Τις
μνήμες των παιδικών του χρόνων επιχείρησε να αναζητήσει ο συγχωριανός μας Θανάσης Καραμπάσης
στα φετινά του γενέθλια, ανεβαίνοντας σ’ ένα καρουζέλ, σ’ εκείνον τον πολύχρωμο
κύκλο που, όσο κι αν γυρίζει, μοιάζει να μας επιστρέφει πάντα στο ίδιο σημείο, στην αθωότητα. Καβάλα σ’ ένα ξύλινο άλογο, με το χαμόγελο εκείνο που δεν το
φοράμε συχνά πια, άφησε για λίγο τις έγνοιες να χαθούν μέσα στον αέρα της
στιγμής.
Ίσως
τελικά η ανάγκη να κρατήσουμε την παιδικότητα μέσα μας να γίνεται ολοένα και
μεγαλύτερη, όσο πιο καθαρά αντιλαμβανόμαστε το θαύμα της ζωής. Γιατί όσο
μεγαλώνουμε, τόσο ανακαλύπτουμε πως η χαρά δεν βρίσκεται στα μεγάλα
επιτεύγματα, αλλά στις μικρές στιγμές που θυμίζουν κάτι από τότε που όλα ήταν
απλά. Ένα παιχνίδι, μια μουσική, μια αίσθηση ελαφράδας, η μυστική υπόσχεση πως,
παρά τα χρόνια, υπάρχει ακόμη χώρος για θαυμασμό.
Και
κάπως έτσι, μέσα σ’ έναν παιχνιδότοπο γεμάτο φωνές παιδιών, ο Θανάσης βρήκε για
λίγο τον μικρό εαυτό του. Όχι για να ξεφύγει από την πραγματικότητα, μα για
να θυμηθεί ότι η ζωή, με όλη τη σοβαρότητα και το βάρος της, δεν παύει ποτέ να
έχει τη γλύκα μιας παιδικής περιστροφής. Ίσως τελικά εκεί κρύβεται το μυστικό,
να μην πάψουμε να ανεβαίνουμε στο καρουζέλ της ύπαρξης με την καρδιά όσο
γίνεται ελαφρύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου