Διακόπτονται για λίγο διάστημα οι αναρτήσεις

 

Το «Ζωτικό Ψεύδος» ή η «Αυτοεξαπάτηση». Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας

 Του Ηλία Γιαννακόπουλου

 «Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι» (Αλμπέρ Καμύ).

Αλήθεια πόσες φορές δεν μάς ξεγέλασε η εικόνα ενός συνανθρώπου μας που διαλαλούσε την ευτυχία του; Πόσες φορές, επίσης δεν διαψευστήκαμε από τη γνώμη που είχαμε σχηματίσει για την ψυχική υγεία κάποιου άλλου ανθρώπου έως τη στιγμή που η σκληρή πραγματικότητα έδειχνε το μέγεθος της προσπάθειας και της σκηνοθεσίας του για να φαίνεται ισορροπημένος και ευτυχισμένος;

Αλλά και πόσες φορές δεν συλλάβαμε τον εαυτό μας να πασχίζει για να δείχνει διαφορετικός από ό,τι είναι εσωτερικά; Πόσες φορές, επίσης, δεν ακολουθήσαμε την τακτική της στρουθοκαμήλου μπροστά σε μία βεβαιωμένη κατάσταση όπου η εσωτερική πάλη για επιβίωση και ισορροπία κρυβόταν πίσω από ένα χαμόγελο αμεριμνησίας και από μία όψη ανεμελιάς;

Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η υποκρισία και η πάλη ανάμεσα στο «Είναι» (η πραγματική ταυτότητα) και στο «Φαίνεσθαι» (η εικόνα, η ψευδής ή η επιθυμητή κατάσταση ); Προς τι η σύγκρουση του αληθινού εαυτού μας με τον κοινωνικό εαυτό μας; Γιατί επιλέγουμε τη συγκάλυψη της πραγματικής μας ταυτότητας και προβάλλουμε την κοινωνική μας;

Οι άλλοι πώς μάς γνωρίζουν; Από την κοινωνική μας ταυτότητα (κοινωνικός Εαυτός) ή από τον πραγματικό Εαυτό μας τον οποίο επιμελώς αποκρύπτουμε; Ποιος είναι αυτός ο Κοινωνικός Εαυτός μας και ποιος τον διαμορφώνει;  Γιατί στο τέλος κι εμείς οι ίδιοι ταυτιζόμαστε ή συντασσόμαστε με τον κοινωνικό εαυτό μας και λιγότερο με τον πραγματικό; Μήπως είμαστε μοιρασμένοι στα δύο και πάσχουμε ως ανθρώπινο είδος από έναν εσωτερικό διχασμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική μας υγεία και για τον τρόπο που επικοινωνούμε με τον ανθρώπινο περίγυρό μας;

Ερωτήματα και διλήμματα που χρόνια τώρα ή και αιώνες ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη  (Φιλοσοφία, Επιστήμη) χωρίς να έχουν βρεθεί ή διατυπωθεί και οι πειστικές απαντήσεις. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος κατά βάθος είναι κατασκεύασμα εξωγενών παραγόντων και περισσότερο νοιάζεται για την κοινωνική του ταυτότητα (για το πώς θέλει να τον βλέπουν οι άλλοι) και λιγότερο για την αυθεντικότητα και τη γνησιότητα του βαθύτερου «Είναι» του.

Το περιστεράκι

 

Δούλοι και ταγοί

Γιοί και παραγιοί

Χύνεται ποτάμι αίμα, σφάζονται στη γη

Βλέπει το παιδί

Κι όλο απορεί

Απορεί, γελά και κλαίει το μικρό παιδί

 

Πάει το περιστεράκι..., το βρήκανε νεκρό

Στο έρημο σοκάκι, στον άστατο καιρό

Σου κράταγα το χέρι με κράταγες κι εσύ

Φυσά μακριά τ’ αγέρι κι η ελπίδα μας μισή

 

Πλούσιοι και φτωχοί

Έξυπνοι, κουτοί

Δεν τους έφτανε να ζήσουν στον πλανήτη γη

Στέρεψε η πηγή

Βάθυνε η πληγή

Έγινε ο κόσμος όλος άναρθρη κραυγή

 

Πάει το περιστεράκι..., το βρήκανε νεκρό

Γλυφό είναι το νεράκι και το ψωμί πικρό

Ακούστηκαν και πάλι λυγμοί και στεναγμοί

Η ελπίδα ξεψυχάει την ύστατη στιγμή

 

Δ.Τ.

Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Θεοδώρου Νημά «Η Οθωμανική Απογραφή του 1454/55 στο Σαντζάκι Τρικάλων»

 

Την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2024 και ώρα 6.30 μ.μ. στην Αίθουσα Συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικάλων (Δημαρχείο - Τρίκαλα), θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Θεοδώρου Νημά με τίτλο «Η Οθωμανική Απογραφή του 1454/55 στο Σαντζάκι Τρικάλων (Θεσσαλία - Πιερία - Ευρυτανία - Ναυπακτία - Δυτική Φωκίδα και άλλα όμορα)», Θεσσαλονίκη 2024, Εκδόσεις Κ. & Μ. Σταμούλη, σελ. 744.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο κ. Δημήτριος Καραθάνος, σύμβουλος εκπαίδευσης, και η κ. Ευαγγελία Τσούβα, φιλόλογος. Θα επακολουθήσει συζήτηση.

Την παρουσίαση διοργανώνει ο Φιλολογικός, Ιστορικός, Λογοτεχνικός Σύνδεσμος (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) σε συνεργασία με την Διεύθυνση Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Τρικκαίων.

Ένας παλιός ιερέας του Βαλτινού «Θεόδωρος Πουλιανίτης (1927 -1929)»

 

Μια ανάρτηση στο facebook του Δημήτρη Γκούμα, έριξε φως σε μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ενός ανθρώπου που διατέλεσε παλαιότερα ιερέας στον Άγιο Αθανάσιο Βαλτινού.

Πρόκειται για τον ιερέα Θεόδωρο Πουλιανίτη ο οποίος χειροτονήθηκε το 1927 στο Βαλτινό και διατέλεσε ιερέας για δύο χρόνια (1927-1929) στον ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού και στη συνέχεια μετατέθηκε στον Πυργετό.

Ο Θεόδωρος Πουλιανίτης του Βασιλείου γεννήθηκε στον Πυργετό Τρικάλων το 1880 και σκοτώθηκε από οβίδα γερμανικού όλμου την 12η Σεπτεμβρίου του 1944 και ώρα 22:00 η οποία χτύπησε την αυλή του σπιτιού του. Το 1909 ο Θεόδωρος νυμφεύθηκε την 19χρονη Ελισάβετ Μπαλκίζα, από τη Λαζαρίνα και έκανε μαζί της 12 παιδιά, από τα οποία τα πέντε πέθαναν σε βρεφική ηλικία, όλα κάτω των 3ετών. Στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 υπηρέτησε στο 9ο Ευζωνικό Τάγμα του 1/38 συντάγματος και είχε διοικητή τον γνωστό, στην ιστοριογραφία αυτών των πολέμων, ταγματάρχη Βελισσαρίου.

Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε η μονάδα του, με πιο χαρακτηριστικές τις μάχες στο Μπιζάνι με τους Τούρκους και στο Κιλκίς-Λαχανά με τους Βουλγάρους. Το ίδιο χρονικό διάστημα που ήταν στρατευμένος στους Βαλκανικούς πολέμους, στο χώρο επιχειρήσεων της περιοχής της Δοϊράνης, σκοτώθηκε στο χωριό Ακρίτας και ο αδερφός του, Δημήτριος, που υπηρετούσε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού. Αποστρατεύτηκε την 4η Νοεμβρίου του 1913, όταν και αποστρατεύτηκαν όλοι οι έφεδροι των κλάσεων 1901-1909 στους οποίους ανήκε.

Χειροτονήθηκε ιερέας το 1927 στο Βαλτινό, το οποίο διακόνησε για 2 χρόνια περίπου έως τη μετάθεση του στον Πυργετό.

Στην μάχη της Λυκοράχης την 1η Νοεμβρίου του1940 έχασε τον γιο του Σπύρο. Ο Δημήτριος πολέμησε στην Αλβανία και ο Κωνσταντίνος στα οχυρά.

Στη φωτογραφία που καλύπτει μια χρονική περίοδο 144 ετών εικονίζεται η οικογένεια του Ιερέως Θεόδωρου Β. Πουλιανίτη την περίοδο του μεσοπολέμου.

Από αριστερά στην πίσω σειρά οι γιοι του Κωνσταντίνος (Ασβεστοποιός - έμπορος οικοδομικών υλικών), Βασίλειος (συμβολαιογράφος), Σπυρίδων (δικηγόρος), Δημήτριος (τραπεζικός).

Από αριστερά στην μπροστινή σειρά: η κόρη του Ευαγγελία (σύζυγος του εμπόρου ξυλείας Ιωάννου Βλάχου), η πρεσβυτέρα του Ελισάβετ, ο μικρότερος γιος του Απόστολος, ο ιερέας και η κόρη του Γεωργία (σύζυγος του εμπόρου ξυλείας Γεωργίου Μαλαβάκη). Οι δυο μπατζανάκηδες ήταν ιδιοκτήτες του γνωστού παλιού εργοστασίου ξυλείας Βλάχου - Μαλαβάκη.

Πρόσφατα έφυγε από την ζωή (την 5η Οκτωβρίου 2024 σε ηλικία 97 ετών), ο τελευταίος εν ζωή της οικογενειακής φωτογραφίας. Πρόκειται για τον εισαγγελέα εφετών επί τιμή, Απόστολο Πουλιανίτη. Ο εκλιπών Απόστολος ήταν αυτόπτης μάρτυρας του μπλόκου του Πυργετού και έχει αφήσει αξιόλογα χειρόγραφα απομνημονεύματα εκ των οποίων το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος περιέχεται στο βιβλίο του Κώστα Πουλιανίτη «Ο Πυργετός Τρίκαλων».

Πηγή στοιχείων και φωτογραφίες: Κώστας Πουλιανίτης

Ηλιοβασίλεμα με το ηλιακό στέμμα (κορώνα)

 

Άλλο ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα από το Βαλτινό, στην κορυφογραμμή του Κόζιακα από αυτά που ξέρει να καταγράφει με το φακό της η Μαρία – Χριστίνα Βότσιου.

Την ώρα που ο ήλιος κρύβεται σαν κυνηγημένο πουλί πίσω από τις βουνοκορφές και μάς αποχαιρετά, μοιάζει να συμβαίνει κάτι μαγικό! Κάθε μέρα, την ίδια περίπου ώρα, στον ίδιο καμβά, η φύση ζωγραφίζει με τα πιο απίθανα χρώματα τη μεγαλοπρεπή έξοδο του ουράνιου αναχωρητή. Σ’ αυτό το φωτεινό ενδιάμεσο όλα γύρω πλημμυρίζουν με μια λάμψη θεϊκή. 

Στο ηλιοβασίλεμα του Οκτωβρίου το ηλιακό στέμμα (κορώνα) διαγράφεται στον ορίζοντα καθώς φαίνεται να περιβάλλει τον βασιλιά του Ηλιακού Συστήματος, τον Ήλιο, όπως το στέμμα το κεφάλι των βασιλέων. Κι ο χρόνος μοιάζει να παγώνει, σαν να θέλει να κρατήσει για πάντα αυτή την εικόνα ζωντανή. 

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κρατούν ένα ηλιοβασίλεμα μέσα τους, όπου κι αν βρίσκονται.

Μοναδική πατρίδα σου είναι ο έρωτας και ο θάνατος

 

Τώρα λοιπόν το καταλαβαίνεις. Για να ξαναβρείς τον πρώτο εαυτό σου, πρέπει να απαρνηθείς τον πρώτο εαυτό σου. Να ανοιχτείς στον κόσμο, όχι για να τον κατακτήσεις αλλά για να τον αφήσεις να σε πλημμυρίσει με τη δική του ομορφιά!

Για να ξαναβρείς εκείνη την αιωνιότητα, πρέπει να απαρνηθείς την αιωνιότητα και να περάσεις από τον χρόνο. Και για να ξαναβρείς εκείνη την αθανασία, πρέπει να περάσεις από την παραδοχή του θανάτου.

Για να βρεις την πατρίδα σου, πρέπει να ταξιδέψεις σε άλλους τόπους, που σου δείχνουν καλύτερα ποιος είναι ο τόπος σου.  Όπως στα παιδικά σου χρόνια, ο κήπος έξω από το σπίτι, η γειτονιά γύρω από τον κήπο, η πόλη πέρα απ’ τη γειτονιά κι ακόμα παραπέρα ο κόσμος που σου φανερωνόταν κάθε μέρα πιο μεγάλος, σ’ έκαναν, όσο τους εξερευνούσες, να γνωρίσεις πιο καλά και να αγαπάς περισσότερο το σπίτι σου.

Για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να βγεις από τον εαυτό σου και να περάσεις από τον άλλον.

Πατρίδα σου είναι η έξοδος από τον εαυτό σου, που σου επιτρέπει να αντικρίσεις τον εαυτό σου με το βλέμμα του άλλου. Το ταξίδι που σου χαρίζει άλλα μάτια για να δεις τον τόπο σου. Ο χρόνος που μεταμορφώνει συνεχώς τον άνθρωπο που ήσουν, στον άνθρωπο που γίνεσαι. Τούτο το βιβλίο όπου ταξιδεύεις μέσα στο χρόνο αναζητώντας τον εαυτό σου, όπου χαρίζεις τον εαυτό σου στον άλλον για να καθρεφτίσει πάνω του τον δικό του εαυτό.

Πατρίδα σου είναι η περιπλάνηση όπου βγαίνεις από τον εαυτό σου για να συναντήσεις το άλλο, όπου γίνεσαι άλλος για να βρεις τον εαυτό σου.

Μοναδική πατρίδα σου είναι ο έρωτας και ο θάνατος.

 

Του Γιάννη Κιουρτσάκη

Από την οδό Ηπείρου στην οδό Στ. Σαράφη

 

Η φωτογραφία της τότε οδού Ηπείρου που δημοσιεύθηκε στην περιοδική έκδοση «Ο Γύρος της Ελλάδος» της Αθηναϊκής εφημερίδας «Ακρόπολις», στο τεύχος του Μαρτίου 1936, μαζί με άλλες εικόνες και ενδιαφέροντα κείμενα για τα Τρίκαλα και τα Μετέωρα.

Στην συγκεκριμένη οδό που ήταν από τις κεντρικότερες της πόλης τότε, η μόνη οικοδομή που παραμένει και σήμερα αλώβητη είναι το διατηρητέο αρχοντικό του Ζουρνατζή. Αντίθετα ο Ναός του Αγίου Νικολάου στο βάθος, που υπέστη σοβαρές ζημιές από τον γερμανικό βομβαρδισμό του 1941, ανακατασκευάστηκε και αλλοιώθηκε μερικώς.

Αλλά και η ονομασία της συγκεκριμένης οδού είχε τις δικές της… περιπέτειες. Όπως προαναφέραμε αρχικώς ονομάζονταν οδός «Ηπείρου». Μετά τους νικηφόρους πολέμους 1912-13 μετονομάστηκε σε οδό «Βασιλέως Κωνσταντίνου». Σχετικά πρόσφατα (την δεκαετία του 1990) μετονομάστηκε τελικά σε οδό «Στρατηγού Στέφανου Σαράφη». Δεν έπαψε όμως ποτέ να αποτελεί βασική οδική αρτηρία της πόλης των Τρικάλων.

Από το αρχείο του Σωτήρη Κύρμπα

Εγγραφές για τα μαθήματα Ελληνικών παραδοσιακών χορών

 

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, υπηρετώντας έναν από τους κύριους στόχους του, αυτόν της διατήρησης και της διάδοσης της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, οργανώνει μαθήματα ελληνικού παραδοσιακού χορού για όλες τις ηλικίες.

Έτσι για φέτος, ανακοινώθηκε η έναρξη των εγγραφών για τα μαθήματα χορευτικών τμημάτων για την νέα χορευτική περίοδο.

Συγκεκριμένα, την Κυριακή -6- Οκτωβρίου 2024 και ώρα 16:00, στο αμφιθέατρο του Λυκείου Βαλτινού θα γίνουν οι εγγραφές. Παρακαλούνται όσοι επιθυμούν να εγγραφούν να προσέλθουν για την εγγραφή τους, ώστε να συσταθούν τα αντίστοιχα  νέα χορευτικά τμήματα Παιδικό - Εφηβικό - Ενηλίκων και να αρχίσουν τα μαθήματα.

«Έφτασαν τα κόκκινα και τα κατακόκκινα» (Ιστορίες του χωριού)

 

Ένας συγχωριανός μας θα πήγαινε εμπόρευμα στα Τρίκαλα. Είχε καλή σοδειά αυτή τη χρονιά και οι προσδοκίες του, ήταν πολύ μεγάλες. Γυρίζει και λέει στη γυναίκα του πριν φύγει: «Αν καλό-πουλήσω το εμπόρευμα γυναίκα, θα σου αγοράσω εκείνο το κόκκινο φουστάνι που μου ζητάς τόσο καιρό και που δεν κατάφερα ακόμη να σου κάνω τη χάρη».

