους!

Το νεοκλασικό κτήριο «Πετρούπολις» των Τρικάλων

 Του Δημήτρη Τσιγάρα

Το ξενοδοχείο «Πετρούπολις» που διέθετε 21 δωμάτια και το οποίο μετονομάστηκε το 1957 σε «Πίνδος», ενώ στο ισόγειό του, στη μεγάλη αίθουσα, λειτουργούσε το ιστορικό καφενείο με το όνομα «Παράδεισος», υπήρξε ένα από τα αξιόλογα αρχιτεκτονικά νεοκλασικά αριστουργήματα της πόλης των Τρικάλων.

 Ανεγέρθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, περίπου το 1910, από τους αδελφούς Αντωνίου, πατέρα και θείου του αείμνηστου γιατρού, βουλευτή και ευεργέτη της πόλεως, Αριστοτέλη Αντωνίου, με σκοπό να λειτουργήσει ως ξενοδοχείο ο όροφος και ως καταστήματα το ισόγειο. Η αρχική ονομασία του ξενοδοχείου ήταν «Πετρούπολις». 

Από την αρχή της λειτουργίας του μέχρι τη δεκαετία του 1930, διευθυντής του ήταν ο Μενέλαος Πανταζόπουλος. Τη χρονική διάρκεια από το 1930 έως το 1961, διευθυντές του ήταν οι Βολογιαννίδης και Παπαδήμας. Το 1957 το ξενοδοχείο μετονομάστηκε, σε «Πίνδος». Από το 1961 μέχρι το 1971 τη διαχείριση είχε ο Γιώργος Παπαδήμας. Στη συνέχεια και μέχρι το 1985, όπου και έκλεισε οριστικά, τη διαχείριση είχε ο Γιώργος Χαρίσης. Την διαχείριση του καφεζαχαροπλαστείου «Παράδεισος», με τον μεγάλο και πολυτελέστατο εσωτερικό χώρο της εποχής και με τα μεγάλα τοξοειδή ανοίγματα κάτωθι του ξενοδοχείου, είχε στην αρχή ο Σωκράτης Κωστίκας και στην συνέχεια ο γιός του Παναγιώτης Κωστίκας.

Είναι ένα από τα κεντρικότερα κτίρια των Τρικάλων, με εκλεκτικιστικό νεοκλασικό ρυθμό το οποίο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο από την εφορία νεοκλασικών αρχαιοτήτων, και βρίσκεται στην συμβολή των οδών Ασκληπιού και Απόλλωνος όπου σήμερα λειτουργεί το κατάστημα ενδυμάτων «Stradivarius».

Η φθορά του χρόνου κατά την χρονική διάρκεια ενός αιώνα άφησε ανεξίτηλα επάνω του τα σημάδια.

Σήμερα όπου ο χρόνος και η φύση προτείνουν τη δική τους εικαστική άποψη πάνω στο πανάρχαιο θέμα της αέναης εναλλαγής (εγκατάλειψης και φθοράς - ανακαίνισης και αναμόρφωσης), το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό και εκφράζει τον πολιτισμό και το ήθος της εποχής.

Μια φωτογραφική αναδρομή φωτίζει περισσότερο την αίγλη και την ιστορία αυτού του νεοκλασικού αρχιτεκτονήματος των Τρικάλων.

ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΦΩΛΙΑ

 

Πάντα με συγκινούσαν και με συγκινούν οι φωλιές των πουλιών που κρέμονται σαν ράκη πάνω στα δέντρα. Όλες τις εποχές μένουν κρυμμένες μέσα στις φυλλωσιές, εκτός από την περίοδο του χειμώνα, που αποκαλύπτονται μέσα από το ρίγος της γυμνότητας. Όμως έτσι το δέντρο γίνεται πόλος φωτός και η φωλιά μέσα από την αχνή σκιαγράφησή της δείχνει τα απομεινάρια μιας ζωτικής δύναμης πολλαπλασιασμού, που δεν μηδενίζεται ποτέ. Μικρός περπατούσα στους ατέρμονους αγροτικούς δρόμους και μετρούσα τις φωλιές που ανακάλυπτα. Τι ευφορία που ένιωθα, επειδή το μέτρημα δεν είχε τελειωμό. Το χούι μου αυτό το μετέφερα αργότερα και στη μικρή μου εγγονή. Έτσι, γυρνώντας μια μέρα η ολόλαμπρή μου από την παιδική χαρά, μου διεμήνυσε: «Παππού, δεκατρείς». «Τι δεκατρείς κορίτσι μου;» «Δεκατρείς φωλιές παππού, τι άλλο;» 

Του Ηλία Κεφάλα

Το φώλιασμα των πτηνών

 

Τα πτηνά ετοιμάζονται για την αναπαραγωγή τους στην αρχή της άνοιξης. Το αρσενικό προσελκύει το θηλυκό, με διάφορους τρόπους (π.χ. τραγούδι, επίδειξη φτερών). Μόλις ζευγαρώσουν φροντίζουν για το χτίσιμο της φωλιάς τους.

Η φωλιά είναι το καταφύγιο που παρέχει στα ζώα προστασία από τις καιρικές συνθήκες, τις επιθέσεις των εχθρών τους και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για τον πολλαπλασιασμό τους και την ανατροφή των απογόνων τους.

Τα πουλιά χτίζουν τη φωλιά τους στα ψηλά δένδρα, με βασικό οικοδομικό εργαλείο το ράμφος τους, ενώ για υλικά χρησιμοποιούν κλαριά, χόρτα, λάσπη, ή και άλλα υλικά, τα οποία μεταφέρουν κυρίως με το ράμφος τους. Στο κτίσιμο παίρνουν μέρος συνήθως και τα δύο μέλη του ζευγαριού.

Η φωλιά στρώνεται εσωτερικά με πιο μαλακά χόρτα ή πούπουλα. Μόλις τελειώσει το χτίσιμο της φωλιάς, το θηλυκό αρχίζει να γεννάει εκεί αβγά, τα οποία κλωσούν πότε το θηλυκό και πότε το αρσενικό (επώαση). Μερικές ημέρες μετά, ανάλογα με το είδος του πτηνού, βγαίνουν από τα αυγά τα μικρά πτηνά, οι νεοσσοί (εκκόλαψη). Τα πτηνά επιβλέπουν και προφυλάσσουν τους νεοσσούς, ώσπου να βγάλουν φτερά. Πολλά πτηνά δίνουν την τροφή στα μικρά, αφού πρώτα τη μισοχωνέψουν, ενώ άλλα τη δίνουν όπως τη βρίσκουν. Οι νεοσσοί αρχικά δεν πετούν και καλύπτονται μόνο με μαλακά πούπουλα.

Ένας άλλος παράλληλος κόσμος, ο κόσμος των πουλιών, που περνούν τις ώρες της εγρήγορσής τους προσπαθώντας να επιβιώσουν, να ευδοκιμήσουν και να φροντίσουν τις οικογένειές τους.

Εκδρομή στα Μετέωρα από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού

 

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού διοργανώνει εκδρομή στην Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2025. Η αναχώρηση θα γίνει στις 15:30 ώρα, από την πλατεία του χωριού.

Η συμμετοχή κατ’ άτομο είναι 7 €. Για πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων, στα μέλη του Δ.Σ του Συλλόγου.

Ενθυμήματα από το παλιό Βαλτινό

 

Το 1998 ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού εξέδωσε ένα 14σέλιδο Ημερολόγιο τοίχου, με 12 τοπικές - εμβληματικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Για κάθε φωτογραφία από αυτές γράφτηκε κι ένα σχετικό κείμενο από τον Δημήτρη Τσιγάρα.

Ξεκινώντας από σήμερα, θα δημοσιεύουμε στην εφημερίδα μας κατά καιρούς, εμπλουτισμένο, κι από ένα τέτοιο ενθύμημα του χωριού μας, για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νεότεροι.

1)      Το αρτεσιανό με την κουπάνα

Παλαιότερα, τα κοινοτικά αρτεσιανά μέσα στο χωριό Βαλτινό ήταν τέσσερα. Η γεώτρηση του πρώτου, που βρίσκονταν στην κεντρική πλατεία, έγινε το 1946 ενώ τα υπόλοιπα τρία έγιναν το 1957.

Στο παραπάνω στιγμιότυπο της φωτογραφίας του 1964, παρατηρούμε το άλλοτε γραφικό αρτεσιανό με την κουπάνα, που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι του  αείμνηστου Στέφανου Περιστέρη, (σήμερα Κων/νου Τζιωρτζιώτη), στο Βαλτινό.

Στη φωτογραφία αποτυπώνεται αδρά η ζωή και η φύση του χωριού με τους απλούς ανθρώπους και τα απλά κατασκευάσματά τους. Οι άνθρωποι δίνουν νόημα και υπόσταση στο τοπίο όταν είναι αρμονικά δεμένοι με αυτό, όταν κυριαρχούν επάνω του.

Το υγρό στοιχείο, λίκνο της ζωής και λίκνο πολιτισμών ανέκαθεν, υπήρξε "αντικείμενο" λατρείας και βαθιάς ανθρώπινης έγνοιας. Έτσι, το νερό σ’ όλες τις μορφές του: Θάλασσα, ποτάμι, λίμνη, πηγή, πηγάδι, ή τεχνητή κρήνη, φιλοξένησε πάντοτε δίπλα του τον άνθρωπο και τις δραστηριότητές του.
Για πολλούς αιώνες οι φυσικές πηγές των ποταμών αποτελούσαν για τον άνθρωπο και τα ζώα του τον μοναδικό τρόπο εφοδιασμού του απαραίτητου προς τη ζωή νερό. Οι άνθρωποι το μετέφεραν σε μεγάλα δερμάτινα φλασκιά, σε δοχεία ξύλινα μεταλλικά ή πήλινα και το αποθήκευαν σε αγγεία για τις ανάγκες τους.

Σιγά - σιγά με τις γεωτρήσεις άρχισε η ανόρυξη τουλούμπων και αρτεσιανών, πρώτα σε κεντρικά κοινοτικά σημεία και στη συνέχεια σε ιδιωτικούς χώρους.

Κατά τη δεκαετία του ΄60 σχεδόν όλοι στο Βαλτινό έβγαλαν δική τους Τουλούμπα ή δικό τους ιδιόκτητο αρτεσιανό στις αυλές των σπιτιών τους.

Για τα παιδιά, το αρτεσιανό με τη κουπάνα, ήταν η καλύτερη «παιδική χαρά», για τους άντρες ευκαιρία να ξεδιψάσουν και να στήσουν το κουβεντολόι εκεί.

