«Η επιστροφή του γαϊδουράκου»

 

Στο χωριό Πρόδρομος, μια απλή στιγμή γίνεται θαύμα:
ο Παναγιώτης Μπαντόλιας στέκει, με βλέμμα απορίας, μπροστά σε έναν γαϊδουράκο.
Και τούτη η εικόνα, σπάνια σαν δροσοσταλίδα στον καύσωνα,
φέρνει μαζί της μνήμες που νόμιζες πως χάθηκαν.

Κάποτε, τα χωριά μας αντηχούσαν από το χλιμίντρισμα,
από τα σταθερά βήματα εκείνων των ταπεινών συντρόφων.
Μετέφεραν ξύλα, νερό, καλαμπόκι∙
κουβαλούσαν στις πλάτες τους το βάρος της ζωής και της υπομονής.
Μα από τη δεκαετία του ’80 και ύστερα
η σιωπή τους σκέπασε τις αυλές,
και οι άνθρωποι τους ξέχασαν,
όπως ξεχνούν το ίδιο τους το παρελθόν.

Κι όμως, να, σήμερα ξανάρχεται μπροστά μας,
σαν φάντασμα τρυφερό, όχι για να μας φοβίσει,
μα για να μας θυμίσει.
Πως ο κόσμος που χάθηκε δεν είναι ποτέ τελείως χαμένος·
ζει μέσα σε εικόνες σαν κι αυτή,
στιγμές που ανοίγουν ρωγμές στον χρόνο.

Ο γάιδαρος στέκει πλάι στον άνθρωπο,
και το βλέμμα τους συναντιέται
εκεί που η νοσταλγία γίνεται στοχασμός:
Τι απομείναμε χωρίς ταπεινά πλάσματα σαν κι αυτό;
Πόσο φτωχά έγιναν τα χωριά χωρίς τη φυσική τους ανάσα;

Η εικόνα δεν είναι απλώς μια σπάνια συνάντηση.
Είναι μάθημα σιωπηλό,
μια πρόσκληση να ξαναβρούμε την αρμονία,
να ξαναγίνουμε άνθρωποι που βαδίζουν μαζί με τα ζώα τους,
κι όχι άνθρωποι που τα προσπερνούν βιαστικά μες στη λήθη.

Και τότε, στον ίσκιο του πλάτανου,
η σπανιότητα της στιγμής γίνεται ποίηση·
ένας γάιδαρος κι ένας άνθρωπος
στέκουν δίπλα δίπλα,
και όλο το χωριό ξαναβρίσκει για μια στιγμή
τον χαμένο του χρόνο.