Χάρηκε η γυναίκα, του είπε μάλιστα να το κρατάει στο χέρι, όταν θα ξεκαμπίσει από το Βαρμπόπη και προς τα πάνω, γιατί θα αγνάντευε από το μπαλκόνι της, που είχε θέα όλο τον κάμπο. Θα έβλεπε το ευδιάκριτο από μακριά κόκκινο χρώμα και θα μάθαινε μια ώρα αρχύτερα, αν όλα πήγαν καλά. 

Όλη μέρα η γυναίκα δεν είχε τίποτε άλλο στο μυαλό της, παρά μόνον το τάξιμο. Είχε χρόνια να αγοράσει καινούριο φουστάνι. Αμ’ και ο άνδρας της; να θυμηθεί το φουστάνι που του ζήτησε κάποτε και μάλιστα να είναι κόκκινο; Ένοιωσε ξαφνικά τύψεις, για όλες τις φορές που αισθάνθηκε θυμό και οργή μέσα της για εκείνον: να όπως τότε, που ενώ δουλεύανε όλη μέρα στα χωράφια μαζί, στην επιστροφή αυτός ήταν καβάλα στο γάιδαρο -όπως γινόταν πάντα βέβαια- και αυτή με τα πόδια, ενώ του είχε πει ότι εκείνο το βράδυ ένιωθε ιδιαίτερα εξαντλημένη και κουρασμένη και ούτε που γύριζε να της πει να μοιράσουνε τουλάχιστον τη διαδρομή. Ή άλλες φορές, όταν γυρίζανε στο σπίτι και έβρισκε τα παιδιά νυσταγμένα και νηστικά και έπρεπε να τα φροντίσουν μαζί, αυτός έπαιρνε το καπελάκι του και βουρ για το καφενείο. «Χαλάλι του», είπε μέσα της και με υπολογίζει και με σκέφτεται! Τα ξέχασε όλα μονομιάς και γύρισε το νου της στο κόκκινο φουστάνι. Ούτε που θυμάται από πότε είχε να εμφανιστεί με καινούριο ρούχο. Να σαν να βλέπει τον εαυτό της να το φοράει, στο πανηγύρι του χωριού -που ήταν σε λίγες μέρες- και να εισπράττει από όλους βλέμματα θαυμασμού, αλλά και ζήλιας από κάποιες συγχωριανές της. Στη σκέψη αυτή, ένα πνιχτό γέλιο βγήκε μέσα από τα χείλη της. Το φουστάνι, ολοκαίνουργο και κόκκινο! Έπλενε τα ρούχα στη σκάφη; το φουστάνι σκεφτότανε. Ζύμωνε στη σκάφη; πάλι το φουστάνι. Πήγαινε στη βρύση με το γκιούμι για νερό; πάλι το φουστάνι, ακόμη και τα ζώα που βοσκούσαν ελεύθερα στο λιβάδι, τα μάζεψε πριν το βασίλεμα ηλίου όπως συνηθιζόταν, για να πάρει τη θέση της εκεί στο μπαλκόνι. Άναψε όμως πρώτα τη φωτιά στο τζάκι, για να βρει ζεστό το σπίτι ο άνδρας της, του μαγείρεψε το αγαπημένο του φαγητό, για να τον ευχαριστήσει για το δώρο που θα της έφερνε και τέλος, πήρε θέση σε κείνο το σημείο του σπιτιού, που είχε το καλύτερο καραούλι προς τον κάμπο.

Τον είδε κοντά στη μαγούλα να έρχεται, καθώς χτύπησαν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου πάνω στο αχνό κόκκινο, - αλλά κόκκινο της φάνηκε όμως -, την ώρα που πήγαινε να κρυφτεί ανάμεσα στις δυο κορυφές του Κόζιακα, εκεί που τελειώνει πάντα το καθημερινό του ταξίδι. «Το φέρνει το φέρνει» μονολόγησε και ξαναμμένη από χαρά, κόκκινη κατακόκκινη σαν το κόκκινο φουστάνι, που θα φορούσε σε λίγο, έτρεξε μέσα στο σπίτι, έβγαλε τα παλιά τριμμένα, σκοροφαγωμένα και γεμάτα ψείρες ρούχα, τα πέταξε στη φωτιά- μπουμπούνισε το τζάκι- έμεινε εκεί να τα κοιτάζει να καίγονται και μια ασυγκράτητη φωνή, σχεδόν εκδικητική βγήκε από το λαρύγγι της: «Καείτε ψείρες κόντες έφτασαν τα κόκκινα και τα κατακόκκινα, Έφτασαν τα κόκκινα και τα κατακόκκινα» επαναλάμβανε με έξαψη! 