Ενώ για τις γυναίκες το αρτεσιανό βόλευε για ένα περίπατο ως εκεί, για προμήθεια νερού για το σπίτι, και το κυριότερο, χρησίμευε για την μπουγάδα τους.

Σήμερα με τις σαρωτικές αλλαγές των τελευταίων ετών, ο άνθρωπος προσαρμόστηκε στις καινούργιες συνθήκες που ο ίδιος δημιούργησε.

Βιώματα αιώνων εξοικείωση με τα υλικά και τα στοιχεία της φύσης, απαξιώθηκαν και θυσιάστηκαν στον βωμό του εκσυγχρονισμού.

Η ΚΑΜΠΑΝΑ

 

Κάποτε, στα πρώτα σκαλιά των χρόνων μου, οι χτύποι της καμπάνας με ακολουθούσαν παντού και μάλιστα πολλαπλασιάζονταν νοερώς, συμπληρώνοντας με τη μουσική της όλο το ολόγραμμα της εωθινής μου ηλικίας. Τώρα που μεγάλωσα, οι χτύποι της καμπάνας αδυνάτισαν σε αριθμό και σε ένταση και κάπου μέσα στο βύθος του μυαλού μου έχουν καταβυθιστεί και δεν ακούγονται όσο το θέλω δυνατά. Φταίει τάχα η συνήθεια; Η εξοικείωση; Τα μακρινά μαντάτα που φτάνουν και καταλαμβάνουν το χώρο των εγρηγόρσεών μου; Ω, ας ξαναβρώ εκείνη τη λαγαρή παλιά καμπάνα που τρυπούσε κάθε ουράνια διάσταση και με έφτανε παντού και μ’ αιχμαλώτιζε στα ηχητικά της δίχτυα. Και οι χτύποι της σε συγχρονισμένον αριθμό ήταν όσα και τα ανάλαφρα ημερήσια βήματά μου.

Του Ηλία Κεφάλα

Α.Ο. Βαλτινού - Α.Ο. Πιαλείας 1-0

 Άλλη μια νίκη για την ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού επί της ομάδας του Α.Ο. Πιαλείας, με σκορ 1-0, που σημειώθηκε την Κυριακή 26-1-2025. Το γκολ για τον Α.Ο. Βαλτινού πέτυχε στο 40ο  λεπτό με εξαιρετικό πλασέ ο Δημήτρης Κοθράς μετά από ωραία ενέργεια του Βάιου Τσιγάρα!

Οι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στο παιχνίδι ήταν: Δ. Σφυρλίδας, Γ. Σφυρλίδας (Πατσιάς), Καμέας (Ν. Σταμούλης), Αλεξίου (Κερασιώτης), Δ. Κοθράς, Κ. Κοθράς, Περιστέρης, Γιώτας, Περνέζα, Ζησόπουλος, Τσιγάρας.

Έτσι η ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού παραμένει στην κορυφή της βαθμολογίας, της 13ης αγωνιστικής, του 2ου Ομίλου, της Β΄ ερασιτεχνικής κατηγορίας, του πρωταθλήματος, της ΕΠΣΤ, η οποία έχει ως εξής:

Η Βαθμολογία

ΑΟ. Βαλτινό                           33

Καστράκι                                27

Άθλος Καλαμπάκας                27

Α.Ο. Γοργογυρίου                   25

Παλαιομονάστηρο                  24

Ασπρόβατος                            22

Πιαλεία                                    20

Ασπροκλησιά                          17

Χρυσομηλιά                              9

Α.Ο Φωτεινού                           9

Α.Ο. Πηγής                               0

Ελευθεροχώρι                           0

Απεβίωσε η Μαργαρίτα Πράτα

 

Απεβίωσε η αιωνόβια συγχωριανή μας Μαργαρίτα Πράτα συζ. Γεωργίου, την Δευτέρα 27 -1- 2025, σε ηλικία 99 ετών. Η Μαργαρίτα Πράτα, το γένος Δημητρίου Χήρα, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1926.  Παντρεύτηκε με τον Γεώργιο Πράτα και απόχτησαν δύο παιδιά, τον Χρήστο και την Αικατερίνη.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Δευτέρα 28-1-2025 και ώρα 12:00, στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων. Η σορός θα μεταφερθεί στον Ι. Ν. στις 11.30 π.μ.

Παρακαλούνται οι  συγγενείς και φίλοι όπως προσέλθουν και συνοδεύσουν την εκφορά της.

Απεβίωσε η Στεργιανή Καραμπάση

 

Απεβίωσε η συγχωριανή Στεργιανή Καραμπάση την Κυριακή 26 -1- 2025 σε ηλικία 74 ετών. Η Στεργιανή Καραμπάση του Θωμά και της Φωτεινής γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1951.  Παντρεύτηκε με τον Νίκο Τάσιο και απόχτησαν δύο παιδιά, τον Θωμά και τον Βάιο.

Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Δευτέρα 27-1-2025 και ώρα 5:00 μ. μ. στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων.

Παρακαλούνται οι  συγγενείς και φίλοι όπως προσέλθουν και συνοδεύσουν την εκφορά της.

Γιώργος Ζαμπέτας «Ρε, εσύ είσαι; ΩΑΑΑΑ!! Το πήραμε το βραβείο!!!

 

Ένα απόγευμα, να πούμε, πήρα το μπουζούκι μου και πήγαμε στο σπίτι του Μανώλη του Χατζιδάκι.''Καλώς τον Γιώργο!'' μου είπε ο Μανώλης.

Πάμε μέσα, κάθεται στο πιάνο, ''άκου ένα μοτίβο'' μου λέει και αρχινάει να παίζει την εισαγωγή από τα ''Παιδιά του Πειραιά''. Εγώ την ψώνισα... Του λέω: ''Ρε Μανώλη, για ξαναπαίχτο.'' Το ξαναπαίζει, ''Μπράβο Μανώλη!'' ''Σ' αρέσει;'' με ρωτάει. ''Τί λες ρε Μανώλη... Εδώ βλέπω εκατομμύρια δίσκους!...'' του λέω.

Πήραμε, λοιπόν, το αεροπλάνο με τον Μανώλη, κατεβήκαμε στο Πρίντεζι και από το Πρίντεζι πήραμε ένα τρένο και φτάσαμε στις Κάννες... Εκεί μας περίμενε ο Τζούλι με την τέως Πολιτισμού κι Επιστημών, τη Μελίνα τη Μερκούρη. Είχανε το έργο να προβάλλουνε, το ''Ποτέ την Κυριακή''.

Το βράδυ κατεβήκαμε στην προβολή της ταινίας με ένδυμα περιπάτου... Βλέπω το φιλμ, ''Πω πω μάπα'' λέω, αλλά ο Τζούλι, αβέκ ντε γνωριμί, την είχε οργανωμένη τη δουλειά.

Όταν τελείωσε η ταινία, μπουκάραμε σε μια αίθουσα. Μέσα εκεί ήταν οι μεγιστάνες του πλούτου. Όλοι οι μεγιστάνες του Press, όλοι οι μεγιστάνες της Τέχνης, όλοι οι μεγιστάνες της Μόδας, όλοι οι μεγιστάνες του Σινεμά.

Ανεβαίνουμε στο σανίδι και αρχινάμε να παίζουμε. Εμένα να μ' έχει πιάσει το πατριωτικό μου κάργα. Λέω: ''Εδώ ήρθαμε για να πάρουμε το εργαλείο. Το βραβείο.'' Και μπουκάρω να πούμε με το μπουζούκι στα ίσα και αρχινάω. Τσάμικο, Τα Παιδιά του Πειραιά, Ζεμπέκικο, Τα Παιδιά του Πειραιά, Χασάπικο, Τα Παιδιά του Πειραιά, Τσιφτετέλι, Τα Παιδιά του Πειραιά.

Εν τέλει, να μην τα πολυλογώ, παίξε - τραγούδα, παίξε - τραγούδα, ο Τζούλι από κάτω με τη Μελίνα, ο αδερφός της ο Σπύρος δίπλα, ενώ ο Μανώλης ο Χατζιδάκις είχε παρκάρει σε μια καρέκλα, και αραιά και που, έπινε κανένα χάπι, γιατί απλήρωτο το 'χαμε το ξενοδοχείο. Τη διαμονή δεν την πλήρωσε το Υπουργείο Πολιτισμού. Το ξενοδοχείο το πληρώσανε οι πελάτες. Σε αυτά τα γαλλικά τα μαγαζά, κοινώς λέγοντας να πούμε τις σάλες, το γλέντι δεν κρατάει παραπάνω από τις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Στο δικό μας γλέντι, είχε ξημερώσει και δεν είχε φύγει ούτε ένας. Και να ληφθεί υπ' όψιν, ότι από τις δωδεκάμιση έπαιζα μόνος μου. Τελείως μόνος μου. Κατά τις εφτάμιση το πρωί, απόκαμα. Δε μπορούσα να παίξω άλλο. Τους λέω: ''Παιδιά, τελειώσαμε, άει σιχτίρ, φευγάτε.''

Ψόφιος εγώ από την κούραση, με το μπουζούκι παραμάσχαλα, δρόμο παίρνω, αφήνω δρόμο, να πάω για το ξενοδοχείο κι έχει βγει το press. Κάνω έτσι και τί να δω. Η μάπα μου στην πρώτη σελίδα, σε όλες τις εφημερίδες! Λέω: «Ρε, εσύ είσαι; ΩΑΑΑΑ!! Το πήραμε το βραβείο!!!»

Γιώργος Ζαμπέτας

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 ετών από την γέννησή του.

Παρωνύμια, παρατσούκλια, ψευδώνυμα του Βαλτινού

 

Παλαιότερα, ανάλογα με τα έντονα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, με τις αδυναμίες του, με τα προτερήματά του, με τις συνήθειές του κλπ. αποκτούσε και το ανάλογο παρατσούκλι.

Ο νουνός όμως, των περισσότερων παρωνύμιων στο χωριό Βαλτινό, ήταν ο δάσκαλος Δημήτριος Μπούγας. Σχεδόν όλους τους μαθητές του, τους φώναζε με παρατσούκλια, που ο ίδιος με μεγάλη ευρηματικότητα σκάρωνε.

Παρακάτω παρουσιάζουμε μερικά αξέχαστα παρατσούκλια των κατοίκων:

Αναγνωστάκος, Αραπούλης, Αριστιδάκης, Αρμούτης.

Βαρδάκας, Βλαχάβας, Βλησαράκος.

Γιάκης, Γιούλης, Γιουργούλας, Γκαράνης, Γκαρίφας, Γκαβουκώστας, Γκζουλάς, Γκουτζιώλας, Γούλης.

Διγενής, Διπλάρης.

Ζαρκάδας, Ζάρρας, Ζάτσας, Ζιάκας.