Μες στο παραλήρημά της, σαν να της φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή του και σταμάτησε να αφουγκραστεί: ναι αυτός ήταν, τη φώναζε από την αυλή. Τέντωσε καλύτερα τα αυτιά της να σιγουρευτεί, άκουσε καθαρά να τη φωνάζει με χαρούμενη φωνή: «Έλα γυναίκα να δεις τι έφερα από τα Τρίκαλα» και επειδή δεν αποκρίθηκε αμέσως το ξαναείπε: «Γυναίκα έ, γυναίκα δεν ακούς; έλα έξω να δεις τι έφερα από τα Τρίκαλα». Αυτό ήταν! σίγουρη πια για το κόκκινο φουστάνι, βγαίνει έξω γυμνή, τρέχοντας, με νάζι, να το αρπάξει, να το φορέσει.... Έμεινε όμως «στήλη άλατος» αντικρίζοντας όχι μόνον έναν άνδρα, τον άντρα της, αλλά δυο. Το άντρα της και τον κουμπάρο τους. Περιέφερε το βλέμμα της στο χέρι του, να αρπάξει το φουστάνι, να το φορέσει αμέσως να κρύψει τη γύμνια της! Στο χέρι όμως, δεν υπήρχε φουστάνι παρά μόνο ένα κόκκινο ολόφρεσκο κομμάτι κρέας, μια νεφραμιά! Μια νεφραμιά για το φίλεμα του κουμπάρου…

 

Της Φωτεινής Βησ. Παπαχαρίση (Εφημερίδα «Η Φιλύρα»)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

 

Να ευχαριστείς τη σελήνη για τη μεγαλοψυχία της, καθώς στέκεται ακίνητη για να φωτίσει και να ευλογήσει την εξομολόγησή σου.

Να ευχαριστείς τη νύχτα που σε τυλίγει και σε αποσπά από το πλήθος για να νιώσεις απερίσπαστος στην εκδήλωση της αγάπης σου.

Να ευχαριστείς την εφηβεία σου για τη φλόγα, το τρακ και την ευγενή δειλία του λόγου σου.

Να ευχαριστείς την Κοσμική Ώρα που επέλεξε μια αντάξια κόρη να σταθεί δίπλα σου για να σ’ ακούσει και να μη χάνει ούτε μία λέξη από το στόμα σου.

Του Ηλία Κεφάλα

Τα Βαλτσινιώτικα «Βάστα Θανάσ’, βάστα Θανάσ’!»

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας. 

Είχε φτάσει πλέον στ’ απροχώρητο η κατάσταση του Θανάση με το αλκοόλ, ώσπου χρειάστηκε να νοσηλευτεί και να πάει για απεξάρτηση.  Η θεραπεία τον βοήθησε να σταματήσει το πιοτό. Έτσι τώρα θα ήταν έτοιμος ν’ αρχίσει να ξαναχτίσει την ζωή του. Οι γιατροί βέβαια, του απαγόρευσαν να πίνει και του συνέστησαν να κάνει χρήση «την δύναμη της θέλησης». 

Όταν επέστρεψε στο χωριό, βγήκε έξω για μια βόλτα, να περπατήσει. Λίγο πριν φτάσει στο καφενείο του Μάμαλη, που παλιά συνήθιζε να τα πίνει, το αγνάντεψε από μακριά και θέλοντας να βρει τη δύναμη της θέλησης και να κάνει υπομονή, ώστε να μην υποκύψει και πάει ξανά να πιεί, άρχισε να δίνει κουράγιο στον εαυτό του, και να λέει:

- Βάστα Θανάσ’, βάστα Θανάσ’!

Όταν προσπέρασε πια το καφενείο, ενθουσιασμένος από την υπομονή και τη θέληση που έδειξε και νίκησε το πάθος του, είπε:

- Μπράβου Θανάσ’! Έλα τώρα να σι κιράσου ένα ποτηράκι.

Και ξαναμπήκε στο καφενείο να το γιορτάσει...