Καζάνας, Καής, Κασιάρας, Καστρακίδας, Καταμέτας, Κιτσιάρας, Κολιέτσι, Κολιός, Κουλόχειρος, Κορδάτος, Κοτσιάκης, Κουκουτσέλος, Κουλέτας, Κούλης, Κουράνης, Κούρκουλος, Κουφίνι, Κρούτος, Κωτάκι.

Μαρκεζίνης, Ματσόλας, Μεμέτης, Μόκας, Μούντζιας, Μπατάφας, Μπέμπης, Μπόπης, Μπουζούκας, Μπούλιας, Μπρούφας.

Νάβας, Νασίκας, Νταβέλης.

Παγουτάς, Παπαμάκης, Παπάς, Πατακός, Πάτσιος, Πειραιώτης, Πεταλάκιας, Πίκο πίκος, Πίπης, Πλατσκιάρας.

Σαϊάς, Σβίγκος, Σιώκας, Σκόποτας, Σκορδάλης, Σντρούλιας, Συρμάνης.

Τακα - τάκας, Ταμπάρας, Τζάνας, Τζατζιάς, Τζίλας, Τζιμούρτος, Τζίνος, Τζιώρτζης, Τζουλιάνο, Τζούντης, Τιλιμούλης, Τρούκας, Τσαφλιώρας, Τσαφουκλής, Τσετσές, Τσιαουλάς, Τσιαφούτης, Τσιγαρίτης, Τσιέλης, Τσίλιας, Τσιλιβίτης, Τσιρομίχαλος, Τσίχλας.

Φούλιας.

Χατάνης.

Ψαρακολίτης, Ψηλός, Ψουράς.

Από το χρονοντούλαπο της ιστορίας

 

Δύο φωτογραφίες, από την ίδια οπτική γωνία, ενός εκ των κεντρικότερων σημείων της πόλης των Τρικάλων, που τις χωρίζει πάνω από μισός αιώνας. Η πρώτη των αρχών της δεκαετίας του ΄70 και η δεύτερη σύγχρονη, πρώτες ημέρες του 2025.

Είναι η αρχή της οδού Γαριβάλδη στην διασταύρωσή της με την κεντρική οδό Ασκληπιού, το επονομαζόμενο (κάποτε) «τρίγωνο».

Σταθερό (και ευτυχώς διασωθέν) παραμένει το πέτρινο κτίριο του σημερινού Λαογραφικού Μουσείου. Στα αριστερά της φωτογραφίας η μονοκατοικία του ιατρού Βασιλείου Κλιάφα, έχει κατεδαφιστεί και στην θέση της κατασκευάστηκε σχετικά σύγχρονη πολυκατοικία. Έχει επίσης ξηλωθεί και το περίπτερο (του «Κώτσιου» και κατόπιν της «Τασίας») που λειτουργούσε για πολλές μεταπολεμικές δεκαετίες εκεί.

Στο βάθος διακρίνουμε την κατοικία της οικογενείας Καρανάσιου που πρόσφατα ανακατασκευάστηκε-ανακαινίστηκε (και ευτυχώς διασώθηκε) καλόγουστα, αλλά δεν μπορούμε να την διακρίνουμε στην δεύτερη φωτογραφία.

Στα αριστερά της φωτογραφίας του ΄70 οι όμορες κατοικίες των αδελφών Νικολάου και Ηλία Γκουζγκούνη οι οποίες έχουν αντικατασταθεί από σύγχρονες οικοδομές. Η πρώτη από τον υπογράφοντα, όπου εκτός της κρεπερίας «Μποέμ» που λειτουργεί στο ισόγειο, βρίσκεται η κατοικία του στους επάνω ορόφους. Η δεύτερη από την οικογένεια Κακιοπούλου που επίσης κατοικεί στους επάνω ορόφους. Στο άκρο δεξιά μόλις διακρίνουμε την σύγχρονη πολυκατοικία των Κατσίκη-Μπετσιμέα.

Επίσης στην φωτογραφία του ΄70, σε πρώτο πλάνο διακρίνουμε την σκεπή από μικρή ισόγεια οικοδομή όπου στεγάζονταν το πρατήριο παγωτών ΕΒΓΑ, ενώ δεξιότερα τον μαντρότοιχο από το «Ζάππειο», έναν περιορισμένο υπαίθριο χώρο που φιλοξενούσε κατά τους θερινούς μήνες παραστάσεις Καραγκιόζη. Σήμερα εκεί έχει στηθεί πολυκατοικία που φυσικά δεν διακρίνουμε.

Στο μεταξύ, η διάνοιξη του ανωνύμου μέχρι σήμερα πεζοδρόμου που βλέπουμε στην σύγχρονη φωτογραφία αναβάθμισε όντως την περιοχή.

Όπως καλλωπίστηκε και το «τρίγωνο» όπου εκτός του πρασίνου τοποθετήθηκε (το 1981) αναμνηστική στήλη για τα 100 χρόνια της Απελευθέρωσης της Θεσσαλίας.

Σημ: Πρόσθεση του υπογράφοντος είναι, αξιοποιώντας το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο του, να παραθέσει μια σειρά φωτογραφιών των Τρικάλων, συγκρίνοντας το χθες με το σήμερα από την ίδια (όπου είναι δυνατόν) οπτική γωνία. Αρχής γενομένης από την «γειτονιά» του.

Σωτήρης Κύρμπας

Απεβίωσε η Μαρία Α. Τζίκα

 

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Μαρία Τζίκα την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025, σε ηλικία 82 ετών. Η Μαρία Τζίκα - Γούσια, του Γεωργίου και της Αγγελικής, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1942. Παντρεύτηκε με τον Αστέριο Τζίκα, από την Κάτω Ελάτη και απόχτησαν δύο παιδιά, τον Αντώνη και τον Θεόδωρο.

H κηδεία θα γίνει το Σάββατο 25/1/2025 και ώρα 1:00 μ.μ. στον Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κάτω Ελάτης Τρικάλων.

«Ο ανεπρόκοπος» με ντοπιολαλιά

 Το χειμώνα μι τα τρανά τα κρύα κάθουμι γύρου απ’ τη σόμπα κι θυμάμι παλιές Βαλτσινιώτικες ιστουρίες. Θα στις μολογήσω, άξτες κι γράψτεις άμα θες.

Τουν βλέπς αυτούια ια, αυτό του πιδί. Ε, ρε, γαμώ τη μάνα μέσα, γκουτζιάμ πιδί, ντιπ δεν τουν κόβι!

Ούδι νια αράδα δεν ξέρει να διαβάσει. Δεν καταλαβαίνει τίπουτι, σκέτους γκρας είνι. Γκουτζιάμ άντρας κι κάνει χαζαμάρις ακόμα. Ποιόν όμοιασι;

Ήταν μικρός, δεν τουν αγροίξι τουν πατέρα τ’ απ΄ ήταν μιρακλής! Άμα τουν έλεγις να κάνι κάνα δλειά…

-Δεν αδγειάζου, έλεγι, έχου να πάου στα πρόβατα. Έκανι πάντα του θκό τ’.

-Έλα να κάνουμι αυτή τη δλειά, τουν έλιγις.

-Δεν αδγειάζου σήμερα  σεαμπρουστά άμα ξεαδγειάσου, θα ’ρθού, έλιγι.

Έβγαζι του καθρεφτάκι κι την τσατσάρα, σάλιουνι του μαλλί κι έφτιαχνι τουν καρέ. Άμα τουν έλεγις, να ντυθεί κι να πάει στην νηκκλισιά γκουρδουκλιόνταν ούλη τη νύχτα στου κριβάτι κι του προυί που σκώνουνταν μπαμπάλιζι. Ντύνουνταν κι έβαζι ανάπουδα τα παπούτσια τ’.

-Βρε πιδί μ’, τά ’βαλις τ’ανάπουτα τα παπούτσια σ’, τουν έλιγαν.

-Αλάθους έκανα, έλιγι αυτός, αλλά δεν τα άλλαζι, έβγαζι του καθρεφτάκι κι την τσατσάρα, έφτιαχνι τουν καρέ κι πήγηνι έτσι, σαν σβαρνιάρς στην νηκκλισιά.

Νια βολά θα πνίγουνταν στου πουτάμι αν δεν αγραπώνουνταν απού κάτι κλαργιά. Έσκουζι ούλ΄τη μέρα να τουν ακούσουν. Σπουλάτι τουν άξαν κατι τσουμπαναραίοι κι πήγαν τουν έβγαλαν.

Νια βολά τουν έστειλαν να κουβαλίσι τ’άχυρου μι του κάρου, απ τη Παναία κι γκιράντσι του φουρτουμένου κάρου κι έπισαν ούλα τα διμάτχια στου δρόμου.

Νια άλλη βολά τοιμάσκαν να πάν στου παγκύρι, είχαν ζέψι του κάρου, φόρτουσαν κι τα πράματα κι περίμιναν αυτόν. Αυτός, τότι είχι πάρι τα γκιούμνια κι είχι πάει να τα γιουμίσι μι νιρό απ τ’ αρτισιανό.

Πιρίμιναν - πιρίμιναν, κάπουτι κι αλλότι, φανήσκι κι αυτός, γιμάτους απού πάν μέχρι κατ΄ λάσπις κι νιρά.

-Ά ρε, του λεν, που είσι; Ισένα θα πιριμένουμι.

-Κάηκι απού νιρό του γουμάρι κι γκάρζι ούλη τη μέρα, τσ’ λέει, ιγώ γκουσουμάντσα μέχρι να του φέρου τόσου βάρους να του πουτίσου κι σεις χουιάζτει.

Νια άλλη βολά κουβαλούσι πάλι νιρό μι τα γκιούμια κι τουν φώναζαν.

-Μην απιρνάς απού κει, έχει αγλίστρα η δρόμους.

Μπα, αυτός, ικεί. Ε, πάτσι νια γλίστρα κι ήρθι μι τουν κώλου σεαπάν’. Τουν αλπήτχα του καημένου έτσι όπως έκανε. Ούλη τη ζουή τ’ αγουνιώτι κι ντιπ προυκουπή δεν είδι. Ούλου γαμπρίζει η καημένους κι καμία δε γυρίζει να τουν κοιτάξει.

Σάμπως τι να κοιτάξει... τέτοιους ανεπρόκουπους που είνι…

Την "νύφη" την πλήρωσε ο Μιχάλης

 

Θυμάται ο Χρήστος Γκίμτσας

Χειμώνας του 1966. Γενάρης μήνας και τα σχολεία άνοιξαν πάλι, μετά τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές.
Η πόλη κάτασπρη, γιατί τότε, μισός αιώνας πίσω δηλαδή, οι εποχές δεν είχαν χαλάσει ακόμα, και δεν υπήρχε χειμώνας χωρίς χιόνι.

Τότε για να εκτιμηθεί  το ύψος του χιονιού, ίσχυαν ειδικά «μέτρα και σταθμά».
Λέγαμε πως έριξε ένα μπόι χιόνι και εννοούσαμε, όσο το ύψος ενός ανθρώπου η ένα «γόνα» αν έφτανε μέχρι το γόνατο. Ενώ αν χιόνιζε μέχρι να ασπρίσει το τοπίο, μιλούσαμε για «πασπάλα».

Τότε, κι ένα μπόι να έριχνε, η πόλη δεν κατέβαζε τα ρολά. Η ζωή συνεχίζονταν αδιάλειπτα  και όχι όπως σήμερα που με μία «πασπάλα» κλείνουν οι δρόμοι, τα σχολεία, οι υπηρεσίες και οι καλομαθημένοι να  φωνάζουν «που είναι το κράτος» για να ξεχιονίσει  τις αυλές και τα πεζοδρόμια, μπροστά στα σπίτια τους.

Ένα μπόι λοιπόν το χιόνι, αλλά το σχολείο ανοιχτό.
Ευτυχώς, ο βασικός δρόμος, η Κονδύλη, που παίρναμε για το πρώτο γυμνάσιο, που βρίσκονταν στο τέρμα της  συνοικίας της Μπάρας, ήταν «πατημένη» από κάτι θηριώδη φορτηγά της εποχής, όπως εκείνα τα  volvo που τα έλεγαν γουρούνες και κάποια ακόμα μεγαλύτερα, τα Hanomag. Έτσι η πρόσβαση στο σχολείο, ήταν σχετικά εύκολη.

Η σχολική αίθουσα, παγωμένη και μία ξυλόσομπα που έκαιγε σαν καντηλέρι στο κέντρο της, περισσότερο κορόιδευε παρά ζέσταινε.
Εννοείται πως κάναμε μάθημα με το παλτό φορεμένο. Όσοι είχαν παλτό. Γιατί αυτό το ρούχο δεν ήταν φτηνό για να μπορούν να το έχουν όλοι.

Το πρακτικό τμήμα παρακολουθούσαμε και ο μαθηματικός ήταν ο κυρίαρχος της τάξης.
Οι μισές διδακτικές ώρες της ημέρας, ήταν δικές του.
Άλγεβρα, γεωμετρία, τριγωνομετρία και παραστατική. Κάποια χρονιά μας έκανε και κοσμογραφία.
Αυτός ο άνθρωπός, ήταν ο μόνος μαθηματικός που μας δίδαξε, και στις έξι τάξεις του σχολείου. Τρεις στο γυμνάσιο και τρεις στο λύκειο. Μας ήξερε σαν κάλπικες δεκάρες.
Και εμείς όμως τον ξέραμε καλά.
Ήταν ένας ψηλός τύπος, βλάχος στην καταγωγή, αγέλαστος και άτεγκτος που νόμιζες πως δίδασκε εφαρμοσμένα και θεωρητικά μαθηματικά στο M.I.T.
Και επειδή δεν μπορούσαμε να τον παρακολουθήσουμε όλοι και να καταλάβουμε τις παραγωγίσεις, τα ολοκληρώματα, τους νεπέριους λογαρίθμους και τους γεωμετρικούς τόπους των Ιησουιτών, ο βαθμολογικός πέλεκυς έπεφτε βαρύς.
Το γνωστό moto αυτού ανθρώπου, ήταν, dura lex, sed lex (σκληρός νόμος, αλλά νόμος).
Εγώ ήμουν περίεργη περίπτωση στα μαθηματικά. Στην γεωμετρία ήμουν καλός. Ίσως λόγω φαντασίας. Στην άλγεβρα ίσα βάρκα ίσα νερά, στην τριγωνομετρία, υπό το μηδέν και στην παραστατική, άστα να πάνε…
Κάποιες ημέρες, εκείνες που ήταν επικίνδυνες για εξέταση πάνω στον πίνακα, εκεί που όλοι οι αδιάβαστοι είχαν το ύφος του μελλοθάνατου, προκειμένου να αντιμετωπίσω το dura lex, εγώ προτιμούσα να απέχω.
Σκασιαρχείο το λέγαμε και δεν ήμουνα ο μόνος.

Συνήθως το καταφύγιο του σκασιαρχείου, ήταν οι υπώρειες του λόφου του προφήτη  Ηλία, που αν ήταν ημερήσιο, θα μας εύρισκες στο σφαιριστήριο που βρίσκονταν γωνία Βύρωνος και Κανούτα. Το είχε ένας κυφωτικός άνθρωπος, που τον φωνάζαμε «καμπούρη» και που στην θέση του χτίστηκε μία θηριώδης πολυκατοικία.
(Το υπόγειο μπιλιαρδάδικο του Μενέλαου δεν είχε προκύψει ακόμα).

Κοπάνα στην κοπάνα όμως το κοντέρ των απουσιών ανέβαινε επικίνδυνα.
Ο  Μιχάλης, μηχανολόγος- ηλεκτρολόγος μηχανικός σήμερα, που ήταν μεταξύ των πρώτων στην τάξη, και κρατούσε το απουσιολόγιο (σιγά μην το έδιναν σε μένα, στον Θόδωρο, στον Θύμιο η στον Μήτσο που έγινε αυτοκινητιστής και δεν ζει πια), έγραφε και χρέωνε.
Μέχρι που το νούμερο των απουσιών μου, χτύπησε κόκκινο και οι συνέπειες ήταν προ των πυλών.

Κατ’ αρχήν ο συμπαθής λυκειάρχης που άκουγε στο όνομα «ο Νάσιος»  θα καλούσε τον πατέρα - κηδεμόνα προς ενημέρωση και το έργο θα συνεχίζονταν στο σπίτι με ακατάλληλες σκηνές και φράσεις!!!

Κάτι σωτήριο έπρεπε λοιπόν να γίνει.

Ο Μιχάλης, ποιός ξέρει και γιατί, για αρκετό καιρό, δεν είχε κόψει τις διπλότυπες σελίδες του απουσιολογίου και έτσι οι απουσίες δεν είχαν χρεωθεί επισήμως.

Ήταν η έκλαμψη  της στιγμής.
Η αίθουσα ήταν άδεια λόγω διαλείμματος κι εγώ βρέθηκα μόνος μέσα σ’ αυτήν. Το απουσιολόγιο ήταν πάνω στο θρανίο του Μιχάλη, να με κοιτάει κοροϊδευτικά και να με απειλεί και μέσα στην σόμπα να καίνε ένα, δυο κουτσουράκια.
Πήρα το απουσιολόγιο, το έκανα ρολό, άνοιξα το καπάκι της σόμπας και αυτό χάθηκε μέσα στις φλόγες.
Ο Μιχάλης κατάλαβε την επόμενη ώρα, πως έλειπε το απουσιολόγιο και όλοι άρχισαν να ψάχνουν για να το βρουν.
Μαζί τους έψαχνα και εγώ!
Τελικά δεν βρέθηκε κι ο καημένος απουσιολόγος τιμωρήθηκε άδικα με κάποια μικρή ποινή.
Με την πυρπόλυση του απουσιολογίου όμως ανακουφίστηκαν και κάποιοι άλλοι και όχι μόνον εγώ! Να μην λέμε τώρα ονόματα και εκτεθούν μαζί μου και  αυτοί!

Το ωραίο είναι  πως η επόμενη ώρα, ήταν με τον μαθηματικό, που μπαίνοντας στην αίθουσα, σχολίασε πως η σόμπα έκαιγε μία χαρά!
Που να ήξερε…

Πέρασαν χρόνια, πάνω από πενήντα, όταν εμείς οι απόφοιτοι του 1966, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Ανάμεσα στις χαρές και στις συγκινήσεις, ομολόγησα το αμάρτημά μου δημόσια.
Δεν ξέρω αν ο Μιχάλης με συγχώρεσε.
Αν όχι, ζητώ συγνώμη ακόμα μία φορά μέσα απ’ αυτό το σημείωμα.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, ετούτες τις μέρες που χιόνισε μία «πασπάλα» μετά από χρόνια μέσα στην πόλη και τα δελτία ειδήσεων το είχαν πρώτο θέμα!
Σιγά το πράμα, είπα καθώς κοιτούσα από το τζάμι, τις αραιές νιφάδες.
Που το ένα μπόι, άλλων εποχών!

Εκδήλωση για «τον σχολικό εκφοβισμό και την ενδοσχολική βία» στο Δημοτικό Σχολείο Βαλτινού

 

Με την πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού, και του Διευθυντή του Σχολείου Παναγιώτη Πούλιου πραγματοποιήθηκε, την Δευτέρα 20 Ιανουαρίου, το πρωί, στη σχολική μονάδα, αξιόλογη εκδήλωση με θέμα: «Tον σχολικό εκφοβισμό και την ενδοσχολική βία».

Κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης ήταν η Ψυχολόγος του Νοσοκομείου Τρικάλων κα. Γεωργία Γκοβίνα, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε ότι «ο εκφοβισμός στο σχολείο αποτελεί μια σκοτεινή σκιά που επηρεάζει την παιδική και εφηβική ηλικία, καθώς είναι ένα φαινόμενο που αγγίζει την καρδιά της εκπαιδευτικής κοινότητας και των γονέων, και έχει σοβαρές συνέπειες στην ψυχολογική και σωματική υγεία των μαθητών», ενώ αναφέρθηκε στα αιτία και στους τρόπους – μεθόδους της αποτροπής του σύγχρονου σχολικού εκφοβισμού (school bullying).

Ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού Παναγιώτης Πούλιος, αφού ευχαρίστησε την κα. Γκοβίνα, την συνεχάρη επισημαίνοντας πως «με την απλότητα και την επιστημονική της επάρκεια οργάνωσε την διαδραστική παρουσίασή της καθηλώνοντας τους μαθητές όλων των τάξεων του σχολείου». Αναφερόμενος δε στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού, τόνισε ότι αποτελεί προτεραιότητα για το εκπαιδευτικό περιβάλλον του Βαλτινού, προσφέροντας την κατάλληλη υποστήριξη στα παιδιά, διδάσκοντας τους τις αξίες της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και του σεβασμού σε όλους, προάγοντας μια φιλική και ασφαλή σχολική κοινότητα».

Η δράση εντάσσεται στο πλαίσιο συνεργασίας της Διεύθυνσης Α/βάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Τρικάλων και του Τομέα Ψυχικής Υγείας του Νοσοκομείου Τρικάλων και έχει ως στόχο την μεγιστοποίηση του αισθήματος ενός ασφαλούς και φιλικού σχολικού περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα συμβάλλει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών.